Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 64

GESTAKOMUR
Þegar ég sé einhvern langar mig til að gefa honum á kjaftinn. Það er
eitthvað svo gaman að gefa manni á kjaftinn.
Ég sit inni á herbergi og geri ekki neitt.
Nú er einhver kominn í heimsókn til mín og hann ber að dyrum.
Ég segi: „Kom inn!“. Hann kemur inn og segir: „Komið þér
sælir. Mikið er gott að ég hitti á yður heima!“ En ég gef honum,
pomm, einn á hann og svo sparka ég í klofið á honum með stíg-
vélinu. Hræðilegur sársauki fellir gest minn í gólfið. Þá dangla ég
hælnum í augun á honum! Eins og ég vilji segja: Hvað ert þú líka
að slæpast hér óboðinn!
Svo er annar möguleiki. Ég býð gestinum tebolla. Gesturinn
þiggur það, sest til borðs, drekkur te og segir frá einhverju. Ég læt
sem ég hlusti á hann af miklum áhuga, kinka kolli, segi bæði æ og
ó, set upp stór augu og hlæ. Gesturinn er upp með sér af því hvað
ég sýni honum mikla athygli og færist allur í aukana.
Ég helli sallarólegur bolla fullan af sjóðandi vatni og skvetti
framan í gestinn. Gesturinn stekkur á fætur og grípur um andlit
sér. Þá segi ég við hann: „Ongvar dyggðir er lengur að finna í minni
sál. Komdu þér út.“ Og ég hrindi gestinum út um dyrnar.
1939
(Fyrirsögn þýðanda)
62