Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 54

ENDURMINNINGAR GAMALS OG VITURS MANNS
Ég var mjög vitur gamall maður.
Ég er ekkert hjá því sem var, þið getið meira að segja litið svo á
að ég sé ekki lengur til. En sú var tíð, að sama var hver ykkar hefði
leitað til mín, og hve þung sú byrði væri sem píndi sál hans, og
hvaða syndir þjörmuðu að hans hugsun, ég hefði faðmað þann hinn
sama að mér og sagt: „Sonur minn, lát huggast, því engin þyngsli
þjaka sál þína og engar syndir sé ég í líkama þínum,“ og hann hefði
hlaupið út frá mér sæll og glaður.
Ég var mikill og sterkur. Þegar menn hittu mig á götu forðuðu
þeir sér í ofboði, en ég fór í gegnum mannfjöldann eins og strau-
járn.
Oft kyssti fólk fætur mínar, en ég iét það gott heita: ég vissi að
ég var þess verðugur. Til hvers að svipta fólk þeirri gleði að heiðra
mig? Ég reyndi meira að segja, vegna þess að ég er einstaklega lið-
ugur í skrokknum, að kyssa minn eigin fót. Ég settist á bekk, tók í
hægri fótinn og dró hann upp að andlitinu. Mér tókst að kyssa
stórutána. Ég var hamingjusamur. Ég skildi hamingju annarra
manna.
Allir lutu mér í lotningu. Ekki bara menn heldur dýrin líka,
meira að segja allskonar skorkvikindi skriðu fyrir mér og dilluðu
hölum sínum. Eða segðu kettirnir! Þeir sáu ekki sólina fyrir mér og
kræktu einhvern veginn saman loppum og hlupu á undan mér
þegar ég gekk upp eða niður stigann.
A þeim tíma var ég í raun réttri vitur maður og skildi allt. Mig
rak aldrei í vörðurnar. Nóg var að ægilegir vitsmunir mínir legðust
á eitt í eina mínútu og hin flóknustu mál leystust á allra einfaldasta
hátt. Það var meira að segja farið með mig í Rannsóknarstofnun
52