Frón - 01.06.1944, Blaðsíða 48

110
Guðmundur Arnlaugsson
sínum, læknirinn, garSyrkjumaSurinn og smiSurinn sjá daglega
árangur af starfi sínu. Jafnvel sorphreinsarinn getur lifaS og
dáiS fullviss þess aS hafa létt verulega undir fyrir samborgurum
sínum. En fræSaþulurinn, sem gerir ekki annaS en rýna í gulnuS
blöS, og vísindamaSurinn, sem stundar rannsóknir sínar án þess
aS verSa mikiS ágengt, eins og oft vill verSa, spyrja sjálfa sig
áreiSanlega oft hvort nokkur missir sé í þeim. Og viS sem
kennum krökkum þykjumst aS vísu stundum sjá gleSilegan
árangur af stritinu, en stundum kemur þaS vafalaust yfir flest
okkar aS efast um verSmæti starfs okkar eSa jafnvel um gildi
skólaskipunarinnar í heild. Pví getur vel hvarflaS aS okkur aS
halda aS krakkarnir væru miklu lánsamari og sælli ef okkar
nyti hreint ekki viS, aS heimurinn væri ekki hamingjuminni þótt
allur almenningur væri minna kvalinn til bókaramenntar en nú,
en skólaganga og menntun væru mjög torsóttar og ekki nema
handa fáeinum útvöldum.
Og reynum aS setja okkur í spor stúdentsins, sem kemur
frá prófborSinu eftir sex ára nám i menntaskóla, og er nú aS
byrja þaS sérnám er hann hefur valiS sér. Honum finnst lífiS
vera aS byrja, finnst hann vera sloppinn úr prísund út í sjálfræSiS,
en uppgötvar brátt aS hann verSur aS halda áfram aS strita á
svipaSan hátt og fyrr. Pótt hann sé kominn í þaS sérnám er
hann valdi sér, verSur hann aS halda áfram aS læra hluti sem
aSrir hafa ákveSiS honum, greinar sem hann tíSum sér ekki neitt
nytsamlegt eSa skemmtilegt viS. Framundan eru 5 til 7 ár full
af námsstriti og prófum. A8 baki þeim hillir loks undir sjálft
ævistarfiS, og um þaS er ekki alltaf auSvelt aS vita hvernig þaS
muni falla. Getur ekki fariS svo aS honum finnist lífsbraut sin
minna á örlög Mósesar, sem mátti basla meS ísraelsmenn 40 ár
á eySimörkinni og fékk svo ekki nema rétt aS skyggnast inn í
fyrirheitna landiS fyrir dauSa sinn. Er ekki von aS stundum setji
aS honum leiSa og vantrú á sjálfum sér og öllu sínu vafstri. Er
honum ekki vorkunn þótt honum svíSi þetta og hann óski sér
aftur til óbrotins lífs, þar sem verkamaSurinn sér árangur starfs
síns áSur en hann er kominn á grafarbakkann.
Og þar sem allt þetta fer saman: einmenni, söknuSur, heimþrá
og efasemdir um hvort allt þetta vafstur svari kostnaSi, eins
og stundum hefur gert hjá Hafnarstúdentum, þá er ekkert und-
arlegt þótt ýmsir heltist úr lestinni og komi heim jafn próflausir
og þeir fóru, eSa verSi aS engu og hverfi í fjöldann, ekki alltaf