Morgunblaðið - 26.11.2015, Page 96

96 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. NÓVEMBER 2015
✝ Anna IngibjörgHallgríms-
dóttir fæddist 7.
ágúst 1925 á Graf-
argili í Valþjófsdal
við Önundarfjörð.
Anna andaðist á
Dvalarheimilinu
Hlíð hinn 9. nóv-
ember 2015.
Hún var sú sjötta
af sjö barna hópi.
Af þeim hópi lifa
tvær systur; Valborg og Hjálm-
fríður (Fríða). Látin eru; Guð-
mundur, Kristjana, Guðrún og
Ríkharður. Auk þess létust tvö
börn, drengur nýfæddur og
stúlka á fjórða ári.
ræna lýðháskólanum í Kungälv í
Svíþjóð.
Anna kynntist eiginmanni
sínum Ingólfi Árnasyni árið
1953. Þau giftu sig ári seinna og
fluttu til Akureyrar og byggðu
sér hús á Byggðavegi 132 og
bjuggu þar nær allan sinn bú-
skap.
Börn Önnu og Ingólfs eru:
Jóna Guðbjörg, Hallgrímur
Stefán, Sigríður Erna, Árni
Gunnar og Valborg Salóme.
Snemma á áttunda áratugn-
um hóf Anna kennslu við Barna-
skóla Akureyrar og kenndi hún
jafnan yngstu nemendunum.
Síðar kenndi hún við Lund-
arskóla.
Ingólfur andaðist 26. ágúst
2004 stuttu eftir gullbrúðkaups-
dag þeirra Önnu. Eftir það bjó
Anna ein með aðstoð barna
sinna að Ásvegi 27 á Akureyri.
Útför Önnu fór fram 17.
nóvember 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Hallgrímur
Stefán Guðmunds-
son og Jóna Guð-
björg Reinharðs-
dóttir bændahjón á
Grafargili. Hall-
grímur starfaði
einnig við smíðar
og vegavinnu með-
fram búskap.
Anna tók lands-
próf frá Héraðs-
skólanum á Núpi í Dýrafirði og
seinna meir handavinnukenn-
arapróf frá Kennaraskólanum
og próf frá Húsmæðraskóla
Reykjavíkur.
Anna var einn vetur í nor-
Látin er Anna Ingibjörg
Hallgrímsdóttir. Anna fæddist
og ólst upp í Valþjófsdal við
Önundarfjörð en fluttist síðar
til Akureyrar og giftist Ingólfi
Árnasyni rafveitustjóra og
stofnuðu þau heimili að
Byggðavegi 132.
Þangað kom ég oft sem ung-
lingur og þar var gott að vera
því húsfreyja tók öllum börnum
og unglingum vel, tók þau tali
og spurði helstu tíðinda. Þegar
maður kom í Byggðaveginn var
Anna yfirleitt inni í eldhúsi að
spjalla við eitthvert sinna fimm
barna meðan hún var að sinna
heimilisstörfum. Það gátu verið
þjóðfélagsumræður, eða bara
eitthvað sem hafði verkað
sterkt á börnin hennar og þau
þurftu að tala um.
Mig langar að segja frá at-
viki einu sem lýsir vel því and-
rúmslofti sem ríkti á heimili
Önnu og mannsins hennar. Það
var að vorlagi, krakkarnir að
taka við sér eftir langan vetur,
farin að verða útitekin og
vakna til lífsins; kannski ekki
síst elsta heimasætan, þá u.þ.b.
16-17 ára. Hún sat við eldhús-
borðið og var að spyrja mömmu
sína:
„Mamma, hvað er að vera
ástfanginn?“ Anna hugsaði sig
aðeins um og sagði síðan:
„Farðu fram í stofu og spurðu
hann pabba þinn.“ Hún fór
fram í stofu og spurði Ingólf,
sem sat í hægindastólnum og
las í málgagninu:
„Pabbi, hvað er að vera ást-
fanginn?“ Og með dálítið
angurværum ákafa: „Hvernig
veit maður hvort maður er ást-
fanginn eða ekki, pabbi?“ Ing-
ólfur reyndi að leiða þetta tal
hjá sér. Heimasætan: „Pabbi,
hvað er eiginlega ást?“ Hin
börnin voru farin að fá veður af
þessari umræðu og tóku að
safnast kringum pabba sinn.
Heimasætan endurtók spurn-
inguna: „Pabbi, hvað er ást
eiginlega?“ Aumingja Ingólfur,
hann var kominn heim eftir
langan og strangan vinnudag
og þráði ekkert annað en að fá
að hvíla sig meðan hann var að
bíða eftir kvöldmatnum. Hann
var ekki upplagður fyrir svona
umræður og beið bara eftir því
að þær hjöðnuðu.
En húsfreyja hafði heyrt allt;
hún lækkaði nú undir pottun-
um, tók af sér eldhússvuntuna,
gekk inn í stofu og stillti sér
upp, studdi höndum á mjaðmir
og horfði beint í augu bónda
síns með augnaráði sem sagði
svo ekki varð um villst: „Sam-
kvæmt mínum útreikningum
átt þú að hafa orðið ástfanginn
alla vega einu sinni, hér duga
engin undanbrögð eins og til
dæmis „Það hef ég ekki hug-
mynd um“ eða annað þvíum-
líkt.“ Ingólfur fann að nú var
ekki undankomu auðið, hann
lagði frá sér blaðið, starði dá-
litla stund dreyminn út í loftið
og sagði svo: „Ást er …
hummm … ást er eins konar
undarlegur fiðringur fyrir
brjóstinu.“
Þá fóru börnin að hlæja og
Önnu fannst bóndinn hafa kom-
ist vel frá þessari þraut, jafnvel
skákað þjóðskáldinu Ómari.
En svona var Anna, alltaf fé-
lagi, aldrei bara yfirvald eða út-
gefandi dagskipana, heldur
þátttakandi í lífi barna sinna.
Og er þar komin skýringin á
því sem margir hafa lengi spurt
sig, hvernig geti staðið á því að
svo ótrúlega margir vel gerðir
og skemmtilegir einstaklingar
geti komið frá einu heimili.
Ég þakka hina stuttu sam-
fylgd.
Andrés Magnússon.
Það er ekki svo langt síðan
ég náði að skilja að tíminn
flæðir fram með ógnarhraða
þegar lífárum fer fjölgandi. Á
unga aldri silast tíminn áfram
og lífið er mörgum erfið bið eft-
ir að aldri sé náð til að fá leyfi
til eins og annars. Og síðan
stóð tíminn einhvern veginn í
stað við að reyna að verða al-
vöruþegn, vænn og gerandi í
framleiðni og umbótum, en þá
var vart verið að án þess að
finna til vegna tímaskorts. Svo
glymur klukkan óvænt, af og
til, síðan oftar og maður er
aldrei viðbúinn þrátt fyrir að
vænta mætti andláts vinar. Og
þá er hætt við að sár söknuður
setjist að hjá þeim sem komnir
eru á efri ár. Þeir harma fátt
meira en að sjá á bak gefandi
samferðamönnum. Þeir sjá
samtíð sína hverfa og ýmislegt
sem var sérkenni eldri tíma
fjarlægist „þótt kjarninn sé
andinn og skelin leir“.
En roskinn maður á engu að
kvíða ef hann veit að kjarninn
helst og erfðirnar eru varð-
veittar og þá getur hann kvatt
æðrulaust með þakklæti í
hjarta fyrir samfylgdina og
mætt nýjum degi með trausti á
að nýjar kynslóðir skili góðum
verkum.
Enginn er efi að börnin
hennar Önnu frænku og Ingólfs
vinar míns og niðjar þeirra
munu sjá um að kjarninn hald-
ist sem áður var.
Anna var uppalin á Grafar-
gili í Önundarfirði, hjá ástríkri
móður, virðulegum föður og
samhuga systrum og bræðrum.
Lífsstarfi hennar sem kennara,
eiginkonu og móður er lokið.
Börnin fimm, öll til fyrirmynd-
ar, dugleg og æðrulaus. Ég var
sendur í sveit í dalinn hennar
Önnu og mömmu minnar þegar
ég var rúmlega fimm ára.
Stríðið var á leiðinni til lands-
ins og foreldrum í þéttbýli var
ráðlagt að koma börnum sínum
í skjól.
Við vorum fjögur börnin
hennar mömmu sem fengum
skjól í Valþjófsdalnum. Ég var
svo heppinn að fá að vera hjá
henni Jónu Reinharðardóttur
og Hallgrími á Grafargili.
Þannig varð móðir hennar
Önnu fyrsta konan sem ég varð
skotinn í.
Með rósemi sinni og góðvild
fylgdist hún með mér og hjálp-
aði mér að skilja að dagdraum-
ar geta líka verið gefandi og
þess vegna vildi ég dvelja hjá
henni eins oft og kostur var.
Aftur lágu leiðir okkar Önnu
saman, því hann Ingólfur
starfsfélagi minn og góðvinur
vermdi hennar tilveru með ást,
virðingu og kærleik á vegferð
þeirra á lífsins ólgusjóum. Ást-
in var þeirra leiðarljós.
Anna erfði allt sem móðir
hennar var, bæði kjarna og
skel. Með rósemi og góðvild gaf
hún börnum sínum mikið og
gott veganesti og styrkti Ingólf
sinn í verkum hans. Hann var
rafveitustjóri á Norðurlandi
eystra.
Ingólfur var í bæjarstjórn
Akureyrar 1962-1982 og bæjar-
ráðsmaður meginhluta þess
tíma.
Hann átti ríkan þátt í stofn-
un Hitaveitu Akureyrar og var
formaður hitaveitunefndar og
fyrsti formaður stjórnar, sat í
stjórn Laxárvirkjunar, Slipp-
stöðvarinnar og Sparisjóðs
Akureyrar, og var knattspyrnu-
maður á sínum yngri árum og
Þórsari alla tíð. Ingólfur lést
26. ágúst 2004.
Innilegar kveðjur til ykkar
allra sem fenguð notið kærleika
Önnu, hennar er sárt saknað,
en orðstír deyr aldregi. Guð
blessi minningu Önnu Ingi-
bjargar, þökk fyrir allt og allt.
Anna var söm í ósk sinni og dáð
og um leið hetja af sannleikans
náð.
Erling Garðar Jónasson.
Anna Ingibjörg
Hallgrímsdóttir
Elsku amma.
Það er alltaf erfitt
að kveðja þá sem
manni þykir vænt
um.
Ég veit hins vegar að þér líð-
ur betur núna og ég vil trúa því
að nú séuð þið afi saman, það
gerir tilhugsunina bærilegri.
Ég er viss um að það hafa orðið
fagnaðarfundir og hann hefur
tekið vel á móti þér.
Þegar ég lít til baka er
margt sem rifjast upp og mig
langar að stikla á stóru hér.
Stærstan hluta minnar skóla-
göngu kom ég heim til ykkar
afa eftir skóla.
Það var svo notalegt og alltaf
fékk ég eitthvað gott að borða.
Sigríður
Ásgeirsdóttir
✝ Sigríður Ás-geirsdóttir
fæddist 29. janúar
1929. Hún lést 3.
nóvember 2015.
Útför hennar fór
fram 20. nóvember
2015.
Enn í dag eru
fiskibollurnar þín-
ar með remúlaðinu
þínu eitt það besta
sem ég fæ.
Það var oft mik-
ill gestagangur á
heimilinu. Ég sat
oftar en ekki við
eldhúsborðið með
ykkur fullorðna
fólkinu og hlustaði
á ykkur spjalla,
það sem mér fannst það
skemmtilegt.
Sögurnar frá því þú varst
lítil, hvernig þú fórst út í læk
eftir vatni og hvernig lífið var
áður en rafmagnið kom til sög-
unnar.
Mér fannst þú helst eiga
heima á Þjóðminjasafninu á
þeim tíma.
Þið afi voruð alltaf mjög
áhugasöm um hvernig mér
gengi í skólanum og ég fann vel
hvað þið voruð stolt af mér, það
leyndi sér ekki.
Sagan af því þegar þú
ferðaðist um allan bæ í strætó
með kónguló í hárinu. Það er
ekki hægt annað en að brosa
við tilhugsunina.
Þegar ég sá ykkur afa taka
út úr ykkur tennurnar í fyrsta
sinn, augun í mér hafa aldrei
verið jafn stór og kjálkinn aldr-
ei sigið neðar en einmitt þá.
Útvarpið var iðulega frekar
hátt stillt, enda þú yfirleitt að
djöflast eitthvað á meðan þú
hlustaðir.
Í minningunni hljóma
dægurlagaperlur, harmonikku-
söngvar og veðurfréttir til
skiptis.
Um leið og sást í sól varst þú
mætt út í garð með sóltjaldið,
dýnur og stóla. Það var sólar-
landastemning í garðinum við
fjölbýlishús á Háaleitisbraut
eins og ekkert væri eðlilegra.
Þú og afi í göngutúrum í
samstæðum, æpandi, marglit-
um krumpugöllum.
Stundirnar við saumavélina
þína. Þú kenndir mér og leyfðir
mér að sauma út í hið óendan-
lega.
Sjaldan, ef nokkurn tíma,
saumaði ég eitthvað af viti enda
erfði ég ekki snefil af þeirri
handlagni sem þú bjóst yfir.
Fyrir ekki svo löngu fengum
við Baldvin að koma til þín
korter í jól til að klára svuntur
sem við ætluðum að gefa í jóla-
gjafir.
Skemmst er frá því að segja
að svunturnar komust undir
jólatréð með smá hjálp frá
ömmu.
Allar góðu spilastundirnar
þar sem annað hvort var spiluð
vist eða partí3spil. Ég var ung
þegar þú, mamma og Marta
kennduð mér að spila vist. Það
voru yndislegar stundir sem við
áttum saman, mikið hlegið og
mikið gaman. Og partíspilin –
það sem þú gast hlegið að okk-
ur hinum vitleysingunum æsa
okkur.
Matarvenjurnar, sem voru
svolítið sérkennilegar á köflum.
Þú sankaðir að þér fituröndum
og öðru sem hinir skáru af, þú
saugst merginn úr lærisneiðum
(sem ég er ekki einu sinni viss
um að sé ætur) og þú borðaðir
augun í silungum. Ömmulegra
verður það ekki.
Að síðustu minnist ég allra
dásamlegu stundanna sem við
höfum átt saman í Borgarseli.
Allar þessar minningar ylja
og hlýja og munu alltaf gera.
Takk fyrir allt, elsku amma, ég
bið að heilsa afa.
Sjáumst, þín
Berglind.
Það er sárt að
kveðja.
Engan veginn
bjóst ég við því að
ég myndi kveðja þig strax,
kveðja þig svona snemma. Þú
áttir eftir að áorka svo miklu og
ætlaðir þér stóra hluti í komandi
framtíð. Tíminn sem maður tók
sem svo sjálfsagðan áður er nú
orðinn að gulli og maður hefur,
því miður á þennan máta, lært
að meta hann svo um munar.
Við töluðumst reglulega við í
síma og þú sagðir mér fréttir af
fólkinu okkar, veiðiævintýrum
þínum og hugmyndum þínum
sem oft á tíðum voru jú stór-
fenglegar.
Þú hafðir líka reglulegan
áhuga á að hlusta á og fá fréttir
að sunnan frá mér. Þú varst
ávallt svo stoltur af mér og hrós-
aðir mér oft.
Þú naust þess að heyra þegar
allt gekk mér í hag og þá
sérstaklega þegar ég hafði snúið
ýmsum aðstæðum mér í vil.
Jafnframt léðir þú mér eyra
þegar illa gekk, þegar mér leið
illa eða eitthvað lá mér á hjarta.
Þú varst alltaf tilbúinn að að-
stoða þó svo að stundum væri
einnig þröngt í búi hjá þér sjálf-
um. Ég gat alltaf leitað til þín og
átti alltaf kærleiksstað hjá þér.
Þú varst spenntur fyrir fram-
tíð minni með Ingþóri og Há-
koni syni hans.
Þú hlakkaðir svo til að fá að
hitta þá báða. Þú varst svo ham-
ingjusamur að heyra af því að
ég væri á vissan hátt að takast á
við stjúpmóðurhlutverkið og þú
værir einnig á vissan hátt mögu-
Jón Sigurðsson
✝ Jón Sigurðs-son fæddist 9.
september 1956.
Hann lést 29. októ-
ber 2015.
Útför Jóns fór
fram 12. nóvember
2015.
lega að eignast part
í afabarni, þú hafðir
svo gaman af litla
fólkinu og að fylgj-
ast með því vaxa og
dafna.
Fjarlægðin á milli
okkar í kílómetrum
var oft mjög mikil
en við reyndum þó
ávallt að láta það
ekki hafa áhrif á
samband okkar.
Maður getur þó lengi dvalið
við orðin: hefði, ætlaði og hefði
getað, en slík orð draga aðeins
fram neikvæðar tilfinningar og
skyggja á allt það góða sem við
áttum saman í gegnum lífsleið-
ina.
Ég mun ávallt standa í þakk-
arskuld við þig fyrir að hafa
kennt mér á lífið, fyrir að hafa
gert mig sjálfstæða, sterka og
jafnframt ofur duglega.
Ég þakka þér fyrir að hafa
kynnt mig fyrir náttúrunni,
rónni og veiðidellunni.
Takk fyrir að hafa með mikl-
um sóma gengið með mig upp að
altarinu á sínum tíma. Takk fyr-
ir að hafa verið hjartagóður og
yndislegur faðir.
Ég mun seint gleyma öllum
okkar stundum sem við áttum
saman og ekki síst síðustu stund
okkar saman, sem við áttum eft-
ir andlát þitt, þú varst svo fal-
legur og friðsæll. Það var ynd-
islegt að fá að strjúka um
fallega hárið þitt, vefja fingrum
mínum yfir fingur þína og kyssa
þig seinasta kossinum á vang-
ann.
Ég mun ávallt minnast þín og
elska þig alltaf, elsku pabbi
minn.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Hrefna Ingibjörg Jónsdóttir.
Þegar ég fékk
símtalið um miðja
nótt grunaði mig að
þetta væri símtalið sem ég var
búin að kvíða fyrir í langan tíma.
Það er skrítið til þess að hugsa
að Guðjón sé látinn, og þó maður
telji sig hafa verið undirbúinn
fréttunum situr maður sleginn
og sorgmæddur. Gaui var ynd-
islegur, góður og skemmtilegur
strákur. Hann var einstaklega
þolinmóður og ég hef fáum
kynnst sem eru jafn hjálpsamir
og hann var. Hann tók öllu með
jafnaðargeði, að veikindum sín-
um meðtöldum, og náði að slá
öllu upp í eitthvað grín, nefndi
t.d. hvað hann væri nú bara
heppinn að fá að eyða svona
miklum tíma með sætu hjúkk-
unum sem stjönuðu við hann.
Hann var sannarlega maður
fárra orða en samt sem áður
gátu öll símtöl dregist á langinn
því hann var oft svo dásamlega
vandræðalegur og gat ekki með
nokkru móti átt frumkvæðið að
því að slíta samtölum. Það kom
sér mjög vel þegar við töluðum
saman fyrr á árinu og hann
hringdi í mig til Ástralíu. Það
símtal varði lengi en þó hugsa ég
í dag að það var ekki nógu lengi
og ég vildi að það væri enn í
Guðjón
Sigurjónsson
✝ Guðjón Sig-urjónsson
fæddist 3. sept-
ember 1981. Hann
lést 22. október
2015.
Útför Guðjóns
fór fram 6. nóv-
ember 2015.
gangi. Þrátt fyrir
að hann hafi haft
hörmulegasta kvik-
mynda- og sjón-
varpsþáttasmekk
sem um getur gát-
um við eytt mörg-
um stundum uppi á
lofti að horfa á
kassann saman og
skemmt okkur vel.
Ég taldi mig hafa
unnið mikið afrek
þegar mér tókst að fá hann til
þess að horfa á heila seríu af
Greýs Anatomy, sem Gauja
fannst ekki beint gott sjónvarps-
efni, en það sýnir ágætlega
hvernig hann setti þarfir og ósk-
ir annarra fram fyrir sínar eigin
í flest öllu. Á allt of stuttri ævi
hafði hann marga hildina háð og
glímt við erfið veikindi og sjúk-
dóma sem því miður var erfitt að
stjórna. En ég mun ekki hugsa
um það þegar ég hugsa til hans.
Ég mun alltaf minnast Guðjóns
sem glaðlega, hjálpsama og góða
drengsins sem ég var svo heppin
að kynnast í álverinu, sem hafði
svo fallegt og breitt bros, stórar
og heitar hendur og hjarta úr
gulli.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Ég sendi mínar innilegustu
samúðarkveðjur til fjölskyldu
Guðjóns og allra þeirra sem eiga
um sárt að binda á þessum erf-
iðu tímum.
Hrafnhildur H.