Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Side 104

dautt fólk rotni hraðar við opinn glugga. Asni gat ég verið! Og
þessi andskotans hússtjóri verður ekki við fyrr en á morgun! Ég stóð
þarna ráðalaus í nokkrar mínútur en hélt svo áfram.
Þegar ég kom að íbúð minni stansaði ég aftur. Kannski átti ég að
fara út í bakarí og bíða þar eftir dömunni indælu? Ég mundi biðja
hana um að leyfa mér að gista hjá sér í tvær eða þrjár nætur. En svo
mundi ég að hún var búin að kaupa brauð í dag, og kemur þá ekki
aftur í bakaríið. Já og það hefði hvort sem er ekkert komið út úr
þessu.
Ég opnaði dyrnar og fór inn á gang. I enda gangsins logaði ljós
og Marja Vasíljevna hélt á einhverri tusku og neri hana með annarri
tusku. Þegar Marja Vasíljevna sá mig kallaði hún:
— Það var einhver gamall maður að spyrja um yður!
— Hvaða maður? spurði ég.
— Ég veit það ekki, sagði Marja Vasíljevna.
— Hvenær var þetta? spurði ég.
— Það veit ég ekki heldur, sagði Marja Vasíljevna.
— Töluðuð þér við þennan gamla mann? spurði ég Mörju
Vasíljevnu.
— Já, svaraði Marja Vasíljevna.
— Af hverju vitið þér þá ekki hvenær þetta var? sagði ég.
— Sona fyrir tveim tímum, sagði Marja Vasíljevna.
— Hvernig leit þessi gamli maður út? spurði ég.
— Það veit ég heldur ekki, sagði Marja Vasíljevna og fór fram í
eldhús.
Ég gekk að mínum dyrum.
Kannski er gamla konan horfin, hugsaði ég. Nú kem ég inn í
herbergið og þar er engin kerling. Drottinn minn dýri! Getur það
verið að kraftaverk eigi sér ekki stað?
Ég aflæsti dyrunum og opnaði þær hægt og varlega. Kannski
102