Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 107

Það var þessi háðski tónn sem gerði mig arfavitlausan. Ég greip
krokketkylfuna og rauk að dyrunum.
— Bíddu aðeins! æptu mínar eigin hugsanir á mig. En ég var
búinn að snúa lyklinum í skránni og hratt upp hurðinni.
Gamla konan lá við þröskuldinn með andlitið ofan í gólfinu.
Ég stóð yfir henni með reidda krokketkylfuna og var við öllu
búinn. Gamla konan hreyfði sig ekki.
Hrollurinn var farinn úr mér og hugsanir mínar streymdu nú
fram skýrt og greinilega. Ég hafði öll tök á þeim.
— Fyrst af öllu skaltu loka hurðinni! skipaði ég sjálfum mér.
Ég tók lykilinn úr skránni utanverðri og stakk honum í hana að
innanverðu. Þetta gerði ég með vinstri hendi en í þeirri hægri hélt
ég á krokketkylfunni og hafði ekki augun af gömlu konunni. Ég
læsti dyrunum, steig varlega yfir gömlu konuna og gekk inn í mitt
herbergið.
— Nú skal ég gera upp við þig, sagði ég. í huga mér skaut upp
hugmynd sem morðingjar í glæpasögum og blaðafrásögnum grípa
venjulega til: ég ætlaði barasta að pakka gömlu konunni niður í
ferðatösku, fara með hana út fyrir borgina og sökkva henni ofan í
mýri. Ég vissi um ágætan stað til þess.
Ferðataskan lá undir legubekknum. Ég dró hana fram og opnaði
hana. í henni var eitthvert drasl: nokkrar bækur, gamall flókahattur
og rifin nærföt. Ég lagði það allt á legubekkinn.
Þá var útidyrunum skellt og mér sýndist gamla konan kippast við.
Ég spratt upp eins og skot og greip krokketkylfuna.
Gamla konan liggur kjur. Ég stend yfir henni og hlusta. Vélstjór-
inn er kominn heim, ég heyri hann ganga um í herberginu sínu. Ef
Marja Vasíljevna segir honum nú frá æðinu sem á mig rann, þá er
það ekki nógu gott. Djöfuls vitleysa er þetta! Ég verð víst að fara
fram í eldhús og róa þau með því að sýna mig.
105