Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.11.2015, Blaðsíða 41

„Ég er alltaf veik fyrir aulahúmor. Þegar ég fór í mína fyrstu
innkaupaferð í Kjötborg, líklega um 1988, spurði ég Gunnar
kaupmann hvort hann ætti nýjungina BIOmjólk. „Nei,“ svaraði
hann að bragði, „en ég á vídeómjólk.“ Ég hef verið aðdáandi
hans síðan. Og svartur húmor, meðan hann meiðir ekki aðra,
höfðar líka mikið til mín. Pabbi heitinn var eitt sinn fluttur stór-
slasaður á sjúkrahús eftir bílslys. Þá komst enginn undir lækn-
ishendur nema segja nafn sitt, kennitölu og slíkt. Þegar kom að:
„Ertu giftur?“ svaraði hann: „Ha, nei, ég slasaðist svona í um-
ferðarslysi,“ segir Guðríður Haraldsdóttir, aðstoðarritstjóri
Vikunnar, gjarnan kölluð Kaffi-Gurrý.
„Með því fyndnara sem ég hef lent í er þegar vini mínum og
frænda, Halldóri Högurði, ég kalla hann Halldór fjanda, ofbauð
hversu sjaldan ég fer til útlanda og í ágúst í fyrra laumaðist
hann til að biðja tilvonandi gesti mína í 56 ára afmælisveisluna
um að gefa mér engar gjafir, heldur leggja andvirðið inn á bók, í
ferðasjóðinn Landhreinsunarátakið „Gurrí burt“. Ég á vinkonu
í Seattle sem tók þátt í plottinu. Siggi snillingur í Bernhöftsbak-
aríi skrifaði svo á afmælistertuna eftir forskrift Fjanda: „Á leið
til Elfu í Seattle í boði vina og Malaysian Airlines“.
Þetta heppnaðist allt með eindæmum vel og í nóvember í
fyrra skutlaði Fjandi mér út á flugvöll, hjálpaði mér að skrá mig
í Seattle-flugið og kvaddi. Þegar ég kom um borð í vélina gripu
freyjurnar mig og vísuðu mér á Saga Class. Þá ákvað ég með
sjálfri mér að hætta jafnvel að kalla hann Fjanda. Um það bil
kortéri eftir flugtak sat ég með kampavínsglas í annarri, hekl-
dót í hinni og jólabók á kantinum, afar sátt við lífið, þegar ég
heyrði: „Fyrirgefðu, er þetta sæti laust?“ Ég leit upp og sá
Halldór fjanda. Þetta gat ekki verið svo ég leit undan. Hann var
þarna enn þegar ég gáði. Nokkrum mínútum seinna byrjaði ég
að hlæja og gat ekki hætt, ég þurfti að troða upp í mig lopatrefl-
inum til að trufla ekki aðra farþega.
Að hafa hann með gerði ferðina enn skemmtilegri. Hann hef-
ur oft hrekkt mig og fengið mig til að orga úr hlátri, ekki síst á
Facebook, en þetta er líklega skemmtilegasti hrekkurinn hans
til þessa.“
Kallar frændann fjanda
Morgunblaðið/Árni Sæberg
„Í ágúst í fyrra laumaðist
hann til að biðja tilvonandi
gesti mína í 56 ára afmæl-
isveisluna um að gefa mér
engar gjafir, heldur leggja
andvirðið inn á bók, í ferða-
sjóðinn Landhreins-
unarátakið „Gurrí burt“.“
8.11. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 41
„Ég hlæ mest að eigin óförum – ætli það
sé ekki einhver blanda af sjálfsfyrirlitn-
ingu, sjálfsvorkunn, taugaveiklun og
viðlagaráðstöfun,“ segir rithöfundurinn
Eiríkur Örn Norðdahl.
„Spaugilegustu sögurnar af sjálfum
mér krefjast þess eiginlega að ég geti
sagt þær sjálfur, helst rallhálfur, hátt og
snjallt og bandað út höndunum á meðan
ég segi þær. Þá gæti ég sagt þér frá því
þegar ég svaf yfir mig peningalaus í
Norrænu og missti af Færeyjum og át
ekki matarbita í þrjá sólarhringa; þegar
við Haukur Már Helgason reyndum að
smygla yfirvigtinni okkar frá London til
Keflavíkur, en köstuðum síðan bróð-
urpartinum í ruslið. Þegar ég reyndi að
drekka til að gleyma Hildi Lilliendahl
og endaði gargandi viðurstyggðir á
hnjánum á Lækjartorgi, með pulsu í annarri og bjór í hinni; þegar við Grímur Hákonarson héldum
upp á jólin einir saman í Berlín með risastórum kalkún og jólalagaúrvali af Kazaa og hann reyndi að
endurgreiða mér jólagjöfina sem ég gaf honum, ævisögu Ulriku Meinhof, í beinhörðum peningum;
hvernig við Hrafnkell Brynjarsson, „Róska sinnar kynslóðar“, drösluðum okkur staurblankir heim
til Íslands frá Havana og þurftum að hlaupa undan lögreglunni á Heathrow; ég gæti líka sagt frá því
fáránlega persónugalleríi dópista og borgaraskríls sem ég hef húkkað mér far með í gegnum tíðina;
þegar ég styggði buffalahjörðina í Hoi An eða því þegar ég fór að grenja á flugvellinum í Dalat, eftir
að okkur fjölskyldunni var ekki hleypt passalausum í víetnamskt innanlandsflug. En til þess að það
væri sæmilega fyndið þyrfti ég sem sagt að geta bandað út höndunum.“
Kastaði yfirvigtinni í ruslið
„Ég hlæ mest að eigin óförum – ætli það sé
ekki einhver blanda af sjálfsfyrirlitningu, sjálfs-
vorkunn, taugaveiklun og viðlagaráðstöfun.“
„Það sem kemur mér til að hlæja eru
góðar sögur með góðum vinum. Mað-
urinn minn; Lárus Páll Jónsson, segir
frábærar sögur af því sem hendir mann
í dagsdaglega lífinu. Það er alveg sama
hversu oft ég heyri sumar, ég hlæ alltaf
jafnmikið,“ segir Jónína Jónsdóttir
myndlistarmaður, betur þekkt sem
Jóní úr Gjörningaklúbbnum.
„Myndlistarmenn vinna gjarnan ein-
ir en ég er svo heppin að hafa unnið
með stelpunum í Gjörningaklúbbnum í
20 ár og við hlæjum ofboðslega mikið í
vinnunni. Það er mjög gott að fá hug-
myndir í hlátri og það er ótrúlegt hvað
grín getur gert góða hluti fyrir alvar-
leikann.“
Jóní segir að með eftirminnilegri
hlátursköstum hafi hún fengið uppi á
Kínamúrnum, í brúðkaupsferð með
eiginmanni sínum.
„Um leið og við hefjum gönguna á
Múrnum byrjaði mikið áreiti. Kínverj-
arnir vildu ólmir taka myndir af eig-
inmanninum, voru endalaust að biðja
hann að stoppa og við skildum ekkert hvað var í gangi. Þetta var svo mikið að um tíma sáum við ekki
handa okkar skil fyrir flassljósum. Við erum orðin ótrúlega þreytt á þessu, auðvitað ekkert róm-
antískt, og á einhverjum tímapunkti vorum við farin að þurfa að stugga við fólki. Þegar einn Kín-
verjinn kom og togaði fast í Lárus Pál hrinti hann honum frá sér og sagði honum að láta sig í friði.
Ég sá þá að strákurinn var greinilega eitthvað fatlaður og við fengum svo mikið samviskubit að auð-
vitað fékk hann að taka mynd. Strákurinn var við það að bresta í grát, hann var svo glaður yfir því
að – að því er við loksins fengum að heyra – að fá mynd af sér með Tom Cruise! Þessi ferð okkar var
því öll búin að snúast um það að Lárus átti að vera kvikmyndastjarna. Reyndar hef ég aldrei skilið
af hverju ég var ekki beðin um að sitja fyrir líka því ég er auðvitað alveg eins og Nicole Kidman.“
Hugmyndir fæðast í hlátrinum
„Kínverjarnir vildu ólmir taka myndir af eigin-
manninum, voru endalaust að biðja hann að
stoppa og við skildum ekkert hvað var í gangi.“
„Ég hlæ að öllu endalaust. Það er eitthvert
innra fífl í mér sem leitar uppi það sem er
fyndið til þess að hlæja að því,“ segir Lilja Sig-
urðardóttir rithöfundur.
„Helst hlæ ég að öllu dálítið kjánalegu.
Þannig skoða ég fyndin myndbönd af krútt-
legum dýrum á netinu næstum á hverjum degi,
bara til að gleðja mig yfir fegurð og fyndni lífs-
ins. En ærlegustu hláturköstin þarf að skipu-
leggja vandlega: þannig er mál með vexti að ég
á afskaplega hláturmilda mágkonu, Oktavíu
Ólafsdóttur, sem hefur svo smitandi hlátur að
það er engu lagi líkt. Svo að ég er sífellt að
reyna að skipuleggja ferðir á skemmtanir og
leikrit sem henni finnast fyndin því hún bók-
staflega tryllist og allir í kring um hana smit-
ast af hlátrinum. Þá skiptir engu máli hvort
mér finnst leikritið fyndið eða ekki, ég bara
hlæ og hlæ og hlæ og það er alveg dásamlegt.
Eins og að baða sálina í vígðu vatni.
„Ég er sífellt að reyna að skipu-
leggja ferðir á skemmtanir og
leikrit sem henni finnast fyndin
því hún bókstaflega tryllist.“
Morgunblaðið/Eva Björk
Hlátur mágkonunnar
„Það sem fær mig til að hlæja er
svo margt. Ég hlæ til dæmis mik-
ið að litlum börnum. Þau eru svo
fyndin í tilsvörum og einlæg og ég
safna sögum af þeim,“ segir Edda
Björgvinsdóttir leikkona.
„Einn lítill drengur í fjölskyld-
unni horfði til dæmis á þegar ver-
ið var að rýja kindur og hallaði sér
að mömmu sinni og spurði af
hverju verið væri að skræla kind-
urnar! Hann var líka mjög rogg-
inn yfir að vita hvar forsetinn
byggi. „Hann býr á Bens-
ínstöðum!“
Ég er sérlega seinheppin og er
alltaf að lenda í pínlegum uppá-
komum. Mesta hláturskast sem
ég hef fengið á ævi minni var í
kirkju. Þetta var messa þar sem
kirkjugestir voru með logandi
kerti og litla frænka mín kveikti
óvart í hárinu á konunni sem sat á
bekknum fyrir framan okkur!
Hún var með risastóra túberaða
heysátu á höfðinu sem fuðraði upp
á einu andartaki! Sem betur fer
meiddi hún sig ekki, þá hefði
þetta orðið öllu erfiðari minning!“
Verið að skræla kindurnar
Morgunblaðið/Ómar
„Litla frænka mín
kveikti óvart í
hárinu á konunni
sem sat á bekknum
fyrir framan okkur!
Hún var með risa-
stóra túberaða
heysátu á höfðinu
sem fuðraði upp á
einu andartaki!“