Frón - 01.06.1944, Blaðsíða 53

Grannar vorir í vestri
115
að helzti framavegur íslendinga væri sá, aS hafna tungu sinni og
fara að tala og skrifa dönsku. Þá kvað séra Gunnar Pálsson
langan brag sem í eru þessi erindi:
Heróstratus hefur ei prís
sem húsið brenndi fríða,
sama mun þér sæmdin vís,
ef svo vilt mál vort níða.
Líkur fugli þú ert því
þeim sem mönnum leiður
dyggðalakur drjúgum í
drítur sjálfs síns hreiður.
Víst er ekki meining mín
að máli dönsku kasta,
tungan sú er fögur og fín
og Ííflslegt hana að lasta.
En hitt er skaði meiri en má
maður nokkur hyggja
íslenzkuna af að má
og út úr heimi byggja.
Kaupmannahafnarblað Grænlendinga tekur í þessu máli ein-
dregið í sama strenginn og séra Gunnar Pálsson gerði hjá okkur
á sinni tíð. Pað krefst þess af prestum, kennurum og öðrum
embættismönnum sem ætli að starfa á Grænlandi að þeir kynni
sér tungu landsmanna; að öðrum kosti muni þeir aldrei fá skilið
þá né náð trúnaði þeirra. Grundvöllur að menntun Grænlend-
inga hljóti að verða heimamálið. Hér er þess að gæta, sem varla
mun öllum kunnugt, að undirstaðan hefur þegar verið lögð.
Grænlendingar hafa fyrir löngu eignazt ritmál, og ófáar bækur
eru til á máli þeirra, bæði þýddar (þar á meðal biflían öll) og
frumsamdar. Að vísu er guðsorðið þar mjög yfirgnæfandi, líkt
og var hjá okkur fyrrum, en þeir hafa þó eignazt dálítinn vísi
til nútíðarbókmennta, bæði kveðskap, leikrit og skáldsögur. En
betur má ef duga skal. Að sjálfsögðu eru á því ærin vandkvæði
að sjá svo fámennri þjóð fyrir sæmilegum bókakosti. Fé til
bókagerðar er ekki einhlítt, þótt til væri, heldur vantar líka
menn til að semja. Pví að sé það rétt, sem ég hef fyrir satt,
að hugmyndaheimur íslenzkrar alþýðu sé svo sérstæður að
8"