Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 102

trúlausir. Það eru bara til menn sem vilja trúa og þeir sem ekki vilja
trúa.
— Semsagt: þeir sem ekki vilja trúa eru þá farnir að trúa á
eitthvað? spurði Sakerdon Mikhajlovitsj. En þeir sem vilja trúa trúa
kannski fyrirfram ekki á neitt?
— Það gæti verið, sagði ég. Eg veit það ekki.
— En á hvað trúa þeir eða trúa ekki? A guð? spurði Sakerdon
Mikhajlovitsj.
— Nei, sagði ég. A ódauðleikann.
— Af hverju varstu þá að spyrja mig að því hvort ég tryði á guð?
— Bara af því að það hljómar eitthvað svo heimskulega að spyrja:
„Trúir þú á ódauðleikann?“ sagði ég og stóð upp.
— Hvað, ertu að fara? spurði Sakerdon Mikhajlovitsj.
— Já, sagði ég. Þótt fyrr hefði verið.
— En hvað með vodkað? spurði Sakerdon Mikhajlovitsj. Það er
ekki eftir nema staup á hvorn.
— Jæja, við skulum klára þetta, sagði ég.
Við kláruðum vodkað og bitum í það sem eftir var af soðna
kjötinu.
— Nú verð ég að koma mér, sagði ég.
— Blessaður, sagði Sakerdon Mikhajlovitsj og fylgdi mér gegnum
eldhúsið og út á pall. Þakka þér fyrir veitingarnar.
— Þakka þér sjálfum, sagði ég. Blessaður.
Og ég fór.
Þegar Sakerdon Mikhajlovitsj var orðinn einn tók hann af borð-
inu, kastaði tómu flöskunni upp í skáp, setti aftur upp loðhúfuna
með eyrnaskjólunum og settist á gólfið undir glugganum. Hann
hélt höndum fyrir aftan bak svo þær sáust ekki. En fram undan
sloppinum sem hafði dregist upp stóðu beinaberir fætur í rússnesk-
um stígvélum sem klippt hafði verið ofan af.