Jón á Bægisá - 01.02.2007, Blaðsíða 80

Matthías Johannessen
„I gamla daga litu útlendingar á íslendinga eins og villimenn."
„Ekki bjugguzt þér við að finna villimenn á Islandi?" spurði ég.
„Nei, það datt mér ekki í hug. Eg þekkti landið, faðir minn hafði sagt
mér frá því. Ég hef þekkt Island af bókum frá því ég var n ára gamall. Ég
átti ekki von á neinum villimönnum.“
I næsta herbergi var talazt við og í sófa í stofunni þar sem ég sat lá ein-
hver og svaf með þungum sogum. Þetta er áreiðanlega ungabarn, hugsaði
ég. Nei, fjandinn hafi það, ekki getur verið að fólkið skilji ungabarn eftir
í sófanum í stofunni. Ég hlustaði. Jú, ekki bar á öðru. Þarna svaf einhver
svefni hinna réttlátu. Og úr næsta herbergi heyrðist kliður af samtali. Það
hlaut að vera blaðamaður, sem var að tala við skáldið. Eða hver annar
mundi vera að spyrja hann hvort hann þekkti T. S. Eliot og hvernig maður
Eliot væri, eða hvort Dylan Thomas væri gott skáld? Nei, hérna verð ég
auðvitað að bíða þangað til samtalinu er lokið. Ég saup á Agli. Mér var
svo sem sama. Mér fannst einhvern veginn, að ég þyrfti endilega að vera
þarna í stofunni hjá barninu. Ég heyrði að skáldið sagði, að Eliot væri mjög
þægilegur maður og í ljóðum Dylans Thomas birtist ímyndunarafl barns-
ins á stórkostlegan hátt. Ég hafði einhvern veginn ekki áhuga á þessu tali
og lagði ekki lengur við hlustirnar. Ég hafði meiri áhuga á nýja starfinu: að
vera orðinn barnapía í ókunnu húsi.
I horninu við norðurvegginn stóð píanó. Ég virti það fyrir mér. Ætli það
hafi verið þetta píanó sem Gilchrist lék Chopin á, meðan íslenzk menning
féklc útrás í aurkasti og glerbrotaískri? Að hugsa sér. Getur verið að þessir
gömlu útlendingar hafi haft rétt fyrir sér, eða jafnvel: ætli okkur hafi farið
aftur frá því derhúfumenningin og harmónikkan stóðu í blóma?
En menningunni verður áreiðanlega bjargað aftur yfir á rétt plan. Þeg-
ar hún fær útrás í melodíum Bítlanna verðum við loksins komnir í lang-
þráð samband við alþjóðamenninguna.
Úr næsta herbergi heyrðist enn ómur af spurningum og svörum: útvarp
... ljóðskáld ... Einhvern veginn hætti ég að hugsa um hárkollumenningu
sjötta tugar aldarinnar og ætlaði að fara að virða fyrir mér málverkin í stof-
unni, en þá allt í einu vaknaði hundurinn, stökk úr sófanum niður á gólfið,
horfði á mig rannsakandi augnaráði, gekk til mín og snuðraði; hristi síðan
höfuðið, lagðist aftur í sófann. Og sofnaði.
Ég var búinn að bíða í tæpan klukkutíma. Skáldið sagðist þurfa að
tala fyrst við aðra blaðamenn, við gætum svo skroppið niður í bæ og fengið
okkur kaffi. Og nú fór ég að hugsa um þessa setningu sem vitnað er til í
Letters from Iceland. „Það var gaman að sjá sum þessara nýju andlita, þrátt
fyrir óhreinindin og fýluna af þeim; og við höfðum mikla skemmtan af
afkáralegu útliti þeirra.“ Að hugsa sér, lýsing á forfeðrum okkar! Þjóð af
konungakyni.
78
á — Tímarit þýðenda nr. ii / 2007