Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Side 56

Einn morgun fyrir nokkrum
árum þegar ég var að lesa
kaffið mitt og borða mogg-
ann minn rakst ég á nokkrar
lærðar greinargerðir um Ráð-
húsið nýja í tjörninni og
hripaði niður nokkra frasa
sem mér þóttu vitna um
hversu erfitt er að tjá sig
gáfulega um listir á íslenska tungu. Ég man að gleymt Ijóð Tómasar
fór að óma í hausnum á mér á meðan ég var að lesa um „upplausn
ásamt skörun í grunnmynd“ og „tengsl vatns og rýmis“ sem sé „bein
myndlíking við grundvöll lífs okkar sem byggjum þetta hrjóstruga
land“, og „nýtt torgrými“ og „skynræni hönnuða" sem njóti sín einkar
vel í „túlkun á byggingarhlutum þar sem vatnið er hluti af upp-
byggingunni“: Já mönnum finnst það skrýtið, sem þeir ekki skilja.
Hver skilur öll þessi hús sem í röðum liggja? Hver skilur lífíð og allar
þess óbyggðu lóðir? Og af hverju er verið að byggja?
Skyndilega fengu allar þessar hálfvitalegu spurningar Tómasar
aukna dýpt: Hver skilur öll þessi hús? Ég komst að raun um að ég skil
ekki ráðhúsið - ég komst að raun um að mér var ætlað að skilja ráð-
húsið: mér var ætlað að lesa hús á einhvem allt annan hátt en Þór-
bergur og Guðjón Friðriksson og „túlkun á byggingarhlutum“ kom í
stað þess að hlusta eftir niði aldanna.
Kannski lifum við á póst-art tfmum. Kannski tókst reiknings-
hausunum loksins að ganga af listinni dauðri sem þeir hötuðu svo
mjög - kannski lifum við nú þá tíma þegar öll listræn starfsemi snýst
um að draga dár að list, sem er auðvelt því einlæg list er svolítið
kjánaleg og listamaðurinn er einfeldningur sem vekur okkur vorkunn-
látt bros því „hann er nú alltaf svo sérstakur“ meðan hinn raun-
verulegi sess hans er nú skipaður af Túlkandanum, prestinum sem
54