Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1994, Blaðsíða 61

- Þér lítið ekki nógu vel út. Þegar þér komuð til okkar í vor voruð
þér yngri og hressari. Þér voruð í miklum ham og sögðuð margt merki-
legt og ég skal viðurkenna að ég var pínulítið hrifin af yður. Einhverra
hluta vegna hefi ég oft munað eftir yður í sumar og þegar ég var að búa
mig í leikhúsið í dag fannst mér að ég mundi hitta yður. Og hún fór að
hlæja.
- En þér eruð eitthvað svo daufur núna, endurtók hún. Það gerir
yður eldri.
Daginn eftir borðaði ég morgunverð hjá Lúganovítsjhjónunum, á
eftir fóru þau út í sumarbústað sinn til að ganga frá fyrir veturinn og ég
með þeim. Eg kom svo aftur með þeim í bæinn og drakk hjá þeim te um
miðnættið í friðsæld fjölskyldunnar meðan logaði á arni og móðirin
unga brá sér öðru hverju frá til að gá að því hvort telpan hennar svæfi.
Eftir þetta heimsótti ég Lúganovítsjhjónin hvenær sem ég kom í bæinn.
Þau vöndust mér og ég þeim. Venjulega gekk ég beint inn til þeirra án
þess að gera boð á undan mér.
- Hver er þar? heyrði ég draga seiminn einhversstaðar inni í húsinu
röddina sem mér fannst svo dásamleg.
- Það er hann Pavel Konstantínovítsj, svaraði þjónustan eða þá fóstr-
an.
Anna Alexejevna kom fram til mín áhyggjufull á svipinn og spurði í
hvert skipti:
- Hvers vegna hefurðu ekki látið sjá þig svona lengi? Hefur eitthvað
komið fyrir?
Augnaráð hennar, fíngerð og göfug höndin sem hún rétti mér, kjóll-
inn sem hún bar heima við, hárgreiðslan, röddin, fótatak hennar, allt
skilaði þetta því til mín í hvert einasta skipti að eitthvað nýtt, fágætt og
mikilvægt væri að gerast í lífi mínu.
Við töluðum lengi í einu og þögðum lengi saman, og hugsaði hvort
sitt, eða þá að hún lék fyrir mig á flygilinn. Ef enginn var heima, þá beið
ég og talaði við fóstruna, lék mér við barnið eða lagði mig á dívaninn í
skrifstofunni og las í blaði, og þegar Anna Alexejevna kom heim tók ég
á móti henni í forstofunni, tók við því sem hún hafði keypt inn, og ein-
hverra hluta vegna bar ég alltaf þessa pinkla inn með miklu ástríki og
sigri hrósandi eins og strákur.
Máltæki segir: Amstur kerling forðast kunni, svo keypti hún sér grís.
Ekki vissu Lúganovítsj og kona hans hvað vandræði voru, svo varð ég
þeirra vinur. Ef langur tími leið svo að ég kæmi ekki í bæinn, þá hlaut
Tímarit um bókmenntir og leiklist
59