Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 73

Lögregluþjónninn gekk að Mishin.
— Af hverju liggið þér hér, maður minn? spurði lögreglu-
þjónninn.
— Eg er að hvíla mig, sagði Mishin.
— Það gengur ekki að vera að hvíla sig hér, sagði lögreglu-
þjónninn. Hvar eigið þér heima?
— Hér, sagði Mishin.
— Hvar er herbergið yðar? spurði lögregluþjónninn.
— Hann er skráður með lögheimili í okkar íbúð en hann hefur
ekki herbergi, sagði Kalúgín.
— Augnablik, herra minn, sagði lögreglumaðurinn. Eg skal tala
við hann. Hvar sofið þér, maður minn?
— Hérna, sagði Mishin.
— Með leyfi..., sagði Korshúnov, en Kalúgín greip fram í fyrir
honum og sagði:
— Hann á ekki einu sinni rúm og liggur á beru gólfinu.
— Þau hafa lengið kvartað yfir honum, sagði húsvörðurinn.
— Það er ekki nokkur leið að ganga eftir ganginum, sagði
Seleznjova. Eg get ekki verið að klofa yfir karlmann sí og æ. En
hann gerir sér leik að því að teygja frá sér lappirnar og hendurnar
líka já og svo leggst hann á bakið og glápir. Ég kem dauðþreytt
heim úr vinnunni, ég þarf á hvíld að halda.
— Ég skal bæta því við, sagði Korshúnov, en Kalúgín greip fram í
fyrir honum og sagði:
— Hér liggur hann á næturnar líka. Allir hrasa um hann í myrkr-
inu. Ég hefi rifið teppið mitt á honum.
Seliznjova sagði:
— Það eru alltaf að hrynja einhverjir naglar úr vösum hans. Það er
ekki nokkur leið að ganga hér um berfætt, maður getur stungið sig
í fótinn.
71