Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.11.2015, Blaðsíða 40

Hlátur
40 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8.11. 2015
„Hvað mér finnst fyndið fer svolítið eftir því
hvernig ég er stemmd. Ef það er pínlegt þá get
ég ekki hlegið! Ég get ekki horft á Klovn en
finnst ekkert fyndnara en atriðið úr Stelp-
unum þar sem þær eru að máta pils við pík-
una,“ segir Guðrún Ögmundsdóttir, tengilið-
ur vistheimila hjá innanríkisráðuneytinu.
„Ég á það til að fá þannig hlátursköst að ég
verð mér til skammar; svona strætóhlát-
ursköst þar sem ég missi andann. Ég reyni að
hlæja sem mest og hafa húmor fyrir sjálfri
mér og ég hlæ alltaf mikið ef ég dett, einu sinni
kom ég út úr strætó á miðjum Laugaveginum,
rann til og hélt áfram að renna niður hálfa göt-
una, þá gat ég ekki hætt að hlæja. En þessi
hlátursköst hafa komið mér í vandræði. Ég hef
hlegið í jarðarför og brúðkaupi og ef einhver
ætlar að koma mér til bjargar; já þá fyrst
versnar það.“
Heiftarlegasta hláturskastið fékk Guðrún í
speglasalnum í Tívolíinu í Kaupmannahöfn.
„Ég var þar með barnið mitt og hóp af fólki.
Ég fæ svona mikið hláturskast að ég pissa í
mig; í hvítu buxurnar mínar. Ég varð að skilja
barnið eftir hjá fólkinu, og fá lánaða jakka hjá
öllum til að skýla mér og taka leigubíl upp á
hótel og skipta. Fólk á að reyna að hlæja sem
mest; það er spennulosun og lengir lífið.“
Pissaði á sig af hlátri og þurfti
að skilja barnið eftir
Morgunblaðið/RAX
„Þessi hlátursköst hafa komið
mér í vandræði. Ég hef hlegið í
jarðarför og brúðkaupi og ef ein-
hver ætlar að koma mér til bjarg-
ar; já þá fyrst versnar það.“
Hvað fær þig
til að hlæja?
„DAGUR ÁN HLÁTURS ER DAGUR SEM FÓR TIL SPILLIS“ ERU ORÐ CHARLIE CHAPLINS.
ÞÆR KONUR OG ÞEIR MENN SEM SEGJA FRÁ ÞVÍ HVAÐ HLÆGIR ÞAU Á NÆSTU BLAÐ-
SÍÐUM ERU FLEST SAMMÁLA ÞVÍ. OG SEGJA HLÁTURINN GETA LEYST ÚR NÆR ÖLLU.
ÞAR AÐ AUKI ER HLÁTUR LÆKNISFRÆÐILEGA SAMÞYKKTUR ÞAR SEM HANN MEÐAL
ANNARS ER HJARTASTYRKJANDI, LOSAR UM STREITU OG STYRKIR ÓNÆMISKERFIÐ.
Júlía Margrét Alexandersdóttir julia@mbl.is
… jafnast á við gott mataræði
og líkamsrækt í því að halda
góðri heilsu almennt.
… styrkt ónæmiskerfið
… unnið á streitu þar sem
hlátur minnkar losun stress-
hormóna út í líkamann. Einnig
framleiðir hlátur efni eins og
dópamín sem hefur róandi
áhrif og minnkar kvíða.
… lengt lífið þar sem hann
hefur góð áhrif á hjartað og
æðar en hann örvar blóð-
flæðið í líkamanum.
… bætt minnið.
… unnið gegn önd-
unarfærasjúkdómum þar sem
framleiðsla á tilteknu mótefni
við sjúkdómunum eykst þegar
maður hlær.
Samkvæmt erlendum
læknisfræðilegum rann-
sóknum getur hlátur …
„Mér finnst mjög fyndið þegar einhverjum bregður og sérstaklega finnst mér fyndið að bregða
köttum; köttum sem eru þá kannski utan við sig; starandi á fugla sem þeir ætla að myrða,“ segir
tónlistarmaðurinn Gunnar Lárus Hjálmarsson, betur þekktur sem Doktor Gunni.
„Svo finnst mér alltaf mjög fyndið þegar það lítur út fyrir að einhver sé að runka sér. Það er að
segja svona grín með einhverjum köllum sem gera þessar hreyfingar en svo kemur í ljós að þær
ganga út á eitthvað allt annað.
Konan mín hefur mjög smitandi hlátur og þegar hún er byrjuð verður ekki aftur snúið. En ann-
ars finnst mér lífið mjög fyndið og ég held að það sé hægt að komast yfir alla erfiðleika með því að
hlæja að þeim.
Mesta hláturskast lífs míns fékk ég í Regnboganum fyrir nokkrum áratugum. Í salnum var
kona sem hló að öllu, með fáránlega fyndinn hlátur og brátt var allt liðið í salnum farið að veltast
um. Svipað hláturskast fékk ég á fyrstu Home Alone myndinni, fór á hana eitthvað sérstaklega
léttur í lund og ég lak úr sætinu af hlátri. Home Alone 2 og 3 voru því miður ekkert fyndnar, enda
þarf snilligáfu til að búa til gott grín. Svo er ferlega pirrandi þegar lið sem er ekki fyndið heldur
að það sé fyndið. Ég er í starfi núna þar sem er hlegið allan daginn, sem dómari í Ísland got Tal-
ent, og þetta er einn skemmtilegasti hópur sem ég hef nokkru sinni unnið með.“
Kettir truflaðir við veiðar „Ég held að það sé
hægt að komast yfir
alla erfiðleika með því
að hlæja að þeim.“
Morgunblaðið/Eva Björk
Á erfitt með að vera alvarlegur
„Ég á til dæmis erfitt með að sitja mjög alvar-
lega fundi án þess að missa eitthvað út úr mér
sem er ekki í samræmi við aðstæður.“
Morgunblaðið/Eggert
„Allt sem er absúrd finnst mér ofboðslega fyndið; búa til einhverjar senur sem myndu aldrei ger-
ast í hversdagsleikanum; helst eitthvað sem er í andstöðu við ríkjandi gildi; óviðeigandi,“ segir
Guðfinnur Sigurvinsson, upplýsingafulltrúi Umhverfisstofnunar.
„Mér finnst svolítið gaman að hrekkja en aldrei með því að gera lítið úr fólki, það verður að
vera græskulaust, það má ekki vera á kostnað þeirra sem geta ekki varið sig.
Ég hef stundum hugsað að kannski ætti ég að minnka hjá mér fíflaganginn en ég held að það sé
bara of ríkjandi í mínu fari að fíflast. Ég á til dæmis erfitt með að sitja mjög alvarlega fundi án
þess að missa eitthvað út úr mér sem er ekki í samræmi við aðstæður. Ég sá samstarfskonu mína
um daginn inni í fundarherbergi með yfirstjórninni, á alvarlegum fundi með Excel-skjölum og til-
heyrandi. Ég opnaði dyrnar, allir hættu að tala og litu upp, og ég sagði: „Elín, geturðu nokkuð
farið fyrir mig og keypt eina litla kók og lakkrís.“ Svona finnst mér ógurlega gaman. Á fundum
þar sem allir eru stilltir og það kemur að mínu efni; þar sem glærurnar mínar eru sýndar eða
slíkt, hrópa ég gjarnan eitthvað eins og „Vúhú!“ og geri fundinn aðeins minna prúðan.“
Sem fyrrverandi fjölmiðlamaður segist Guðfinnur oft hafa næstum sprungið af hlátri í útsend-
ingu. „Ég var í afleysingum sem næturfréttamaður á RÚV og þegar maður er vakandi á nóttunni
kemur oft smá galsi í mann. Ég var að spjalla við vin minn í tölvunni áður en kom að fréttum
klukkan 2 og ræddi við hann að flippa örlítið, án þess að nokkur myndi fatta, þegar ég myndi
kynna veðurfréttirnar inn. Þegar ég segði: „Og þá er komið að veðurfréttum frá Veðurstofu Ís-
lands ætlaði ég að syngja; „fráááá“. Þegar ég byrjaði að lesa fréttirnar var ég svo mikið að hugsa
um það sem ég ætlaði að gera í lokin að ég fór að hlæja og gat ekki hætt; hristist allur og hló og
hló allan fréttatímann, en þar sem ég var að reyna að kæfa hláturinn hljómaði þetta eins og ég
væri hágrátandi. Ég þurfti ótal sinnum að ýta á hinn svokallaða „hósttakka“, til að kæfa hljóðin
svo að fréttirnar fóru svona hálfar og hálfar í loftið.“