Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1994, Blaðsíða 46

ANTON tsjekhov
Freistarinn
Að loknum málarekstri komu dómararnir saman í ráðstefnuherberginu
til að fara úr einkennisflíkum og hvíla sig stundarkorn áður en þeir
færu heim að éta. Dómsforsetinn, myndarkarl með mikla barta, sem í
einu málanna sem afgreidd voru var á annarri skoðun en hinir, sat við
borð og flýtti sér að skrifa sitt „sérálit". Mílkín friðdómari, ungur maður
með angurværan þunglyndissvip, sem talinn var heimspekilega sinnað-
ur, óánægður með umhverfi sitt og leitandi að tilgangi í lífinu, stóð við
gluggann og horfði dapur út í húsagarðinn. Kollegi hans og annar heið-
ursfriðdómarinn voru farnir heim. Hinn heiðursfriðdómarinn, feitur
maður með andarteppu, og aðstoðarsaksóknarinn, ungur Þjóðverji með
iðrakvefsandlit, sátu á dívani og biðu eftir því að dómsforsetinn lyki af
skriftunum svo þeir gætu farið og fengið sér að borða saman. Frammi
fyrir þeim stóð Zhilín dómsritari, lítill maður með smábarta við eyrun
og sætleikinn sjálfur í framan. Hann setti upp hunangsbros, horfði á
þann feita og sagði í hálfum hljóðum:
- Allir viljum við fá að borða, vegna þess að við erum þreyttir og
klukkan að ganga fjögur, en þetta er, Grígorí minn Savítsj, ekki sú
sanna matarlyst, alvörulyst, þegar maður gæti étið föður sinn upp úr
súru. Hún kemur ekki fyrr en maður hefur hreyft sig líkamlega, til
dæmis hlaupið um á veiðum á eftir hundunum eða þegar maður hefur
látið einhverjar bikkjur draga sig hundrað verstur í einni lotu. Imynd-
unaraflið skiptir líka miklu máli, séra minn. Ef maður er til dæmis á
leiðinni heim af veiðum og vill borða af sannri lyst, þá á maður aldrei
að hugsa um neitt gáfulegt, viskan og vísindin rota alltaf alla lyst. Þér
vitið það sjálfir að heimspekingar og fræðingar eru aumastir allra á
sviði fæðunnar og nærast verr en nokkurt svín, með leyfi að segja. A
leiðinni heim á maður að reyna að láta höfuðið hugsa einungis um
B ] A R T U R O G F R Ú E M I L í A
44