Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 106

tóku undir sig stökk, lögðu undir sig ný og ný svið, en ég stóð og
hlustaði eftir hugsunum mínum og var eins og til hliðar við þær,
eins og ég stýrði þeim ekki.
— Framliðnir útskýrðu mínar eigin hugsanir fyrir mér, framliðnir
eru heldur ómerkilegt fólk. Það er út í bláinn að kalla þá framliðna,
nær væri að láta þá heita framhleypna. Maður þarf alltaf að hafa
auga með þeim. Spyrjið hvaða líkhúsvörð sem er. Af hverju haldið
þið að þeir séu látnir hanga yfir þeim? Það er bara til eins: til að þeir
framliðnu skríði ekki út um allt. Það hafa komið íyrir skemmtileg
atvik í þessu sambandi. Meðan líkhúsvörðurinn var að baða sig eins
og yfirmenn hans höfðu sagt honum að gera, skreið einn framliðinn
út úr líkgeymslunni og inn í sótthreinsunarklefann og át þar heil-
mikið af sængurfötum. Sótthreinsunarmennirnir lömdu þann fram-
liðna duglega, en þeir urðu samt að borga úr eigin vasa fyrir sæng-
urfötin sem eyðilögðust. En annar dauður maður skreið inn á fæð-
ingardeild og skaut sængurkonuunum slíkan skelk í bringu að ein
þeirra missti fóstur og sá framliðni kastaði sér yfir fóstrið og fór að
éta það kjammsandi. Og þegar hugrökk yfirsetukona lamdi þann
framliðna í bakið með stól þá beit hann yfirsetukonuna í fótinn og
skömmu síðar dó hún úr líkeitrun. Já, framliðnir eru óáreiðanlegt
fólk og maður verður að vera á varðbergi gagnvart þeim.
— Stopp! sagði ég við hugsanir mínar. Þið ruglið. Framliðnir geta
ekki hreyft sig.
— Gott og vel, sögðu mínar eigin hugsanir við mig. Farðu þá inn
í herbergið þitt, þar sem fyrir er framliðin manneskja, hreyfingar-
laus, eins og þú segir.
Óvænt þrjóska sagði til sín í mér.
— Og ég skal bara vaða inn! sagði ég harðákveðinn við mínar
eigin hugsanir.
— Reyndu það bara! svöruðu mínar eigin hugsanir háðslega.
104