Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1994, Blaðsíða 47

hjartans karöfluna og viðbitið blessað. Einu sinni lokaði ég augunum á
leiðinni heim og ímyndaði mér grís með piparrót af þeim sálarkrafti að
ég fékk móðursýkiskast af tómri fíkn. Jamm, og svo þegar komið er
heim undir hús þá er nauðsynlegt að á móti þér leggi beint úr eldhús-
inu einhverja angan, ilm vitið þér...
- Steiktar gæsir eru sannir ilmmeistarar, sagði heiðursfriðdómarinn
og blés þunglega.
- Segið það ekki, Grígorí minn Savítsj elskulegur, önd eða þá mýri-
snípa geta gefið gæsinni tíu ilmstig í forgjöf og unnið samt. I ilmsveig
gæsar er ekki að finna þá sönnu mildi og fínleika. Hressilegast angar þó
nýr laukur, þegar hann er að byrja að steikjast og hvissar, sá þrjótur, út
yfir allt húsið. Semsagt, þegar maður svo gengur inn, þá skal vera búið
að leggja á borð, og um leið og maður sest niður er servíettunni stungið
sisona ofaní hálsmálið og rólega, asalaust teygir maður sig eftir karöfl-
unni sem vodkað blessað geymir. Og maður hellir ekki þessari elsku
mömmu allra drykkja í staup, heldur í einhverskonar afabikar úr silfri,
frá því fyrir syndaflóðið, eða þá í vambmikið glas með fornri áletrun:
„Munkar munu og við því taka". Og maður drekkur ekki strax, heldur
dregur fyrst að sér andann, nýr saman höndum, horfir svo með æðru-
leysi upp í loft og síðan færir maður vodkað margblessað með æðru-
leysi upp að vörunum og á samri stundu hlaupa neistar úr maganum út
um gjörvallan líkamann...
Svipur ritarans lýsti sjálfri alsælunni.
- Neistar, endurtók hann og hnyklaði brýrnar. - Um leið og drukkið
hefur verið er nauðsynlegt að fá sér góðan bita.
- Heyrið mig nú, sagði dómsforsetinn og lyfti augum sínum upp á
ritarann, talið ekki svona hátt! Út af yður er ég búinn að skemma tvö
blöð.
- Ææ, ég bið forláts, Pjotr Nikolajevítsj! Ég skal hafa hægt um mig,
sagði ritarinn og hélt áfram í hálfum hljóðum:
- Janim, það held ég. En maður þarf svo sannarlega að kunna þá list
að velja sér vodkabita. Yður að segja er síldin langbest til þeirra hluta.
Þér eruð semsagt búnir að éta af henni einn bita með lauk og sinn-
epssósu, og þá strax, velunnari minn, meðan þér enn finnið fyrir neist-
unum í maganum, þá skuluð þér borða kavíar hreinan og kláran, eða
þá, ef vilji stendur til, með sítrónusneið og svo hreðku með salti, svo
kemur aftur að síldinni, en ennþá betri eru saltar kantarellur, ef þær eru
smáskornar eins og kavíar og þær eru inn teknar, skiljið þér, með lauk
Tímarit um bókmenntir og leiklist
45