Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Síða 68

3
... víst skaltu öllum veraldarsorgum...
Þetta gengur aldrei. Ég sagði henni það. Mér finnst gott það sem hún
gerir en ég þarf karlmenn. Þó að hún hefði rétt fyrir sér, með að þeir
komi bara illa fram við mann. En ég bjó nú einu sinni með strák, og
það var mjög fínt, nema að hann var einum of viðkvæmur. Þegar við
vorum lögst í rúmið á kvöldin tók ég stundum eftir að hann fór að
titra og skjálfa af ekka sem hann bældi niður í sér. Stundum strauk ég
kinnina á honum til að gá hvort hún væri ekki örugglega vot, en þá
fór hann kannski að gráta upphátt og það var svo hljóðbært þarna í
íbúðinni á Bergstaðastrætinu og hjónin hinum megin við vegginn
voru svo forvitin eða svo miklir perrar að ég heyrði stundum glamra í
glösunum sem þau lögðu við vegginn þegar við vorum að bjástra
með okkar einkamál. Það versta var að ég var sjálf eitthvað klökk á
þessu tímabili og sum kvöldin gengu út á að gá hvort hitt væri með
skýjuð augu. Við sáumst varla á daginn, hann vann einsog skepna á
einum stað og ég á öðrum. Við tókum bæði á okkur sökina á að hinu
liði illa. Þetta er nú öll slæma framkoman sem ég hef þurft að þola
um dagana. Önnur sambönd hafa verið í fínu lagi, þannig séð, og
það hefur oft munað litlu að ég og einhverjir gæjar slægjum til og
færum að búa, stundum hef ég verið tilbúin en þeir ekki alveg, eða
öfugt. Alla vega þarf ég karlmenn.
Fyrst hélt ég að hún væri strákur, það er hallærislegt að segja
þetta var á frekar dimmum bar, og eftir að við vorum farnar að gjóa
hvor á aðra kunni ég ekki við að draga í land þó ég sæi fljótlega
hvers kyns var, eða hvors kyns hún var. Svo fékk bölvuð forvitnin í
mér mig til að halda þessu áfram og við enduðum heima hjá mér. Það
var gott. En þó ég hafi gert við hana það sama og hún gerði við mig
þá var það frekar af kurteisi en af því mig hafi langað til þess. Og hún
66