Morgunblaðið - 15.12.2015, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. DESEMBER 2015
✝ ÖgmundurPétursson
fæddist á Malarrifi
á Snæfellsnesi 26.
apríl 1929. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Eiri í
Reykjavík 5. des-
ember 2015. For-
eldrar hans voru
Elínborg Björns-
dóttir frá Hvítadal í
Dalasýslu f. 1889,
d. 1950 og Pétur Pétursson vita-
vörður frá Malarrifi f. 1983, d.
1960. Systkini Víglundur Möller
f. 1910, d. 1987, Ragnar Magnús
f. 1912, d. 1959, Pétur f. 1916, d.
1989, Þórdís f. 1918, d. 1969,
Ingibjörg f. 1923, d. 2012.
Eftirlifandi eiginkona er
Kristín Erla Valdemarsdóttir f.
29 apríl 1931, frá Skjaldartröð á
Hellnum. Foreldrar hennar
f. 1961, maki Jón Ingi Ingimars-
son. Börn þeirra eru Kristín
Erla f. 1986, Heiðar Ingi f. 1988,
Andri Þór f. 1991 og Dagný Rut
f. 1997. Fyrir átti Jón, Ingimar f.
1970 og Berglindi f. 1974.
Barnabarnabörnin eru átta.
Ögmundur og Kristín bjuggu
fyrstu búskaparárin á Malarrifi
en fluttust 1956 að Gíslabæ á
Hellnum. Þar stunduðu þau
hefðbundinn búskap ásamt
trilluútgerð. Árið 1966 fluttu
þau til Keflavíkur og bjuggu þar
til ársins 1977 er þau fluttu á
Melabraut á Seltjarnarnesi. Ög-
mundur starfaði lengst af hjá
Vita- og Hafnamálum eða til
ársins 1987. Þá byggðu þau sér
hús á Arnarstapa og stundaði
hann trilluútgerð þaðan á með-
an heilsan leyfði eða til ársins
2000. Síðustu árin bjuggu þau í
Árbænum en Ögmundur dvald-
ist á hjúkrunarheimilinu Eiri
síðustu sex mánuði og naut þar
góðrar umönnunar þar til yfir
lauk.
Ögmundur verður jarðsung-
inn frá Árbæjarkirkju í dag, 15.
desember, klukkan 13.
voru Guðmunda
Kristín Júlíusdóttir
f. 1907, d. 1995, og
Tryggvi Valdimar
Kristófersson f.
1903, d. 1969. Börn
Ögmundar og
Kristínar eru: 1)
Valdimar Jörgen-
sen f. 1950, maki
Hildur Þuríður
Tómasdóttir. Sonur
þeirra er Pétur Þór
Valdimarsson f. 1977. 2) Elín-
borg f. 1953, sambýlismaður Vil-
hjálmur B. Þorvaldsson. Börn
Elínborgar eru: Ögmundur
Ólafsson f. 1984 og Elín Ósk
Ólafsdóttir f. 1990. 3) Guð-
munda Sigrún f. 1956, maki
Ragnar Ólafur Sigurðsson. Börn
þeirra eru Erla f. 1984, Þóra
Lilja f. 1988 og Svanberg Ingi f.
1992, d. 2006. 4) Magnea Ragna
Elsku pabbi okkar kvaddi
þennan heim á sinn hægláta hátt
laugardaginn 5. desember sl.
Honum fannst þetta vera orðið
gott enda heilsan löngu farin.
Hann var ekki margorður maður
en orðum hans var hægt að
treysta. Traustur fjölskyldufað-
ir og alltaf til staðar fyrir sína.
Nægjusemi og ósérhlífni ein-
kenndi lífsferil hans eins og
margra af hans kynslóð. Hið
stórbrotna umhverfi æskuslóð-
anna á Snæfellsnesi hefur ef-
laust mótað hann því þrautseigja
og dugnaður einkenndi hann alla
tíð og kom sér vel þegar hann á
seinni hluta ævinnar hóf trilluút-
gerð. Oftast var hann með fyrstu
mönnum út úr höfninni á Arn-
arstapa, þótti frekar fiskinn og
gjarnan haft á orði að ef Mundi
væri ekki að fá hann þá væri
ekkert að hafa.
Pabbi var kannski ekki ímynd
þolinmæðinnar þegar við syst-
kinin vorum að alast upp en þeg-
ar árin færðust yfir og barnabörn
og ekki síst langafabörn komu til
sögunnar var annað upp á ten-
ingnum. Hann hafði nægan tíma
og þolinmæði fyrir þau. Það var
yndislegt að sjá hvað hann ljóm-
aði þegar litlu langafabörnin
komu í heimsókn. Áður en heils-
an fór að gefa sig þá tók hann að
sér einn veturinn að gæta yngsta
barnabarnsins þegar foreldrarn-
ir voru við vinnu. Það starf var
leyst jafn samviskusamlega og
allt annað sem hann tók sér fyrir
hendur. Börnin okkar allra voru
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
vera á sumrin á Arnarstapa hjá
ömmu og afa. Atlætinu sem þau
fengu þar munu þau búa að alla
tíð. Oft var þrautin þyngri að fá
þau heim úr sveitinni því helst
hefðu þau viljað dveljast til fram-
búðar.
Pabbi var heimakær maður,
sat gjarnan og las eða horfði á
íþróttir og var alltaf fyrstur fyrir
framan sjónvarpið þegar lands-
liðið í handbolta var að keppa. Þá
þýddi nú lítið að trufla.
Þrátt fyrir mikið heilsuleysi
síðustu árin þá var alltaf við-
kvæðið hjá pabba að hann hefði
það ágætt. Aldrei kvartað eða
beðið um neitt og hann vissi ekki
hvað það var að láta sér leiðast en
það mátti finna á tali hans bjart-
sýni með veður og sjólag fyrir
hans hinsta róður. Og nú liggja
færi vel og rek gott á stórfiska-
blett fyrir handan.
Það er með söknuði sem við
kveðjum hann en eftir standa all-
ar góðu minningarnar til að ylja
sér við.
Takk fyrir allt, elsku pabbi.
Ragna, Sigrún, Elín-
borg og Valdimar.
Ég man eftir stígnum sem
hafði myndast í grasið við hliðina
á húsinu á stapanum, gönguleiðin
hans afa heim af sjónum, við
fengum stundum að fara og taka
á móti honum þegar hann kom í
land og það var mikið sport. Ég
man líka eftir græna skúrnum,
hann var nú ekki stór en ég man
nú samt eftir því að hafa fengið að
vera hjá ömmu og afa í þessu
pínulitla rými. Stóllinn hans afa á
stapanum er eftirminnilegur,
veglegur leðurstóll sem við sát-
um stundum í og snérum okkur í
hringi þar til við vorum ringluð,
og svo sat maður í afa fangi og
hlustaði á fréttirnar á kvöldin. Afi
talaði mikið um Malarrifið, lón-
drangana og alla vitana og
kenndi okkur að það boðar ógæfu
að benda á skipin með einum
fingri og þess vegna ætti að nota
alla fimm fingurna. Þetta man ég
alltaf og kenni mínum börnum.
Takk fyrir allar góðu stundirnar,
afi minn, minningunum gleymi ég
aldrei.
Ögmundur
Pétursson
Ég minnist afa
Matta sem sérlega
ljúfs, spjallgóðs,
duglegs, gjafmilds
og góðs afa. Hann var skipstjóri
sem þekkti sjóinn og lífið í sjón-
um. Það var alltaf notalegt að
hitta afa Matta og mikið sem ég á
eftir að sakna þess að heyra hann
ávarpa mig „nafna mín“ eins og
hann gerði alltaf.
Ég á eftir að sakna þess að
spjalla við hann um daginn og
veginn. Afi sagði sögur frá ferða-
lögum til fjarlægra landa og stóð
þá Indland upp úr.
Afi Matti talaði hátt og mikið
og á ég minningu um að þegar ég
var lítil stelpa og afi kom í heim-
sókn þá þurfti maður ævinlega að
hækka hljóðið í sjónvarpinu þeg-
ar hann var að spjalla við mömmu
og pabba.
Ég minnist jólaboðanna hjá
afa og ömmu Helgu á jóladag þar
sem borðað var hangikjöt og blá-
berjadesert sem afi hafði búið til.
Afi hafði mikinn áhuga á mat
og að gleðja aðra með mat. Mað-
ur kom ekki í heimsókn öðruvísi
en að fá vöfflur sem hann bakaði
og svo leysti hann mann út með
berjum sem hann hafði tínt, flat-
kökum sem hann hafði bakað,
fisk sem hann hafði veitt, kart-
öflum sem hann hafði ræktað eða
öðru góðgæti. Harðfiskurinn
hans var sá besti.
Börnin mín eru gæfurík að
hafa fengið að kynnast þessum
höfðingja og því hvaðan hann
kom. Ferðin okkar til Grímseyjar
á æskuslóðir hans var okkur öll-
um dýrmæt.
Matthías B.
Jakobsson
✝ Matthías Bier-ing Jakobsson
fæddist 31. mars
1936. Hann lést 8.
desember 2015.
Útför Matthíasar
fór fram 14. desem-
ber 2015.
Ég er lánsöm að
hafa átt afa Matta
að öll þessi ár. Það
verður ekki eins að
koma heim til Dal-
víkur. Elsku besti
afi minn, hvíl í friði.
Ég sendi þér kæra
kveðju,
nú komin er lífsins
nótt,
þig umvefji blessun
og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Matthildur Jónsdóttir.
Hann elsku afi Matti er farinn
en í mínum huga er hann ein-
hvers staðar norðan við Grímsey
að veiða og fylgjast með veðrinu.
Hann er að velta fuglalífinu fyrir
sér og hugsa um hvað sé hægt að
hafa í matinn og hvort hann eigi
allt sem til þarf heima til að búa
til flatbrauð handa fjölskyldunni.
Þegar ég var að læra stjórn-
málafræði hjá virtum kennurum í
háskóla í París fannst mér fátt
jafn gott og fræðandi og að ræða
heimsmálin við afa heima í stofu á
Dalvík. Hann bjó nefnilega yfir
þeim eiginleika að geta sagt í örfá-
um orðum það sem tók heimspek-
inga 500 blaðsíður að útskýra. Og
að hugsa hlutina á einfaldan hátt
er eitthvað sem ég lærði af afa
Matta. Og þó hann gerði oft grín
að heimspekingunum sem ég tal-
aði um við hann þá finnst mér
hann vera einn af þeim!
Ég er mjög þakklát afa að hafa
komið og heimsótt okkur Viktor
þegar við bjuggum í Frakklandi,
ég man ennþá eftir því þegar hann
kom til Parísar frá London og var
varla stiginn út úr bílnum þegar
hann leit í kringum sig og til-
kynnti að London væri bara
sveitabær miðað við París. Frakk-
inn í mér kunni að meta það. Afi
skoðaði Versali og þar var tekin
mynd af honum sem Lúðvík 16. og
ég verð að viðurkenna að þessi
búningur fór Grímseyingnum vel.
Allir sem hann kynntist úti urðu
mjög hrifnir af honum, og oftar en
einu sinni er spurt um sjómanninn
Matthías (lesist með frönskum
hreim) á götum Parísar. Hann var
alltaf duglegur að senda lamba-
læri, laufabrauð og ekki síst harð-
fisk, og var svo glaður þegar ég
sagði honum að allt hefði klárast
um leið. „Er það ekki,“ sagði hann
þá og í gegnum símann sá ég hann
fyrir mér kinka kolli.
Elsku afi Matti, bið að heilsa
ömmu Theresu og afa Jacques
sem þú þekkir þarna uppi. Við
Inga förum vonandi aftur fljót-
lega til Grímseyjar til að kenna á
þínum slóðum. Takk fyrir að hafa
verið einstakur afi og ég hlakka
til að halda lífi mínu áfram með
þig í hjartanu. Núna hlustum við
Lilja og Símon örugglega aðeins
betur á pabba og Viktor þegar
þeir tala endalaust um veiði og
báta því við vitum að þeir lærðu
þetta allt hjá þér í gegnum öll
þessi ár sem þið eydduð saman
úti á sjó, við árbakka eða inni í
skúr. Gaman að sjá hvað pabbi
líkist þér.
Í lokin vil ég vitna í litla
frænda minn Þröst (annan
þriggja ára heimspeking): „Ég er
svo heppinn að eiga svona góða
fjölskyldu.“
Þín
Lea, Viktor, Lilja og Símon.
Að gera elsku afa Matta skil í
stuttri grein er ómögulegt. Við
látum því þessi fallegu orð
duga.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Við kveðjum með miklum
söknuði yndislegan afa. Nú hlær
hann með hinum englunum og
segir þeim allar skemmtilegu
sögurnar sínar sem okkur fannst
alltaf svo gaman að heyra. Hvíldu
í friði og ljósi, elsku afi. Nú veiðir
þú, verkar og matreiðir fisk, bak-
ar flatbrauð og ræktar garðinn á
betri stað.
Sæunn, Kolfinna og Arey.
Matti var maður sem var ein-
staklega gott að vera í kringum.
Krafturinn í honum var mikill
bæði í orði og verki og hann hafði
sterkar skoðanir á hlutunum.
Hann fór á flug þegar rætt var
um pólitík, sjávarútvegsstefnu
landsins, matargerð og önnur
málefni líðandi stundar. Það var
gaman að ræða og rökræða við
Matta og hann hafði einstaka sýn
á lífið. Hann bjó yfir mikilli hlýju
og manni leið alltaf vel í návist
hans og við fundum alltaf hve vel-
komin við vorum á Öldugötuna til
hans og mömmu.
Fyrsta minning Aldísar um
Matta var þegar hún renndi í
hlaðið á Öldugötunni þar sem bíl-
skúrshurðin var opin í hálfa gátt
og mátti sjá glitta í Matta fyrir
innan í óðaönn að steikja flat-
Mér er það bæði
ljúft og skylt að
minnast tengdaföð-
ur míns, Björns
Magnússonar, með nokkrum
orðum. Ótal minningar renna
fyrir hugskotssjónum og í hug-
ann koma orð eins og ljúf-
mennska, góðvild, æðruleysi.
Alla þessa eiginleika átti tengda-
pabbi í ríkum mæli og svo miklu
meira fallegt og dýrmætt sem
fjölskyldan geymir nú í minning-
unni.
Fyrstu kynni okkar tengda-
pabba voru svolítið brosleg því
svo bar til einn sólríkan júní-
morgun að kærasta sonarins, ég,
sem enginn í fjölskyldunni vissi
neitt um enn, átti að sækja sinn
heittelskaða á Hörpugötuna.
Fyrsta stefnumótið var í uppsigl-
ingu og spenna í loftinu. En ég
greip í tómt því þegar ég kom að
húsinu þar sem kærastinn átti að
standa og bíða, sá ég aðeins
ókunnan mann tilsýndar sitja
undir bílskúrsvegg og sóla sig.
Hann kom strax á móti mér og
sagði að sonurinn hlyti að vera
rétt ókominn og bætti við blátt
áfram og ljúflega: „Viltu ekki
setjast hérna í sólina með mér?“
Örstuttu síðar kom kærastinn,
skelfingu lostinn yfir að nú væri
búið að klúðra sambandinu sem
alls ekki var, eins og sagan sýnir.
En svona viðbrögð voru einkenn-
andi fyrir tengdapabba.
Fyrsta jeppaferðin með Sig-
rúnu og Birni um hálendið er
mér minnisstæð. Það var
snemma sumars 1982 og fremur
kalt í veðri. Stöðugt gátum við
hjónin ausið af þekkingu þeirra
og reynslu hvar sem komið var.
Ég man vel fyrsta kvöldið þegar
við stoppuðum í næturstað
hvernig tengdapabbi dró mig
íbygginn aftur fyrir jeppann
sinn, opnaði skottið og við blasti
haganlega gerður ferðabar með
öllu tilheyrandi. Aldrei hafði ég
séð neitt þvílíkt.
Síðan komu barnabörnin
hvert af öðru og það þarf ekki að
orðlengja það hve afburða barn-
góður afinn var og hvernig börn-
in hændust að honum. En þau
voru ung þegar hann fékk heila-
áfall, langt um aldur fram. Þá
komu talörðugleikar til sögunnar
og erfiðara varð fyrir hann að tjá
sig. Slíkt er áreiðanlega þung-
bært fyrir góðan afa. En alla tíð
hefur afi skipað alveg sérstakan
sess í lífi þeirra. Þau þakka nú
ljúfar minningar.
Eins og fyrr segir þá veiktist
tengdapabbi alvarlega, allt of
ungur, 59 ára gamall. Upp frá
því fannst mér æðruleysið verða
mest áberandi þáttur í lífi hans.
Það var svo eftirtektarvert og
okkur öllum til eftirbreytni.
Lengst af á sjúkdómsgöngu sinni
virtist hann sem betur fer lífs-
glaður miðað við aðstæður, enda
færniskerðingin minnst fyrst.
En síðustu mánuði dró hægt af
honum. Sigrún, tengdamóðir
mín, stóð fast við hlið hans. Þeir
voru ekki margir dagarnir sem
hún lét sig vanta á Hrafnistu og
sinnti um hann af alúð. En svo
hrakaði honum nokkuð skyndi-
lega og hann lést innan sólar-
hrings. Það var engu líkara en
hann hefði tekið þennan fallega
sunnudag frá, fyrsta sunnudag í
aðventu, til að kveðja þennan
heim í sátt. Allir þeir nánustu
voru búnir að koma og kveðja
hann, þeir sem voru á annað
borð á landinu, og hann lést rétt
fyrir miðnættið.
Ég og fjölskylda mín þökkum
og blessum minningu góðs
manns. Megi góður Guð styrkja
Björn Magnússon
✝ Björn Magn-ússon fæddist
15. september
1932. Hann lést 29.
nóvember 2015.
Útför Björns fór
fram 14. desember
2015.
okkur öll sem syrgj-
um.
Guðrún Dóra
Guðmanns-
dóttir.
Þakklæti er mér
efst í huga þegar
góður bróðir er
horfinn á braut,
þakklæti fyrir langa
samleið og góða.
Það verður erfitt að velja úr öll-
um þeim aragrúa minninga sem
hann skilur eftir. Hann var barn-
góður með afbrigðum og nutum
við yngri systkinin þess ríkulega.
Ekki nóg með það, Búbbi, eins
og fjölskyldan kallar hann, var
alltaf til í að glettast við vinkonur
mínar þótt aldursmunurinn væri
10 ár. Þær voru ekki margar sem
áttu stóran bróður og hvað þá
tvo, eins og ég var svo heppin að
eiga. Búbbi skemmti vinum mín-
um í eftirfermingarveislunni
minni og sló auðvitað í gegn. Það
er í raun ótrúlegt hvað við áttum
mikla samleið þrátt fyrir aldurs-
muninn. Þar munaði miklu, að
maðurinn minn gekk í Lions-
klúbbinn Frey en þar var Búbbi
stofnfélagi. Á hverju sumri var
farið í merkingarferðir og þá sett
upp skilti við merka staði sem oft
var erfitt að koma fyrir. Þarna
naut bróðir minn sín til hins ýtr-
asta enda var hann eins og al-
fræðiorðabók þegar kom að ör-
nefnum landsins, þekkti nánast
hverja þúfu með nafni. Hann og
aðrir félagar klúbbsins kenndu
okkur ótalmargt enda voru
þarna kappar úr Jöklarannsókn-
arfélaginu sem kunnu að fara um
viðkvæm öræfi landsins okkar
fagra. Ein minningin er þegar
Gæsavatnaleið var merkt og átti
að merkja m.a. kvíslar sem
mynda Jökulsá á Fjöllum. Þegar
áð var í Gæsavötnum var einu
skilti ofaukið vegna þess að far-
vegur einnar kvíslarinnar var
skraufþurr. Það varð því að snúa
við og færa skiltin til að rétt væri
farið með en sem betur fer þurfti
bara að grafa einn staur til við-
bótar, sem var það erfiðasta.
Þessi ferð er ofarlega í minning-
unni bæði vegna þessa atviks og
eins hversu ótrúlega flókið og
erfitt það var að fara í svona
ferðir en líka hversu góð öll
skipulagning var og undirbún-
ingur góður. Það voru þó ekki
bara ferðalög sem bundu okkur
vinaböndum. Við vorum heldur
betur heppin með foreldra, átt-
um yndislega æsku á heimili þar
sem allir voru ævinlega velkomn-
ir. Sigrún, mágkona mín, bættist
í hópinn og sonurinn Magnús
stuttu síðar og bjuggu þau fyrst í
kjallaranum á heimili okkar á
Hagamel 17 en fluttu stuttu síð-
ar en ekki langt, bara yfir á 21.
Þar var ég heimagangur, passaði
Magnús oft og síðar Ragnar.
Á meðan ég og maðurinn
minn bjuggum í Kaupmanna-
höfn, kom Búbbi oft í heimsókn
enda ferðaðist hann mikið vinnu
sinnar vegna. Hann var sannar-
lega velkominn og áttum við
margar ánægjustundir í kóngs-
ins Köben. Aðeins 59 ára varð
Búbbi fyrir því áfalli að fá heila-
blæðingu sem setti heldur betur
mark á allt hans líf eftir það.
Hann varð óvinnufær og missti
margt, m.a. hæfileikann til lest-
urs og sérnöfn hurfu úr minninu.
Hann kvartaði samt aldrei enda
má segja að hann hafi verið
mesta Pollýanna í heimi. Eftir
ítrekaðar blæðingar, sem ollu
meiri og meiri skaða, gat hann
alltaf fundið eitthvað jákvætt.
Honum leið alltaf vel, að eigin
sögn, og leiddist aldrei en var þó
bundinn hjólastól. Það er hægt
að læra svo óendanlega margt af
viðhorfi og lífssýn þessa góða
bróður.
Ég kveð hann með virðingu og
þökk. Guð blessi minningu hans.
Stefanía Magnúsdóttir (Níní).