Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 123

Til Alexandrs Vvedenskijs
(Undir lok fjórSa dratugarins)
Kæri Alexandr Ivanovitsj,
ég hefi heyrt að þú sért farinn að safna peningum og hafir nú þegar
nurlað saman þrjátíu og fimm þúsundum. Til hvers? Til hvers að
safna peningum? Af hverju ekki að deila því sem þú átt með þeim
sem ekki eiga einu sinni buxur til skiptanna? Hvað eru peningar
svosem? Eg hefi kynnt mér þetta mál. Eg hefi undir höndum ljós-
myndir af öllum seðlum og myntum sem mest eru í umferð: and-
virði einnar rúblu, þriggja rúblna og meira að segja fimm rúblna. Ég
hefi heyrt um peningaseðla sem geyma í sér þrjátfu rúblur í einu! En
að safna þeim, til hvers er það? Ég er ekki safnari. Ég hefi alltaf fyrir-
litið safnara, sem sanka að sér frímerkjum, fjöðrum, hnöppum, lauk-
um og þar fram eftir götum. Þetta eru heimskir menn, sljóir og hjá-
trúarfullir. Ég veit til dæmis að svokallaðir „myntsafnarar," það eru
þeir sem safna aurum, hafa þann hjátrúarsið að leggja þá — hvert held-
urðu? Ekki í skúffuna, ekki ofan í öskju ... heldur á bók! Hvað finnst
þér nú um annað eins? Því í raun og veru er hægt að taka peningana
og fara með þá út í búð og skipta á þeim fyrir til dæmis súpu (það er
svona fæðutegund) eða fyrir marlaxasósu (sem er einna líkust brauði).
Nei, Alexandr minn ívanovitsj, þú ert næstum því jafn óvitlaus
maður og ég, en samt safnar þú aurum og skiptir ekki á þeim og
öðrum hlutum. Fyrirgefðu, minn kæri, en þetta er alls ekki skynsam-
legt! Þú hefur bara forheimskast á því að búa þarna í dreifbýlinu. Þú
hefur ekki einu sinni neinn til að tala við, það hlýtur bara að vera. Ég
sendi þér hér með þessa mynd af mér svo þú getir að minnsta kosti
haft fyrir augum gáfulegt, þroskað, menntað og fagurt andlit.
Vinur þinn Dantil Khartns.
(Alexandr Vvedenskij skdld var einn af ndnustu vinum Kharms og félagi í OBERIU. Þeir
skáldbrœður voru bdðir handteknir 1941 og létust nokkrum mánuðum síðar.)