Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1994, Blaðsíða 64

fullorðnir og börnin fundu að um stofuna gekk göfug manneskja, og
það bætti einhverjum sérstökum töfrum í hug þeirra til mín, rétt eins og
einnig þeirra líf yrði hreinna og fegurra í nærveru minni. Við Anna Al-
exejevna fórum stundum saman í leikhús, alltaf fótgangandi, við sátum
hlið við hlið, axlir okkar snertust, ég tók kíkinn þegjandi úr höndum
hennar og fann um leið að hún var mér nákomin, að hún var mín, að
við gætum ekki hvort án annars verið, en fyrir einhvern undarlegan
misskilning kvöddumst við jafnan eins og ókunnugt fólk og fórum
hvort sína leið eftir leiksýninguna. Guð má vita hvað um okkur var tal-
að í bænum, en það var ekki satt orð í öllu því sem sagt var.
Seinni árin var Anna Alexejevna farin að heimsækja ýmist móður
sína eða systur oftar en áður, hún var stundum í slæmu skapi, nú var
komið að því að hún gerði sér grein fyrir ófullnægjunni í lífi sínu, sem
hafði farið í súginn, og þá vildi hún hvorki sjá mann sinn né börn. Hún
var farin að leita sér lækninga við taugabilun.
Við þögðum og allir þögðu og þegar aðrir voru viðstaddir fann hún
til einhverrar undarlegrar gremju í minn garð. Sama var um hvað ég
talaði, hún var á öðru máli og ef ég átti í þrætum hélt hún með and-
stæðingi mínum. Ef ég missti eitthvað, þá sagði hún kalt:
- Til hamingju.
Ef ég gleymdi kíkinum þegar við fórum saman í leikhús, þá sagði
hún seinna:
- Eg vissi að þú mundir gleyma honum.
Sem betur fer eða því miður er ekkert í lífi okkar sem ekki tekur
enda, fyrr eða síðar. Komið var að skilnaði, því Lúganovítsj hafði verið
skipaður dómsforseti í héraði fyrir vestan. Þau þurftu að selja húsgögn-
in, hestana og sumarhúsið. Þegar við fórum út í sumarhúsið og vorum
á bakaleið og litum við til að horfa á garðinn í síðasta sinn og á græna
þakið, þá voru allir daprir og ég skildi að tími var kominn til að kveðja
fleira en þennan sumarbústað. Ákveðið var að í ágústlok mundum við
senda Önnu Alexejevnu til Krím, en þangað vildu læknarnir senda
hana, en skömmu síðar ætlaði Lúganovítsj að leggja af stað með börnin
vestur.
Heill hópur fylgdi Önnu Alexejevnu á lestarstöðina. Þegar hún var
búin að kveðja mann sinn og börnin og rétt komið að þriðju hringingu
hljóp ég inn í klefann til hennar til að skjóta upp á hillu körfu sem hún
var rétt búin að gleyma - og nú þurfti ég að kveðja hana. Þegar augu
okkar mættust þarna í klefanum, slepptu sálarkraftarnir okkur báðum
B ] A R T U R O C F R U E M 1 L I A
62