Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1994, Blaðsíða 59

ulmóð, sjálfur plægði ég líka og sáði og sló og lét mér leiðast og gretti
mig fýldur eins og sveitaköttur sem stelur gúrkum úr garðinum til að
sefa sultinn, mig verkjaði í allan skrokkinn og ég fékk mér blund þar
sem ég var staddur. Framan af fannst mér að ég gæti hæglega sætt þetta
strit við menningarvenjur mínar, ég hélt að til þess þyrfti ekki annað en
halda uppi vissri ytri röð og reglu. Ég kom mér fyrir hér uppi í spari-
herbergjunum, og kom því á að eftir máltíðir væri mér fært kaffi og
líkjör, áður en ég fór að sofa las ég í Evróputíðindum. En svo kom prest-
urinn okkar einu sinni í heimsókn, faðir Ivan, og hann drakk upp alla
mína líkjöra í einni lotu og Evróputíðindin lentu líka hjá prestfólkinu,
vegna þess að á sumrin, einkum um sláttinn, komst ég venjulega ekki
heim í rúmið, heldur sofnaði einhversstaðar úti í skemmu eða bíslagi
eða varðkofa úti í skógi - og hvað gat þá orðið um lestur? Smám saman
færði ég mig niður á neðri hæð, fór að borða í eldhúsinu með vinnu-
fólkinu og ekki var annað eftir af fyrra munaði en þetta þjónustulið sem
annaðist föður minn á sínum tíma og mér þótti sárt að reka frá mér.
Strax á fyrstu árum mínum hér var ég kosinn heiðursfriðdómari.
Oðru hverju þurfti ég að fara til borgarinnar til að taka þátt í dómþingi
eða fundum héraðsdóms og þetta létti á mér. Þegar maður situr hérna
án þess að hreyfa sig tvo þrjá mánuði, ekki síst á veturna, þá kemur að
því að maður fer að sakna lafafrakkans svarta. En í héraðsdómi mátti
sjá bæði lafafrakka og einkennisbúninga og kjólföt, allt voru þetta lög-
fræðingar, menn sem höfðu fengið háskólamenntun, maður hafði ein-
hvern að tala við. Það var ekki lítill munaður að sitja í hægindastól í
hreinni skyrtu og léttum skóm eftir að hafa sofið frammi í skúr eða étið
í kokkhúsinu.
Mér var tekið með kostum og kynjum í bænum og ég var fús til að
eignast nýja kunningja. Og þar munaði mestu urn þann kunningsskap
sem var mér sannast sagna mest að skapi - við Lúganovítsj aðstoðar-
dómsforseta. Þið þekkið hann báðir, afskaplega elskulegur maður. Þetta
var eftir íkveikjumálið fræga, rannsóknin stóð í tvo daga og við vorum
að niðurlotum komnir. Þá leit Lúganovítsj á mig og sagði:
- Vitið þér hvað? Komið heim með mér að borða.
A þessu átti ég ekki von því ég þekkti Lúganovítsj lítið, ekki meir en
opinber tilefni voru til, og ég hafði aldrei heimsótt hann. Ég rétt skrapp
upp á herbergi til að skipta um föt og fór síðan í þetta matarboð. Og nú
gafst mér tækifæri til að kynnast Önnu Alexejevnu, konu Lúganovítsj.
Hún var enn kornung, ekki eldri en tuttugu og tveggja, og hálfu ári
T í
marit um bókmenntir og leiklist
57