Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 114

kraftar mínir eru spenntir til hins ýtrasta, en ég veit að á eftir
kemur hræðilegt magnleysi.
Lestin nemur aftur staðar. Þetta er Olgino. Sömu píslir enn og
aftur semsagt!
Nei, það er ekki að marka þessar hviður. Kaldur sviti sprettur
fram á enni mínu en léttur hrollur flögrar um hjarta mitt. Eg rís
upp og stend um hrfð og þrýsti höfðinu að veggnum. Lestin brunar
og vagninn vaggar mér notalega.
Eg tek á öllu sem ég á til og skjögra fram af klósettinu.
I vagninum er ekki nokkur maður. Verkamaðurinn og spjátr-
ungurinn í bleiku rússaskyrtunni hafa líklega farið út í Lahti eða
Olgino. Eg geng hægt að mínum glugga.
Og allt í einu stansa ég og horfi fram fyrir mig sljóum augum.
Ferðataskan er ekki þar sem ég skildi hana eftir. Ég hlýt að hafa
farið gluggavillt. Ég stekk að næsta glugga. Engin taska. Ég stekk
til baka og áfram. Ég hleyp eftir vagninum báðum megin, gái undir
bekkina, en ferðatöskuna er hvergi að finna.
Eins og hægt sé að vera í vafa um annað eins? Auðvitað var tösk-
unni stolið meðan ég sat á klósettinu. Ég gat svosem séð það fyrir!
Ég sit á bekknum með galopin augun og einhverra hluta vegna
rifjast það upp fyrir mér hvernig emaléringin sprakk með brestum
af sjóðheitri kastarholunni heima hjá Sakerdon Mikhajlovitsj.
— Hver er staðan eiginlega? spyr ég sjálfan mig. Hver ætli trúi
því núna að ég hafi ekki drepið gömlu konuna? Þeir grípa mig strax
í kvöld, annaðhvort hérna eða á járnbrautarstöðinni, eins og þeir
tóku þennan mann sem lötraði niðurlútur eftir pallinum áðan.
Ég fer fram á pall. Lestin er að koma að Lisíj Nos. Fyrir bregður
hvítum staurum sem girða af brautina. Lestin stansar. Þrepin á
mínum vagni ná ekki niður að stöðvarpalli. Ég stekk af vagninum
112