Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 109

herberginu. Ég klofaði yfir gömlu konuna, gekk út að glugga og
settist í hægindastólinn. Bara að mér yrði nú ekki óglatt af þessari
lykt, hún var enn dauf en óþolandi engu að síður. Ég kveikti mér í
pípu. Mér var flökurt og ég var með dálitla verki í maganum.
Af hverju sit ég svona eins og aumingi? Ég verð að grípa til
skjótra ráða áður en gamla konan úldnar í gegn. En ég verð allavega
að troða henni varlega niður í töskuna því að einmitt meðan ég er að
því getur hún bitið mig í fingurinn. Og að deyja svo úr líkeitrun —
nei, takk fyrir kærlega!
Aha! æpti ég allt í einu. Mér þætti gaman að vita með hverju þú
ætlar að bíta mig? Tennurnar þínar eru sko þarna!
Ég beygði mig fram í stólnum og leit út í hornið hinum megin
við gluggann þar sem falskur gómur gömlu konunnar átti að vera,
að því er ég best vissi. En gómurinn var þar ekki.
Ég fór nú að brjóta heilann: gat það verið að þessi dauða kerling
hefði skriðið um herbergi mitt í leit að tönnunum sínum? Kannski
hafði hún meira að segja fundið þær og stungið þeim upp í sig
aftur?
Ég tók krokketkylfuna og leitaði með henni í horninu. Nei,
gómurinn var horfinn. Þá tók ég þykkt flúnelslak upp úr kommóð-
unni og gekk að gömlu konunni. Ég hafði krokketkylfuna til reiðu í
hægri hendinni en í þeirri vinstri hélt ég á flúnelslakinu.
Þessi gamla og dauða kona vakti upp í mér óttablandinn viðbjóð.
Ég lyfti kylfunni yfír höfði hennar: munnurinn var opinn, augun á
hvolfi en stór og dökkur blettur hafði breitt úr sér um allt niður-
andlitið þar sem ég hafði sparkað í hana. Ég leit upp í gömlu
konuna, nei, hún hafði ekki fundið tennurnar sxnar. Ég sleppti höfð-
inu. Höfuðið datt á gólfið með dynk.
Þá breiddi ég flúnelslakið á gólfið og dró það að gömlu konunni.
Síðan velti ég gömlu konunni við með fætinum og krokket-
107