Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 62

BÍÐIÐ ÞIÐ BARA!
Ég er kallaður svartmunkurinn. Fyrir þetta skal ég slíta af þeim
eyrun sem eiga það skilið, en að svo stöddu hefi ég ekki frið í
mínum beinum fyrir frægð Jean-Jacques Rousseau. Hvernig stend-
ur á því að hann vissi alla skapaða hluti? Bæði hvernig átti að reifa
börn og gifta ungar stúlkur! Ég hefði sjálfur viljað vita svona allt
mögulegt. Já, og ég veit að vísu alla hluti, en ég er barasta ekki viss
um mína vitneskju. Um börnin veit ég með vissu, að það á ekki að
vefja þau í bleiur heldur útrýma þeim. I því skyni mundi ég koma
fyrir í borginni einskonar aðalgryfju og þangað mundi ég henda
börnum. Og til að ekki legði ýldufýlu frá gryfjunni mætti hella yfir
hana kalkblöndu í hverri viku. Ofan í gryfjuna mundi ég hrinda
öllum þýskum fjárhundum. Svo er það þetta með að gifta ungar
stúlkur. Það er að mínu viti enn auðveldara dæmi. Ég mundi útbúa
samkomusal þar sem allt ungt fólk kæmi saman, segjum einu sinni
í mánuði. Allir, frá 17 ára aldri og upp í 35, yrðu að fara úr öllu og
ganga allsberir um salinn. Ef einhverjum líst vel á einhverja eða
öfugt, þá fer slíkt par út í horn og þar skoða þau hvort annað nánar.
Ég gleymdi að geta þess að öll eiga þau að hafa um hálsinn spjald
með nafni, ættarnafni og heimilisfangi. Síðan má senda þeim bréf
sem fellur að smekk hvers og eins og taka upp nánari kynni. En ef
gamlir karlar eða kerlingar fara að skipta sér af þessu, þá legg ég til
að þau verði höggvin í spað með exi og dregin þangað sem börnum
er hent, í aðalgryfju borgarinnar.
Ég gæti skrifað meira um þá vitneskju sem fyrir hendi er f mér,
en því miður verð ég nú að fara út í búð eftir tóbaki. Þegar ég fer út
á götu tek ég alltaf með mér gildan staf með kvistum.
Hann tek ég með til að lemja með honum börn sem eru að
60