Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 105

fannst mér það bara, en mér sló væminni lykt rotnunar á byrjunar-
stigi fyrir brjóst. Eg gægðist inn um hálfopnar dyrnar og stirðnaði
upp um leið. Gamla konan skreið löturhægt á móti mér á fjórum
fótum.
Eg rak upp gól og skellti aftur hurðinni, sneri lyklinum í skránni
og hrökklaðist upp að veggnum andspænis dyrunum.
Marja Vasíljevna kom fram á gang.
— Voruð þér að kalla á mig? spurði hún.
Eg skalf svo að ég gat engu svarað og hristi bara höfuðið. Marja
Vasíljevna kom nær.
— Þér voruð að tala við einhvern, sagði hún.
Eg neitaði aftur með því að hrista höfuðið.
— Vitleysingur, sagði Marja Vasíljevna og fór aftur fram í eldhús.
Svona má ég ekki standa. Svona má ég ekki standa, endurtók ég
með sjálfum mér. Þessi frasi varð einhvern veginn til af sjálfsdáðum
inni í mér. Eg tönnlaðist á honum þangað til hann komst alla leið
ofan í vitund mína.
— Já, svona má ég ekki standa, sagði ég við sjálfan mig. Eitthvað
skelfilegt hafði komið fyrir en ég átti fyrir höndum að gera eitthvað
enn hræðilegra en það sem þegar var orðið. Hugsanir mínar hnituðu
hringa í hvirfilbyl og ég sá ekki annað fyrir mér en meinfysin augu
gömlu konunnar sem skreið hægt til mín á fjórum fótum.
Nú vissi ég hvað best var að gera! Ryðjast inn í herbergið og
mölva hauskúpuna á gömlu konunni. Eg skimaði í kringum mig og
sá mér til ánægju krokketkylfu sem hafði staðið úti í horni á
ganginum, enginn vissi til hvers. Nú gríp ég kylfuna, ryðst inn og
búmm!...
Ég var enn ekki laus við hroll. Ég stóð með axlir dregnar upp að
hálsi út af kuldanum sem læstist um mig innan frá. Hugsanir mínar
stukku út um allt, flæktust saman, sneru aftur til upphafs síns og
103