Frón - 01.06.1944, Blaðsíða 32

94
Jón Helgason
hafa mismunandi sérhljóS í endingum, láta betur í ljóði en t. d.
danska eSa þýzka, þar sem öll endingasérhljóS hafa slaknaS í
máttlítiS e. Bjarni Thorarensen kvaS:
Kyssir ei á köldum
kalda mjöllu vetri
röðull, jafnt sem rauðar
rósir á sumrum?
Hér skiptist á í endingum i, u og a. En í þýzkum og dönskum
þýSingum hlýtur sama hljóSiS aS koma þar einlægt aftur:
Kiisst im kalten Winter
kalten Schnee die Sonne
nicht so gern wie rote
Rosen im Sommer? (Poestion)
Solen kysser rode
Roser Sommerdage
og kysser den kolde, hvide
Sne ved Vintertide. (Olaf Hansen)
Sannur orSasælkeri lætur sér betur falla aS rímaSar séu saman
orSmyndir úr sundurleitum flokkum heldur en hliSstæSur. Svo
kvaS SigurSur BreiSfjörS í Númarímum:
Jörðin grætur, hristist heimur,
hrynur um stræti bjargið þétta,
unz það mætir eikum tveimur,
sem allar rætur saman flétta.
Hér rímar annars vegar nefnifall karlkynsorSs og þágufall
töluorSs, hins vegar lýsingarorSsmynd og nútiS sagnar. En fyrsta
vísa í sama mansöng er aS þessu leyti fáskrúSugri:
Eins og fjalla efst frá tindum
ógurlegur klettur riðar,
sem i falli, frárri vindum,
foldar vega sundur niðar.
Hér er tindum og vindum, riðar og niðar hvort um sig nákvæm-
lega hliSstæSar orSmyndir.
Pvæld rím eru alkunnugt vandamál hverrar tungu þar sem
ljóSagerS er ekki lengur í bernsku. NafntogaS eSa réttara sagt
alræmt er á dönsku og sænsku hjerte og smerte, hjarta og
smarta. Ef íslenzkt skáld setur orSiS ást í rímstöSu eru lesendur