Morgunblaðið - 07.01.2016, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JANÚAR 2016
Elsku vinkona
mín, Anna Jeppe-
sen, er dáin. Hug-
urinn reikar aftur
um rúmlega hálfa
öld. Haustið 1960, ég er 12 ára á
leið í skólann, ekki laust við smá
fiðring í maganum því ég hafði
heyrt að við í 6.a fengjum nýjan
kennara en vissum ekki hvern.
Bekkurinn safnast saman inn í
stofu við borð og stóla. Inn kem-
ur rosa flott ung kona með Birg-
ittu Bardot- hárgreiðslu í
þröngu pilsi, peysu fleginni að
aftan og í amerískum mokkasí-
um, vá hvað hún var flott! Hún
horfir yfir bekkinn og lítur upp
til lofts og síðan á okkur og seg-
ir: „Ég heiti Anna Jeppesen og
ætla að kenna ykkur í vetur. Þið
eruð fyrstu nemendurnir mínir
og það á eftir að koma í ljós
hvernig okkur gengur en eitt
veit ég, að það sem ég segi við
ykkur megið þið segja við mig.“
Þetta þótti einum stráknum
skrítið og spurði hvað hún ætti
við. Jú, ef hún t.d. segði okkur
að þegja þá mættum við segja
það sama við hana. Veturinn leið
án þess að nokkur segði nokkr-
um að þegja og þessi vetur var
skemmtilegur og áfallalaus í
okkar deild. Við kynntumst nýj-
um kennsluaðferðum og fengum
langflottasta kennarann.
Árin liðu og næst hittumst við
í febrúar 1969 á fæðingardeild-
inni á Húsavík og fór vel á með
okkur. Það var í þessari sæng-
urlegu sem hún sagði mér hvað
hún hefði kviðið mikið fyrir
þessum skóladegi, henni hefði
bara verið hent út í djúpu laug-
ina skjálfandi eins og hríslu.
Anna Jeppesen
✝ Anna Jeppesenfæddist 4. maí
1939. Hún lést 15.
desember 2015.
Útför Önnu
Jeppesen fór fram
30. desember 2015.
Árið 1973 gekk
ég í Leikfélag
Húsavíkur og þar
var Anna. Fórum
við í að hrista upp í
karlaveldinu sem
varð til þess að hún
var kjörin formað-
ur. Hún opnaði fé-
lagið, styrkti fé-
lagana og úr varð
vinsælt metnaðar-
fullt leikhús.
Anna og fjölskylda fluttu suð-
ur og þá hófust dásamlegu búð-
arferðirnar okkar sem enduðu
alltaf í ísbúð. Ég átti herbergi á
heimili þeirra hjóna sem voru
alltaf laus þegar ég mætti og
það náði alla leið til Spánar. Þar
tóku þau á móti okkur aftur og
aftur og kynntu okkur fyrir
fjöllunum, smábæjunum og
mannfólkinu.
Við ferðuðumst saman um
heiminn og fyrsta ferðin var ak-
andi um Evrópu, Anna var far-
arstjórinn og hún kom okkur
alltaf undan rigningarskýjum í
átt að gati þar sem skein sól.
Það má segja að þó líf Önnu
hafi ekki alltaf verið ganga í sól-
skini þá var það samt hennar
hlutskipti í lífinu að færa allt til
betri vegar, úr skugganum í sól-
skinið, sama hver átti í hlut.
Með hlýjuna, jákvæðnina,
raunsæið og skipulagsgáfuna að
vopni tókst henni að koma hlut-
unum úr djúpa dimma dalnum
upp í sólskinið á hæðinni.
Elsku Anna mín, þegar þú
hringdir í mig fyrir tveimur ár-
um og tilkynntir mér að þú ætt-
ir aðeins 2-6 mánuði ólifaða varð
mér að orði að það væri bara
ekki í boði. Þú náðir tveimur ár-
um sem voru vel nýtt og þar af
síðasta ferðin okkar til Spánar. Í
veikindunum stóðst þú þig eins
og hetja, teinrétt og falleg með
Grím þinn, fjölskyldu og vini í
kringum þig. Elsku vinkona,
takk fyrir að standa með mér
alla tíð og skilja eftir þykka
góða bók minninga sem ég
geymi í hjarta mínu.
Við Birgir og fjölskylda send-
um Grími, Emil, Leifi, Sigríði
Sif, Helenu og fjölskyldum inni-
legustu samúðarkveðjur.
Steinunn Áskelsdóttir.
Ég sé hana fyrir mér þegar
ég sá hana fyrst í Æfingadeild
Kennaraháskólans forðum. Hún
var svo kröftug, brosmild, geisl-
andi og falleg. Þessi einstaka
kona sem átti eftir að kenna
mér svo margt um nám og
kennslu og vera mér stoð og
stytta í svo ótal mörgu.
Anna Jeppesen kennari hefur
nú verið kölluð úr jarðvistinni.
Það er erfitt að þurfa að horfast
í augu við það. Anna var kennari
með stóru K-i. Ástríða hennar
fyrir kennslu var öðrum hvatn-
ing sem í kringum hana voru og
með henni störfuðu. Nýsköpun í
kennsluaðferðum var hennar ær
og kýr, þá ekki síst kennsla í
leikrænni tjáningu. Hún var
frumkvöðull í að nota leikræna
tjáningu í kennslu og eftir að
hafa sótt sér framhaldsnám í
kennslu á því sviði vann hún að
því að koma þeirri grein inn í
námskrá kennaranámsins þar
sem hún kenndi svo lengi.
Og mikið sem ég var lánsöm
á mínum fyrstu starfsárum sem
tónmenntakennari við ÆSK að
fá að kynnast Önnu Jeppesen.
Anna var af annarri kynslóð en
ég, en samt náðum við einstak-
lega vel saman.
Þegar ég lít yfir farinn veg er
Anna annar af tveimur mentor-
um í lífi mínu sem hafa haft
hvað mest áhrif á starf mitt sem
kennari. Við bundumst órjúfan-
legum böndum í kennslunni og
drógum fram það besta hvor í
annarri. Við bókstaflega nutum
þess að vinna saman, að blanda
saman listgreinum inn í flestar
námsgreinar og örva þannig
sköpunarhæfni nemendanna
sjálfra.
Önnu var alltaf svo annt um
mig og náði sú umhyggja langt
út fyrir hefðbundið samstarf í
skólastarfi. Á erfiðum tíma í
mínu lífi um jólin 1990, þegar
við fjölskyldan horfðumst í augu
við erfiðan ástvinamissi, hafði
hún frumkvæði að því að minn
góði samstarfshópur í ÆSK
studdi okkur fjölskylduna sem
þá bjó í Hollandi heim til Ís-
lands. Í þeirri ferð ákváðum við
Roland að gifta okkur til að ein-
falda dvölina úti á þeim tíma og
þá voru það Anna og Grímur
sem héldu okkur hóflega veislu í
skugga sorgar og ég meira að
segja gifti mig í fötum af Önnu
minni.
Fyrir tveimur árum áttum við
saman yndislegan dag á Alic-
ante en þar bjuggu Anna og
Grímur um tíma. Það var svo
frábært að sækja þau heim og
hún svo full af fjöri og hressari
en nokkru sinni.
Aðeins örfáum mánuðum síð-
ar, nánar tiltekið á nýársdag
2014, fékk ég fréttirnar af veik-
indum Önnu. Það var mikið
áfall. En hún harðbannaði mér
að vera áhyggjufull eða sorg-
mædd. Hún var svo raunsæ og
sagði við mig að það væri engin
ástæða til að vera sorgmæddur
eða áhyggjufullur. Hvernig svo
sem allt færi þá væri hún búin
að eiga frábært líf með Grími
sínum, hefði náð að ferðast svo
mikið og víða, ætti þrjú yndisleg
börn, tengdabörn og fallegan
hóp barnabarna, var þakklát
fyrir starfsferilinn sem hún
hafði notið svo mikið, svo það
væri ekki hægt annað en vera
sáttur.
Vænst þykir mér um að hafa
getað tekið á móti þeim Grími
heima í Bolungarvík fyrir rúmu
ári eftir að Anna var orðin al-
varlega veik. Við áttum dásam-
lega daga og hugurinn hennar
Önnu var svo sannarlega á fullu
um skólastarf þrátt fyrir veik-
indin.
Ég veit að margir hugsa til
þessarar yndislegu konu með
miklu þakklæti fyrir það sem
hún hefur gefið inn í íslenskt
grunnskólastarf. Við öll eigum
henni mikið að þakka fyrir
hennar framlag.
Blessuð sé minning Önnu
Jeppesen, kennara með risa-
stóru K-i.
Elsku Grímur minn, Emil,
Leifur, Sif og fjölskyldur, ein-
lægar samúðarkveðjur.
Soffía (Sossa) og Roland.
Anna Jeppesen var umsjón-
arkennarinn okkar í 5.-10. bekk.
Við minnumst hennar með mik-
illi hlýju. Hún var einstaklega
skapandi kennari og notaði ný-
stárlegar aðferðir við kennsluna.
Við fengum t.d. mjög mikla
þjálfun í tjáningu, að koma fram
og að leysa verkefni á frum-
legan hátt.
Venjulegar kennslustundir
voru næstum undantekning.
Dagurinn byrjaði stundum á at-
hyglisleik og endaði á „flækj-
umömmu“, allt upp í 10. bekk. Í
miðri kennslu átti hún til að
stoppa allt í einu og skipa okkur
í hlutverk til að við lifðum okkur
inn í atburði Gunnlaugssögu
ormstungu eða kristnitökunnar.
Anna var afar hlý og alúðleg
og við fundum öll að henni þótti
vænt um okkur og hafði trú á
okkur. Alltaf hlustaði hún af at-
hygli og tók hugmyndum sem
komu úr bekknum fagnandi.
Hún lét aldrei sem hún vissi allt
og var alveg óhrædd við að við-
urkenna það. Stundum fletti hún
upp því sem hún vissi ekki fyrir
framan okkur eða fékk okkur til
að gera það fyrir sig. Hún hvatti
okkur einnig til að vera dugleg
að spyrja og afla okkur heim-
ilda.
Við erum full þakklætis fyrir
árin okkar með Önnu. Við vott-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúð. Blessuð sé minning okk-
ar góða og eftirminnilega kenn-
ara.
Útskriftarárgangur Æfinga-
skólans 1996,
Guðrún Dalía Salómons-
dóttir og Anna Hera
Björnsdóttir.
✝ Svavar GísliStefánsson
fæddist 20. apríl
1944. Hann lést 17.
desember 2015.
Foreldrar hans
voru Stefán Sig-
urdórsson og Þór-
unn Halldóra Gísla-
dóttir.
Eftirlifandi kona
hans er Dagrún
Sigurðardóttir.
Saman eiga þau tvo syni: Sigurð
Vilberg, í sambúð með Elínu
Káradóttur, og Halldór Þór, í
sambúð með Maríu Lenu Arn-
grímsdóttur. Þau eiga tvo syni,
Ágúst Mána, sjö ára, og Rökkva
Frey, fjögurra
ára. Fyrir átti
Svavar soninn
Svavar Gísla sem
búsettur er á
Nýja-Sjálandi.
Kona hans er
Lyllian og eiga
þau tvær dætur,
Nycole Mæju og
Kahtlyn. Hann á
líka dótturina Sig-
rúnu Maríu og
hennar barn er Sunna Líf.
Svavar starfaði lengst af hjá
Símanum eða frá árinu 1969 allt
til ársins 2013.
Útför hans fór fram í kyrr-
þey.
Hinn 17. desember lést pabbi
minn eftir langa og hetjulega
baráttu við krabbamein. Þessa
fimmtudagsnótt kvaddi ég í síð-
asta sinn þann mann sem hefur
haft mest áhrif á mig og mitt líf.
Pabbi var mjög yfirvegaður og
rólegur maður sem lét ekki mikið
fyrir sér fara en var þó alltaf til
staðar þegar ég þurfti að leita til
hans. Hann gerði ekki mikið af
því að leggja manni lífsreglurnar
en samt sem áður kenndi hann
mér mikið. Hvernig pabbi hagaði
sér og sínu lífi hefur mótað mig
mikið og ég hef tileinkað mér
margt úr hans fari, bæði með-
vitað og ómeðvitað. Ég er ekki
viss um að hann hafi áttað sig á
því hversu mikið ég lærði af hon-
um með því einu að fylgjast með
honum.
Pabbi var mikill fjölskyldu-
maður. Á hverju sumri þegar við
bræðurnir vorum yngri var farið
í ferðalög innanlands. Ungur
hafði maður farið víða um landið
og þekkti það vel enda reyndu
mamma og pabbi alltaf að kenna
okkur bræðrunum einhver stað-
arheiti. Þessi sumarfrí munu lifa
lengi í minningunni, allar sum-
arbústaðaferðirnar í Munaðar-
nes, veiðiferðirnar í Hlíðarvatn,
ferðirnar vestur á Þingeyri og
svona mætti lengi telja.
Pabbi var alltaf til í að aðstoða
fjölskyldu og vini. Ekki mátti
nokkur maður skipta um síma
eða sjónvarpstæki án þess að
pabbi væri boðinn og búinn að
aðstoða við uppsetningu á tæk-
inu. Þegar hann var yngri eyddi
hann öllum sumrum í Götu við að
aðstoða afa og ömmu við búskap-
inn. Á síðari árum voru þau
mamma mjög dugleg að fara
vestur á Mýrar til að aðstoða
Begga og Lóu með búskapinn og
önnur tilfallandi verkefni. Eins
þegar við bræðurnir þurftum að-
stoð þurfti ekki annað en eina
símhringingu og pabbi var mætt-
ur með öll tól og tæki.
En pabbi var ekki bara mikill
fjölskyldumaður, hann var einnig
mikill Símamaður enda vann
hann þar í rúm 40 ár. Strax sem
krakki var ég farinn að mæta í
vinnuna með pabba á Sölvhóls-
götuna og voru það mín fyrstu
kynni af Símanum. Þegar ég var
15 ára útvegaði hann mér vinnu á
lager Símans og þar með var ég
kominn inn í Símafjölskylduna. Í
dag, tæpum 20 árum seinna, vinn
ég enn hjá Símanum og dóttur-
félagi þess. Eftir að pabbi lauk
störfum gátum við alltaf rætt
vinnuna og iðulega spurði hann
frétta af Símanum.
Elsku pabbi, nú ertu farinn frá
okkur og við söknum þín mikið.
Erfiðast þykir mér þó að vita til
þess að þú fékkst ekki tækifæri
til að hitta ófædda dóttur okkar
Elínar, sem er væntanleg í heim-
inn í apríl. Ég mun segja henni
sögur af þér og sjá til þess að
hún fái að kynnast þér jafnvel
þótt þið hafið ekki náð að hitta
hvort annað. Takk fyrir allt
pabbi.
Sigurður (Siggi).
Hann pabbi er dáinn eftir
mikla og langa baráttu við
krabbamein. Hans verður sárt
saknað enda var hann mér allt,
bæði stoð mín og stytta. Pabbi
var með hjálpsamari mönnum
sem ég hef kynnst, alltaf tilbúinn
að aðstoða mann hvernig svo
sem stóð á hjá honum, bara ef
hann fékk símtalið þá var hann
kominn af stað til að bjarga mál-
unum. Hann reyndi eftir fremsta
megni að vera ekki bara pabbi
heldur vinur og hann var mér
sannur vinur.
Þegar ég var lítill gutti fór ég
mikið með honum í vinnuna nið-
ur á Síma og fannst það gaman.
Þetta voru skemmtilegustu dag-
arnir í minningunni því hann
passaði alltaf að maður sæti nú
ekki iðjulaus og hafði alltaf eitt-
hvert verkefni fyrir mann.
Pabbi var mikill fjölskyldu-
maður og var duglegur að fara
með okkur í ferðalög um landið
og í veiðiferðir hingað og þangað.
Einnig var hann mikill sveita-
maður og vegna þess fékk ég þau
forréttindi að vera sjálfur mikið í
sveit austur í Götu, sem var ann-
að heimili pabba á hans uppvaxt-
arárum.
Unglingsárin mín voru okkur
báðum erfið, samskiptin lítil og
stirð enda var ég í mikilli óreglu.
Það stöðvaði pabba samt ekki við
að reyna og gera allt til þess að
draga mann áfram í lífinu, ná fót-
festu upp á nýtt og aðstoða mig
við að komast út úr ruglinu. Í
dag er mér það dýrmætast að
hann hafi fengið að sjá mig stíga
úr öskustónni og gera eitthvað
við líf mitt. Það er ómetanlegt
fyrir mig að hafa fengið að vera
til staðar fyrir hann á þessum
síðustu og erfiðu árum áður en
hann dó.
Pabbi, nú getur þú hvílt í friði
því baráttan er búin og þú ert
kominn á betri stað. Þú þarf ekki
að hafa neinar áhyggjur af mér
því ég er á réttri braut. Takk fyr-
ir samleiðina, þín verður sárt
saknað. Þinn sonur,
Halldór (Dóri).
Ég hitti nafna minn og blóð-
föður fyrst þegar ég var rétt um
tvítugt. Sem barn var ég ætt-
leiddur af yndislegu góðu fólki,
sem frá þeirri stundu og enn
þann dag í dag eru foreldrar
mínir. Ekki var farið í neinn
þykjustuleik og frá byrjun vissi
ég af blóðmóður minni, þó svo
samskiptin væru lítil. En hver
sem ástæðan var þá hitti ég ekki
Svavar, blóðföður minn, fyrr en
þetta miklu seinna.
Það kom þannig til að þegar
ung dóttir mín var greind með
barnaflogaveiki ýttu læknar ansi
hart á mig að finna út hvort þetta
væri í ættinni. Fékk ég þá flugu í
höfuðið að grennslast fyrir um
föðurættina mína og eftir ör-
stutta fyrirspurn var ég kominn
með símann hjá Svavari.
Fyrsta símtalið gekk ótrúlega
vel. Svavar sagði mér hversu
mikið hann hefði alltaf viljað
hitta mig, en hann hefði viljað
virða það að ég ætti aðra fjöl-
skyldu. Spurði hann að fyrra
bragði hvort við gætum hist, sem
ég tók fagnandi. Heimsóknin
tókst vel og okkur líkaði strax vel
hvorum við annan.
Frá þeim degi var ég orðinn
hluti af fjölskyldunni. Dagrún
tók mér eins og þriðja syninum,
og Siggi og Dóri tóku mér sem
bróður. Svavar-pabbi og Dagrún
voru bæði mér og mínum afskap-
lega góð. Mér var tekið ásamt
ýmsum þeim göllum sem við
flestöll burðumst með í einhverj-
um mæli, og umburðarlyndið og
jákvæðnin mikil hjá þeim öllum.
Við Dagrún töluðumst oft
meira við, og gerum enn, og var
ekki óalgengt að Svavar-pabbi
spjallaði við mig í nokkrar mín-
útur þegar ég hringdi en segði
svo: Já, viltu ekki heyra í Dag-
rúnu?“ sem var ekkert ósvipað
og þegar pabbi sagði: Já, viltu
ekki tala við mömmu þína?“
Mér þótti alltaf mikið til um
hversu rólegur Svavar-pabbi var
og hversu vel hann var liðinn.
Það var afslöppun að koma til
þeirra í kaffi, tala um lífið og til-
veruna, og stundum hitta aðra
ættingja. Það er t.d. voða gott að
hafa kynnst afa mínum honum
Stefáni, sem var álíka yndislegur
maður og Svavar-pabbi.
Síðan ég hitti Svavar-pabba
fyrst hef ég eytt meiri tíma er-
lendis en á Íslandi. Við vorum
samt alltaf í bandi reglulega og
svo er auðvitað fésbókin þess eðl-
is að fólk er stöðugt í sambandi
að einhverju leyti. Það var ynd-
islegt að ég náði að heimsækja
Svavar-pabba í nóvember síðast-
liðnum með fjögurra ára dóttur
minni. Við áttum gott spjall, til
að mynda um það að hann mætti
vel við una, að eiga þrjá syni sem
allir þrír eru nú búnir að koma
sér nokkuð vel fyrir í lífinu, eða
því sem næst ráðsettir.
Ég mun sakna Svavars-pabba.
Það var gott og gefandi að fá að
vera hluti af hans lífi og fjöl-
skyldu, og fyrir það verð ég æv-
inlega þakklátur. Dagrúnu,
bræðrum mínum og allri fjöl-
skyldunni votta ég mína dýpstu
samúð.
Svavar Gísli Ragnarsson.
Svavar Gísli
Stefánsson
HINSTA KVEÐJA
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Kveðja
Dagrún Sigurðardóttir
og fjölskylda.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni
undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað.
Minningargreinar