Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 95
— Afsakið, en ég veit það ekki, sagði ég eins þurrlega og ég gat.
Daman sneri sér í ýmsar áttir og svo sneri hún sér aftur að mér:
— Gætuð þér ekki farið og gáð að því hvað er um að vera þarna?
— Fyrirgefið, en ég hefi ekki minnsta áhuga á því, sagði ég, enn
þurrari á manninn.
— Af hverju ekki? kallaði daman upp yfir sig. Út af þessu er yður
sjálfum haldið hér í biðröð von úr viti!
Ég svaraði engu og gerði ekki annað en hneigja mig lítið eitt.
Daman virti mig gaumgæfilega fyrir sér.
— Það er auðvitað ekki karlmanns verk að standa í biðröð eftir
brauði, sagði hún. Ég kenni í brjósti um yður fyrir að þurfa að
standa hér. Þér hljótið að vera einhleypur?
— Já, ég er einhleypur! svaraði ég. Mér var eitthvað farið að fipast
en ósjálfrátt hélt ég áfram að vera stuttaralegur í svörum og hneigja
mig lítið eitt.
Daman virti mig enn og aftur fyrir sér frá hvirfli til fóta og alit í
einu rak hún fingur í ermi mína og sagði:
— Ég skal kaupa það sem þér þurfið og þér bíðið eftir mér úti.
Nú fór ég alveg í rusl.
— Þakka yður fyrir, sagði ég. Það er mjög elskulegt af yðar hálfu,
en ég get alveg gert það sjálfur.
— Neinei, sagði daman. Farið bara út á götu. Hvað ætluðuð þér
að kaupa?
— Sjáið þér nú til, sagði ég, ég ætlaði að kaupa pund af rúgbrauði,
en barasta formbrauð, það er ódýrara. Mér fínnst það betra.
— Fínt, sagði daman. Farið nú. Ég kaupi brauðið og svo gerum
við upp á eftir.
Hún ýtti meira að segja lítið eitt undir olnbogann á mér til að
koma mér af stað.
Ég gekk út úr bakaríinu og tók mér stöðu rétt við dyrnar.
93