Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 92

— Viðbjóðsleg sjón, segi ég, en get ekki breitt dagblað yfir gömlu
konuna því maður veit aldrei hvað getur gerst undir dagblaði.
Ég heyri hreyfingu hinum megin við vegginn: þetta er nágranni
minn, eimreiðarstjórinn. Það vantaði nú bara að hann kæmist á
snoðir um að dauð, gömul kona situr í herberginu mínu! Ég hlusta
eftir fótataki nágrannans. Hvað er hann að gaufa? Klukkan er orðin
hálfsex! Löngu mál að hann komi sér af stað. Herra minn trúr!
Hann ætlar að fá sér te! Ég heyri suðið í prímusnum handan við
vegginn. Hann ætti að fara að koma sér út þessi andskotans vél-
stjóri!
Ég fleygi mér upp á legubekk og ligg þar. Atta mínútur líða en
tevatnið er ekki til hjá nágranna mínum og prímusinn þusar. Ég
legg aftur augun og dotta.
Mig dreymir að nágranninn sé farinn fram og ég líka og skelli
aftur dyrum með smekklás. Ég er ekki með lykil, ég er búinn að
læsa mig úti. Ég verð að hringja og vekja aðra íbúa og það er afleitt.
Ég stend á stigapallinum og velti því fyrir mér hvað gera skuli og sé
þá allt í einu að ég er handalaus. Ég halla höfði til að sjá betur hvort
ég sé með hendur, og sé að öðrum megin á mér skagar fram
borðhnífur í handar stað en hinum megin gaffall.
— Jæja, segi ég við Sakerdon Mikhajlovitsj, sem einhverra hluta
vegna situr hér á kjaftastól. Þarna sérðu hvurslags hendur ég hefi.
En Sakerdon Mikhajlovitsj situr þegjandi og ég sé að þetta er
ekki hinn sanni Sakerdon Mikhajlovitsj heldur er hann úr leir.
Svo vakna ég og skil um leið að ég ligg í mínu herbergi á
legubekk en í stólnum við gluggann situr dauð kerling.
Ég sný andlitinu að henni í snatri. Gamla konan er ekki í
stólnum. Ég horfi á auðan stólinn og ég fyllist trylltri gleði. Þetta
var þá allt saman draumur. En hvar byrjaði hann þá? Kom gömul
kona inn til mín í gær? Kannski var það draumur líka? Ég kom
90