Jón á Bægisá - 01.02.2007, Blaðsíða 79

Matthías Johannessen
Maður má ekki ljúga í ljóði
Klukkan rúmlega tíu að morgni. Ég stend við útidyr brezka sendiherrabú-
staðarins að Laufásvegi 33, bíð. Veðrið er yndislegt, hvítskýjaður himinn,
með bláum augum sem sólin leitar að eins og fugl að greinum. Sólin er orð-
in hlý. Það er að vora. Morgunninn er bjartur. Ég hugsa með sjálfum mér,
meðan ég bíð eftir að bjöllunni er svarað: Skáldið hlýtur að vera velkominn
ril þessarar borgar. Hún heiðrar hann með yndislegu veðri. Og Esjan. Ekki
er hún með neinn íylusvip. Það er langt síðan ég hef séð hana svona vel
klædda, í hvítröndóttri peysu og bládökku hamrapilsi. Þessi morgunn er
eins og hressandi steypibað. Og það veitir ekki af. Ég var nefnilega að lesa
Lettersfrom Iceland í gær.
Stúlkan kom til dyra. „Ég á stefnumót við Mr. Auden,“ sagði ég.
„Gjörið þér svo vel,“ svaraði hún og vísaði mér inn í stofuna. Hún
skrapp fram, en kom aftur að vörmu spori með Egil sterka. „Viljið þér gjöra
svo vel að bíða, Mr. Auden kemur bráðum,“ sagði hún. Hvílík kurteisi,
hugsaði ég. Bjór. Og svo segja þeir að spillingin sé að eyðileggja Island. Á
norðurveggnum voru tvær gamlar myndir frá Geysi í fallegum litum. Ég
hugsaði með mér að útlendingar hefðu litið svipuðum augum á Islendinga,
þegar þessar myndir voru málaðar, og við nú á Búskmenn eða Indíána.
Og ég fór að leiða hugann að því sem ég hafði lesið í gær: óskáldleg en
skemmtileg mynd af kotríki, sem ég þekkti ekki; land harmónikkunnar
og derhúfunnar. Og mikið var ég þakklátur forsjóninni fyrir að hafa að-
eins verið 6 ára, þegar Auden kom til Islands. Enn erum við vafalaust brot
af villimönnum. En að lesa það sem útlendingar hafa skrifað um landið,
guð minn góður! Ég minntist setninga, sem Auden og McNeice taka upp
í bók sína. Þar er alltaf talað um að þeir geri þetta eða hitt; þeir kyssast
svona eða hinsegin, þeir ... Svo er lýst augum þeirra og munni. Það er
eins og verið sé að lýsa hesti eða rollu. Þannig var litið á Islendinga úti í
þeirn stóra heimi. Skrælingjar. Hákarlsætur. Þegar við gengum nokkru
síðar framhjá Hótel Borg minntist ég á þetta við skáldið. Hann brosti og
sagði:
á LBa’ýrrtjd - Hann gat ekki hætt að ríma
77