Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 108

Aftur klofaði ég yfir gömlu konuna, stillti kylfunni upp rétt við
dyrnar til að ég gæti haft kylfu í hendi þegar ég kæmi inn aftur, og
fór svo fram á gang. Eg heyrði raddir innan úr eldhúsi en greindi
ekki orðaskil. Ég hallaði hurðinni að herberginu mínu aftur og gekk
varlega fram í eldhús: ég vildi komast að því um hvað Marja
Vasíljevna væri að tala við vélstjórann. Ég gekk hratt fram ganginn
en hægði á mér fyrir framan eldhúsið. Vélstjórinn var að masa, mér
heyrðist hann vera að segja frá einhverju sem hafði komið fyrir í
vinnunni.
Ég gekk inn. Vélstjórinn stóð með handklæði í hendi og var að
tala en Marja Vasíljevna sat á kolli og hlustaði. Vélstjórinn veifaði
til mín þegar hann sá mig.
— Sælir nú, sælir, Matvej Filippovitsj, sagði ég og fór inn á
baðherbergi. Enn var allt með kyrrum kjörum. Marja Vasíljevna var
vön því að ég léti undarlega og hún gat vel verið búin að gleyma
síðustu uppákomu.
Allt í einu rann það upp fyrir mér að ég hafði ekki læst dyrunum.
Hvað nú ef gamla konan skríður út úr herberginu?
Ég hentist af stað, en áttaði mig í tíma og gekk rólegum skrefum
gegnum eldhúsið til að hræða ekki sambýlisfólk mitt.
Marja Vasíljevna trommaði fingri á eldhúsborðið og sagði við
vélstjórann:
— En fráábært! Alveg maakalaust! Ég hefði líka flautað!
Ég komst með miklum hjartslætti fram á gang og næstum því
hljóp inn að mínu herbergi.
Utan frá að sjá var allt með kyrrum kjörum. Ég gekk að
dyrunum, opnaði þær til hálfs og gáði inn f herbergið. Gamla konan
lá sem fyrr í makindum með andlitið ofan í gólfi. Krokketkylfan
stóð á sínum stað við dyrnar. Ég greip hana, gekk inn í herbergið og
læsti á eftir mér. Já, það var ekki um að villast, það var líkþefur í
106