Félagsbréf - 01.07.1962, Blaðsíða 50

46
FÉLAGSBRÉF
„Laugardagur, vinur.“
„Það stóð til ég gifti mig á morgun. Nei, engan ís.“
„Fínt. Stórkostlegt. Hver er hún?“
„Þú nefndir hana lítillega í blaðinu í gær.“
' „Segir ekki. Skál.“
„Þú gafst í skyn að hún væri þjófur. Skál.“
„Taklu hana samt. Sýndu mér mann sem ekki er þjófur og ég skal
sýna þér fimmtíu sem eru það. Með glans. Taktu hana. Hvað er einn
túkall, gamli sveinn.“
„Hvernig komslu að þessu?“ spurði ég.
„Með lúkallinn? Það er minn bissnes. Það er minn og þinn bissnes.
Allt verðum við að vila við tveir. Djöfullega verðum við að laumupokast
um strætin. Djöfullega verðum við að liggja á glugga náungans. Ekkert
fer fram hjá okkur, gamla tryggðatröll, enda erum við augu og eyru
þjóðarinnar, og samviska. Samviska.“
„Þú veist hún er enginn þjófur. Skál.“
„S])urðu strákinn sem fór með he'nni upp í Öskjuldíð.“
„Þú veist það þá líka.“
„Allt verðum við að vita, skál. Djöfullega verðum við að laumupokast
um strætin, skál. Þú og ég, gamla slorhrúga.“
Ég seildist til viskýflöskunnar og settist í hægindastólinn andspænis
honum. Ég lyfti glasinu og horfði í hrunn þess og heilsaði kumpánlega
kallinum á hotninum. Ég íann spennuna líða úr fótum mér, taugahnút-
ana renna í sundur. Innan tíðar mundu lieitar bylgjur vætla við brjóst
mér, rósrauður gufuhjúpur milda ljósin. Loks kæmi sinfóníuhljómsveit
kvöldsins og spilaði lofsönginn góðkunna: Ég elska þig, gamli vin, og
haltu kjafti.
Grímur sagði: „Gamli vin, ég er fullur. Þakkaðu guði fyrir að ég skuli
vera fullur. Af því ég er fullur, ætla ég að leyfa þér að skamma mig. Ég
gef þér liér með leyfi til að skamma mig. Gerðu svo vel og skammaðu
mig. Skál fyrir því.“
„Ég elska hana, Grímur,“ sagði ég. „Skál.“
„Er hún með stór áugu?“ spurði Grímur. „Ég get ekki elskað konu
nema hún sé með stór augu, eins og belja.“
„Þegar hún gengur, Grímur, vaggar hún í lendunum. Maður rétt merkir
það, skilurðu. Hún er teinrétt. Og hún hefur þann sið þegar hún gengur
að líta hvorki til hægri né vinstri heldur beint fram fyrir sig. Þannig finnst