Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Side 126

Græn tré
Ég horfði lengi á græn tré.
Sál mín fylltist friði.
Sem fyrr: öngvar stórar hugsanir.
Sömu tætlur, slitur og vanskil.
Ýmist blossar upp jarðbundin þrá
eða höndin teygir sig eftir skemmtilegri bók,
kannski gríp ég pappírsblað
en um leið ber Ijúfan draum að höfði mínu.
Ég sest við glugga í djúpan stól.
Horfi á klukkuna, kveiki í pípu,
en stekk upp um leið og að borðinu,
sest á koll og sný mér sígarettu.
Ég sé hvar könguló skríður á vegg,
ég fylgist með henni frá mér numinn,
hún meinar mér að taka mér penna í hönd.
Dreptu köngulóna!
Ég nenni ekki að standa upp.
Nú horfi ég inn í mig,
þar er auðn og tóm, allt jafn leiðinlegt,
hvergi hinn voldugi æðasláttur lífsins,
allt dauft og syfjulegt eins og blautur hálmur.
Nú hefi ég verið í sjálfum mér um hríð
og stend frammi fyrir ykkur.
Þið ætlist til að ég segi frá ferðalagi mínu
en ég þegi því ég sá ekki neitt.
Látið mig einan, leyfið mér að horfa á græn tré í næði.
Má vera að þá fyllist sál mín friði.
Má vera að sál mín vakni.
Má vera að þá vakni ég til hins sterka lífs.
1937
124