Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 97

Við förum í búðina og ég kaupi hálfpott af vodka. Ég á ekki fyrir
meiru, ekki nema smápeningar eftir. Við tölum í sífellu um allt
mögulegt og allt í einu rifjast það upp fyrir mér að á gólfinu í
herberginu mínu liggur dauð, gömul kona.
Ég gýt augum til minnar nýju kunningjakonu: hún stendur við
búðarborðið og skoðar krukkur með sultu. Ég laumast varlega út að
dyrum og geng út úr búðinni. Beint á móti búðinni stoppar
sporvagn. Ég stekk upp í sporvagninn og gái ekki einu sinni að því
hvaða leið þetta er. Á Mikhajlovskaja fer ég út og geng heim til
Sakerdons Mikhajlovitsj. Ég held á vodkaflösku, bjúgum og brauði.
Sakerdon Mikhajlovitsj opnaði fyrir mér sjálfur. Hann var í
sloppi sem hann hafði kastað yfir sig beran, í rússneskum stígvélum
sem búið var að klippa ofan af og hafði loðhúfu með eyrnaskjólum,
en eyrnaskjólin voru bundin saman upp á kollinn.
— Gleður mig sannarlega, sagði Sakerdon Mikhajlovitsj þegar
hann sá að þetta var ég.
— Er ég ekki að trufla þig við vinnuna? spurði ég.
— Neinei, sagði Sakerdon Mikhajlovits. Ég var ekki að gera neitt,
ég sat bara á gólfinu.
— Sjáðu nú til, sagði ég við Sakerdon Mikhajlovitsj. Ég er
kominn til þín með vodka og viðbit. Við skulum kíkja í glas saman
ef þú hefur ekkert á móti því.
— Fínt, sagði Sakerdon Mikhajlovitsj. Komdu inn fyrir.
Við fórum inn til hans. Ég opnaði vodkaflöskuna og Sakerdon
Mikhajlovitsj setti tvö staup á borðið og disk með soðnu kjöti.
— Ég er líka með smábjúgu, sagði ég. Hvernig étum við þau, hrá
eða eigum við að sjóða þau?
— Við setjum þau yfir, sagði Sakerdon Mikhajlovitsj, og meðan
þau sjóða drekkum við vodka með soðna kjötinu. Það er upp úr
súpu, ágætis soðið kjöt!
95