Jón á Bægisá - 01.02.2007, Blaðsíða 24

W.H. Auden
kossmettuð andlit í auðninni fró sína finna.
En fá þau það? Heimur og nútími og lygi eru sterk.
Og hin þrönga brú yfir beljandi fljótið
og bærinn við fjallsins rót
eru tilvalið vígi og vettvangur héraðarígsins,
og veikróma hollustuorð eru klöppuð í stein.
Og í heimamanninum hérna sem ríður
á hestinum niðri við vatn
þumlungast líka blóðið í bugðóttum hlykkjum
og biður um svör með þér: „Hvar er hollustan? Hve-
nær skal réttlætið hafið? Hver stendur gegn mér?
Hví er eg alltaf einn?“
Og kynnið þá heiminum heiminn, hans betlandi skugga;
Gerið fötin sem skræpóttust, fjármálaráðherrann klikk;
Látið djassinn í afdölum duna, og setjið
á dömurnar alþjóðlegt bros.
Því tíðarandinn er andhverfur staðbundnum gildum
og æskunnar vild er hvarvetna jöfn og söm.
Draumsýnin er aðeins draumsýn, og sögu-
eyjan er fyrirheit eitt.
Tár falla í allar árnar. Og bílstjórinn setur
aftur upp glófa og hefur í blindandi hríð
sína óvissuför; en organdi skáldið
aftur að list sinni snýr.
Kæri Christopher,
þökk fyrir bréfið. Nei, þar skjátlast þér. Eg skrifaði ekki „hver höfn
gefur sjónum sitt nafn“ heldur „hvert skáld gefur sjónum sitt nafn“. Hins
vegar virðist hér, eins og svo oft áður, mislesturinn öllu betri en upphaflega
hugmyndin, og þess vegna læt eg það standa svona. En þá að spurning-
unum sem þú berð upp:
i■ „Eg d bágt með að gera mér í hugarlund aðkomu ykkar að landitiu.
Hvernig leist ykkur á höftiina í Reykjavíki Gefur hún ferðalangnum á
einhvern hátt til kynna að hann sé kominn í höfuðstað landsins?"
22
jfd/i d Jföasp/öá - Tímarit þýðenda nr. ii / 2007