Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Síða 96

Vorsólin skín beint í augun á mér. Ég kveiki í pípu. Mikið er þetta
indæl kona! Slíkar konur eru orðnar svo sjaldgæfar nú orðið. Ég
stend og píri augun mót sólinni, reyki pípu og hugsa um þessa
indælu dömu. Dásamlegt hvað hún er lagleg!
— Þér reykið pípu? heyri ég sagt við hliðina á mér. Daman indæla
er komin og réttir mér brauð.
— Ó, mikið er ég yður óendanlega þakklátur, segi ég og tek við
brauðinu.
— Svo þér reykið þá pípu! Ég kann svo mikið vel við það, segir
daman indæla.
Og á milli okkar fer fram eftirfarandi samtal:
Hún: Þér farið sjálfur út eftir brauði?
Ég: Ekki bara brauði; ég kaupi sjálfur allt sem ég þarf.
Hún: Hvar borðið þér?
Ég: Venjulega elda ég mér eitthvað sjálfur. Stundum fæ ég mér
snarl á ölstofunni.
Hún: Finnst yður bjór góður?
Ég: Nei, mér finnst vodka betra.
Hún: Mér finnst vodka líka gott.
Ég: Eruð þér fyrir vodka? Mikið er það gott! Gaman væri að
drekka einhvern tímann með yður.
Hún: Og ég mundi gjarna fá mér vodka með yður.
Ég: Afsakið, en má ég spyrja yður einnar spurningar?
Hún (stokkroðnar): Auðvitað, spyrjið bara.
Ég: Allt í lagi, ég skal spyrja: Trúið þér á guð?
Hún (undrandi): Á guð? Já, auðvitað.
Ég: En hvað segið þér um það, að við kaupum okkur vodka og
förum heim til mín. Ég á heima hérna rétt hjá.
Hún (fjörlega): Já, til er ég.
Ég: Við skulum þá koma okkur.
94