Jón á Bægisá - 01.12.2001, Blaðsíða 42

Giorgi Leonidze
Allar ógnir voru víðs fjarri huga hans. Og þótt líkami hans væri tötrum
búinn, ornaði hann sér við dagdrauma. Þannig bægði hann kuldanum
frá. Kona hans og börn sárbændu hann að hætta þessum skógarferðum.
En hann hélt uppteknum hætti. Með tímanum vöndust þau þessu og
létu hann í friði. Þegar Elíoz sneri heim úr skógarferðum, hafði hann
meðferðis skjóðu með eldiviði. Það líkaði fólki hans vel.
„Hvað er títt, Elíoz, hefur þú fundið óskatréð?" spurðum við stundum
brosandi.
„Nei, en ég verð að finna það!“ svaraði hann.
„En það er kalt í skóginum, þú titrar og skelfur í frosthörkunum.
Hvernig heldurðu að þú finnir óskatréð?"
Loks var það einn vetrarmorgun í nístandi kulda. O, já, það var nú
daginn þann, þegar þeir komu með hann Elíoz liggjandi kaldan ná á
sleða. Líkið höfðu þeir fundið undir tré - trénu hans Elíozar. Frostið
prýddi það allskyns myndum. Vesalings maðurinn hafði þá í raun valið
svona fallegt tré til að...
„Það var líkast því sem tréð væri skreytt!" sagði Bodoveli skógarvörð-
ur, sem fyrir tilviljun hafði rekist á lík Elíozar í myrkum skóginum.
Já, þannig var það...
Kista Elíozar var gerð úr gisnum fjölum, sem rifnar höfðu verið úr
kornhlöðu hans. Elepter djákni varð drukkinn í erfinu, svo sem hugur
hans stóð til. Daginn eftir kvartaði hann undan timburmönnum.
Vesalings Elíoz gat ekki flúið ógnvekjandi veruleikann og varð óska-
trénu að bráð.
Það eru ekki aðeins þeir, sem rímið leikur létt á tungu, sem geta kall-
að sig skáld. Margir arka um jörðina, uppljómaðir af skáldlegu amstri og
hjartalagi. Og stórum draumum.
Grigol Matsjavariani og Pjetur Hafstein Lárusson
þýddu úr georgísku
40
á á — Tímarit þýðenda nr. 6 / 2001