Morgunblaðið - 07.01.2016, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JANÚAR 2016
✝ SigmundurHelgi Hinriks-
son Hansen fæddist
í Hafnarfirði 26.
október 1928.
Hann lést á Dval-
arheimilinu Höfða
Akranesi 28. des-
ember 2015.
Foreldrar Sig-
mundar voru Hin-
rik A. Hansen, f.
1859 á Brunnastöð-
um á Vatnsleysuströnd, d. 1940,
og Gíslína G. Egilsdóttir, f.
1892 á Saurbæ á Rauðasandi, d.
1953. Systkini Sigmundar voru:
1) Hinrik, f. 1926, d. 1992. 2)
Jónína, f. 1927, d. 2015. 3) Egill,
f. 1929, d. 2011. 4) María, f.
urðardóttur, f. 26. október
1932. Foreldrar hennar voru
Sigurður Eyþórsson og Guðrún
Jónsdóttir, þau skildu. Börn
Sigmundar og Dagbjartar eru:
.1) Gísli, kvæntist Sigríði Árna-
dóttur og átti með henni tvær
dætur, Önnu Maríu og Ragn-
hildi. Þau skildu en hann býr í
dag með Hildi Einarsdóttur.
2) Guðjón, kvæntist Magneu
Sigríði Guttormsdóttur og á
með henni tvær dætur, Tinnu
Björt og Áslaugu Sif. 3) Gunn-
ar. Hann á soninn Þórarin Bjart
með Stefaníu Þórarinsdóttur.
Síðar kvæntist hann Sólrúnu
Ólafsdóttur, átti hún fyrir tvo
syni, Jakob Þór og Esra Þór
sem Gunnar gekk í föðurstað.
4) Sigrún, gift Grétari Krist-
inssyni og á með honum tvö
börn, Kristin Hlíðar og Dag-
björtu Ingu.
Útför Sigmundar fer fram
frá Garðakirkju á Álftanesi í
dag, 7. janúar 2016, klukkan 13.
1932, d. 2013. 5)
Kristín, f. 1936.
Hálfsystur Sig-
mundar frá fyrra
hjónabandi Hinriks
voru Helga, f.
1889, d. 1916, og
Guðlaug, f. 1893, d.
1953.
Sigmundur eign-
aðist eina dóttur
með Engilráði Guð-
mundsdóttur, f.
1929, d. 2013; Finnborgu Guð-
mundu, f. 15. nóvember 1947, d.
5. nóvember 2005. Hún bjó í
Bandaríkjunum og átti fimm
börn sem öll eru búsett í þar.
Sigmundur giftist 26. októ-
ber 1954 Dagbjörtu Jóns Sig-
Elsku besti afi.
Þetta er lítið, skrítið líf eins
og þú sagðir svo oft. Það er
margt sem flýgur í gegnum hug-
ann á tímamótum sem þessum
og ég fyllist söknuði við tilhugs-
unina að geta ekki lengur
skroppið í afaspjall upp á Höfða.
Ég man þegar við sátum saman
fyrir utan Höfða og horfðum út
á sjó. Þú lagðir höfuðið þitt að
mínu og sagðir: „Heyrirðu,
heyrirðu hvernig vatnið leikur
um bátinn?“ „Hvort okkar var
aftur komið með fleiri fiska?“
„Var ég ekki kominn með fimm
fiska en þú aðeins þrjá … eða
var það öfugt?“ Svona gátum við
gleymt okkur í langa stund,
bæði með lokuð augun að rifja
upp gamlar og góðar minningar.
Núna sit ég ein, afi, og rifja upp
allar okkar stundir saman, fyrir
þær verð ég ævinlega þakklát.
Mamma segir að um leið og
við sáum hvort annað, ég nokk-
urra daga gömul, þá náðum við
saman. Það er gaman að skoða
gamlar myndir, alltaf er ég við
hliðin á þér, að halda í höndina
þína eða kúra í hálsakoti. Ég
man svo sterkt eftir því að hafa
legið hjá þér á Ásvallagötunni að
hlusta á afasögu. Eins að horfa á
þig spila á munnhörpu. Ég man
hvað mér fannst það merkilegt
og í mínum augum varstu flott-
asti afinn í bænum. Með árunum
urðu bönd okkar sterkari og eft-
ir að þú fluttir upp á Akranes
hafði ég mun fleiri tækifæri til
að heimsækja þig sem ég nýtti
mér heldur betur, enda leið mér
svo vel hjá þér, afi.
Manstu þegar þú sagðir mér
að þér hefði gengið svo illa að
sofna tvö kvöld í röð. Ég sagði
þér að þegar hugurinn minn
færi á fullt uppi í rúmi og ég
gæti ekki sofnað þá hugsaði ég
alltaf um eitthvað fallegt til að
dreifa huganum og til ná að
sofna. Þú spurðir hvað ég hugs-
aði þá um og ég svaraði: „Til
dæmis um þig, þig og mig að
bralla eitthvað saman.“ Þetta
svar gladdi þig óendanlega mik-
ið.
Við eigum ófáar minningar
saman bæði niðri í kompu og
seinna meir úti í bílskúr. Þegar
við fórum út í búð saman sagð-
irðu hverjum þeim sem heyra
vildi að ég væri litla afastelpan
þín sem tæki svo við heimasmíð-
inni þinni. Það var svo gaman að
læra af þér, afi. Labba beint úr
skólanum yfir til þín og fara út í
skúr með þér. Svo varstu alltaf
jafn hissa að ég þyrfti að fara
heim: „Ha strax, kemurðu ekki
aftur á morgun?“
Þó að þetta sé eitt það erf-
iðasta sem ég hef upplifað, afi,
er ég samt svo þakklát fyrir að
hafa náð að kveðja þig. Sitja við
hliðina á þér og spjalla við þig.
Þó þú gætir ekki svarað mér
með orðum þá gastu svarað mér
með augunum. Við táruðumst
saman en svo brostirðu líka með
augunum til mín, afi. Ég veit að
þú fannst fyrir mér, ég veit að
þú heyrðir í mér og ég veit að þú
varst þakklátur fyrir að hafa mig
þér við hlið.
Ég gæti endalaust rifjað upp,
afi, og ég mun halda áfram að
gera það alla mína ævi. Þú varst
einn af mínum bestu vinum og
einn helsti stuðningsmaður minn
í öllu sem ég tók mér fyrir hend-
ur. Ég elska þig, afi, og er svo
þakklát fyrir að hafa átt svona
einstakt samband með þér.
Sjáumst í draumum okkar.
Þín afastelpa,
Dagbjört Inga.
Ég var ekki há í loftinu þegar
ég kynntist fyrst vináttu Simba
og konu hans, Birtu frænku. Þau
hafa verið mér og foreldrum
mínum nánir og tryggir vinir alla
tíð. Mikill samgangur var þeirra
á milli og margt hefur verið
brallað saman í gegnum tíðina.
Simbi og Birta byggðu sér
sumarbústaðinn Hala í landi
Stóra-Búrfells í Svínavatns-
hreppi. Dvöldu þau þar ávallt
sumarlangt. Foreldrar mínir
byggðu sér sumarbústað rétt hjá
á Dunhóli.
Minningarnar tengdar þess-
um stöðum eru nær óteljandi, all-
ar mjög góðar, sem ylja manni á
stundum sem þessum. Er ég sit
hér og rifja nokkrar þeirra upp,
heyri ég bókstaflega hlátrasköll-
in og finn fyrir þeirri einstöku
hlýju sem ríkti milli foreldra
minna, Simba og Birtu.
Simbi var mikið náttúrubarn
og naut sín í sveitinni sem hann
unni svo mjög. Hann hafði ein-
stakt lag á að fá mann í lið með
sér og baðaði náttúruna, fugla-
sönginn og veiðina í vatninu því-
líkum ævintýraljóma að maður
gat ekki annað en hrifist með.
Það var ávallt pláss í fangi og
hjarta Simba fyrir litlu stelpuna
frá Dunhóli og mun ég ávallt búa
að því að hafa fengið að vera
samferða Simba um stund á lífs-
ins vegi.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Farvel, minn kæri vinur, þar
til næst, farvel.
Ingibjörg S. Gunnarsdóttir.
Sigmundur var starfsmaður
Prentsmiðjunnar Odda um ára-
bil. Hann var pappírsmaður en
kallaði sig pappírsmálaráðherra.
Það átti vel við. Vinsæll og út-
sjónarsamur starfsmaður við að-
stæður sem oft voru erfiðar, en
starfsemin var þá við Grettisgötu
í Reykjavík.
Eftir að Simbi lauk störfum
hjá Odda fyrir allmörgum árum
héldum við tengslum og kunn-
ingsskap áfram, sem hann átti
sannarlega heiðurinn af. Hann
átti frumkvæðið og sá um að
kalla okkur saman til hádegis-
verðar tvisvar á ári, mig og fyrr-
verandi samstarfsmann sinn á
pappírslagernum, Pálma V.
Jónsson lækni, en hann hafði
verið aðstoðarmaður Simba á
lagernum í sumarvinnu um nokk-
urt skeið á námsárum sínum.
Gjarnan var farið á veitingastað-
inn Laugaás en þar má sjá
klukku með merki staðarins, sem
Simbi skar út og færði gestgjaf-
anum. Sem dæmi um hirðusemi
Simba færði hann okkur nýverið
kvittunina fyrir fyrsta hádegis-
verðinum árið 1983. Eftir að
hann átti erfiðara með að keyra í
höfuðstaðinn frá Akranesi heim-
sóttum við hann þangað þegar
hann kallaði. Síðasta ferðin var
honum erfiðari en áður en alúð-
legar og hjálplegar hjúkrunar-
konur á Höfða aðstoðuðu okkur
við að koma Simba upp í bílinn
og við ókum um bæinn undir
hans leiðsögn, létum nægja að
bjóða upp á pylsur og tilheyrandi
í stað þess að setjast inn á veit-
ingastað og áttum ánægjulega
stund með honum.
Það var ævintýri að koma í
kjallarann á Ásvallagötunni hjá
Simba á meðan hann bjó í höf-
uðstaðnum og sjá aðstöðuna þar
sem hann sat við í frístundum og
skar út klukkur með ýmsu formi
af miklu listfengi, útlínur Ís-
lands, eyjarnar í kringum landið
eða hvaðeina sem honum hug-
kvæmdist. Ég varð hugfanginn
þegar hann bauð mér að líta í
kjallaraherbergið þar sem hann
hafði breytt saumavél í vél til út-
sögunar, setti útsagarblað í stað
saumnálar og festi reiðhjólap-
umpu við vélina til að blása burtu
saginu. Síðar kom hann sér upp
betri búnaði á Akranesi og varð
vinsæll framleiðandi ýmiss konar
gripa fyrir gesti, gangandi og
ferðamenn. Eftir að hann flutti á
Akranes fékk hann mun betri að-
stöðu og naut sín betur við út-
skurðinn. Hugmyndaauðgi og
handlagni voru honum í blóð bor-
in.
Sigmundur var mikill Odda-
maður alla tíð og fylgdist vel með
þótt hann hyrfi til annarra
starfa. Honum var alltaf hlýtt til
mín og fjölskyldu minnar, sem
var okkur mikils virði og við
kunnum að meta. Við kveðjum
góðan dreng og biðjum honum
Guðs blessunar. Aðstandendum
vottum við okkar dýpstu samúð
og þökkum samstarf og ljúfar
samverustundir í gegnum mörg
ár.
Þorgeir Baldursson.
Sigmundi Hansen kynntist ég
fyrir 20 árum þegar hann heim-
sótti mig á Landmælingar Ís-
lands og óskaði eftir leyfi til að
saga út forláta klukkur með út-
línum landsins. Það sópaði af
Sigmundi og við áttum langt og
gott spjall sem varð upphaf að
góðri vináttu. Þarna fundum við
nefnilega út sameiginlega frænd-
semi með Agli safnverði á Hnjóti,
sem leiddi m.a. til eftirminnilegr-
ar reisu okkar tveggja vestur í
Örlygshöfn þar sem við nutum
góðrar gestrisni og frábærrar
leiðsagnar Egils. Það var gaman
að fylgjast með þeim frændum
leika sér í fjörunni á Rauðasandi
og rifja upp gamla takta frá ung-
dómsárum. Ekki var síður gam-
an að heimsækja Sigmund á Ás-
vallagötuna þar sem hann
dundaði sér daglangt á sínu vel
skipulagða verkstæði í kjallaran-
um. Unun var að sjá hvað hand-
laginn gat framleitt marga fagra
gripi með fábrotnum tækjum.
Fyrir utan verkstæðið stóðu
ávallt myndarlegir krossar, en
aðspurður sagðist Sigmundur
smíða þá yfir leiði fátækra og
tæki aldrei krónu fyrir. Hann
sagðist reyndar alltaf fá greitt
fyrir þá í gegnum huliðsheima,
því nær undantekningarlaust
ynni hann í happdrættinu eftir
slíkar velgjörðir. Gaman var í
kjallaranum en enn skemmti-
legra í eldhúsinu með Sigmundi
og Birtu þar sem margar sögur
voru sagðar. Það var virkilega
mannbætandi að fá að kynnast
manni eins og Sigmundi Hansen.
Með þessum fátæklegu orðum
sendi ég samúðarkveðju til Birtu
og fjölskyldunnar.
Örn Sigurðsson.
Sigmundur Helgi
Hinriksson Hansen
Við kynntumst
Haraldi persónu-
lega fyrir nokkrum
árum, þegar hann
bauð sig fram til að starfa með
okkur sjálfstæðismönnum á
vettvangi bæjarmála í Mos-
fellsbæ.
Haraldur
Haraldsson
✝ Haraldur Har-aldsson fæddist
13. nóvember 1944.
Hann lést 28. des-
ember 2015.
Útför Haraldar
var gerð 6. janúar
2016.
Hann skipaði 10.
sætið á framboðs-
listanum okkar
kjörtímabilið 2010-
2014 og fékk fljótt
viðurnefnið Har-
aldur tíundi hjá
okkur listafólkinu,
til aðgreiningar frá
Haraldi bæjar-
stjóra.
Var það okkur
öllum ljóst frá upp-
hafi að Haraldur X bjó yfir mik-
illi reynslu og þekkingu úr at-
vinnulífinu og stjórnun almennt,
sem nýttist bæði Mosfellsbæ og
okkur sem með honum störf-
uðu.
Hann Halli okkar tíundi var
alltaf meira fyrir að fram-
kvæma, en að ræða um að
framkvæma og tók lýðræðið oft
á taugarnar.
Fannst honum við eyða allt
of miklu púðri í að ræða hlutina
og velta upp öllum sjónarmið-
um.
Trúlega þótti honum þetta
unga samstarfsfólk líka oft á
tíðum vera einum (já eða tveim-
ur) of félagslega þenkjandi. Lá
hann ekki á skoðunum sínum
við borðið, en viðurkenndi þó
fúslega að barnaheimili (eins og
hann kallaði leikskólana) og slík
þjónusta á vegum bæjarfélags-
ins væri nauðsynleg í nútíma
samfélagi.
Haraldur var hress og fé-
lagslyndur maður og setti svip
sinn á störf Sjálfstæðisfélags-
ins.
Þótti honum mikilvægt að
hafa öflugt félagsstarf, enda
vissi reynsluboltinn sem var að
til þess að fólk næði að vinna
vel saman væri bráðnauðsyn-
legt að skemmta sér saman.
Var hann sjálfur hrókur alls
fagnaðar, hélt skemmtilegar
ræður og gaf lítið eftir þrátt
fyrir heilsubrest að undanförnu.
Það er með söknuði, en jafn-
framt þakklæti sem við kveðj-
um Harald tíunda, eins og hann
mun alltaf heita hjá okkur lista-
fólkinu, og þökkum við fyrir að
hafa fengið tækifæri til að
kynnast honum.
Eiginkonu hans, börnum og
öðrum ættingjum flytjum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Bryndís Haraldsdóttir
og Herdís Sigurjónsdóttir.
✝ ÁsmundurÓskar Þór-
arinsson fæddist á
Siglufirði 1. jan-
úar 1930. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Hlévangi,
Keflavík, 27. des-
ember 2015. For-
eldrar hans voru
Þórarinn Hjálm-
arsson, f. 7.2.
1907, d. 2.12.
1980, og Arnfríður Krist-
insdóttir, f. 4.11. 1904, d. 13.6.
1976.
Ásmundur kvæntist 20.
september 1953 Unni Magn-
úsdóttur, f. 2.2. 1933, frá
Hringverskoti í Ólafsfirði.
Hún átti 12 systkini. Börn Ás-
mundar og Unnar eru 1)
Magnús Kristinn, f. 14.4. 1954,
maki Maria Magdalena Siss-
ing, börn úr fyrra hjónabandi,
Henning Emil, Þórarinn,
Helga og Freyja. 2) Þórarinn,
f. 27.4. 1959, maki
Arndís Helga
Kristjánsdóttir, f.
27.5. 1958, dætur
þeirra eru Ásdís
Hrund og Helena.
3) Ása Bjarney, f.
19.5. 1961, d. 24.8.
2005, maki Einar
Gunnarsson, f.
26.8. 1958, börn
þeirra Ásmundur
Óskar og Unnur.
4) Hildur Kristín, f. 25.10.
1962, maki Ásþór Kjartansson,
f. 20.5. 1961, börn þeirra
Þórður og María Ása. 5) Jón
Örn, f. 4.11. 1964, maki Jó-
hanna Hafdís Sturlaugsdóttir,
f. 28.2. 1970, börn þeirra Arn-
ar Freyr og Sandra Ósk, úr
fyrra sambandi Sigurður Þór.
Ásmundur starfaði lengst af
sem leigubílstjóri í Keflavík.
Útförin fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag, 7. janúar
2016, klukkan 13.
„Getur þú ekki fengið þetta
til að kaupa eitthvað almenni-
legt utan á sig ?“ Það var sum-
arið 1976. Ég starfaði hjá Jarð-
borunum ríkisins á jarðbornum
Narfa, en hann var þetta ár
staðsettur í Skútudal við jarð-
boranir fyrir Siglufjarðarkaup-
stað.
Þar kynntist ég ungri og lag-
legri stúlku sem seinna varð
eiginkona mín.
Hún hét Ása Bjarney og var
dóttir Unnar Magnúsdóttur og
Ásmundar Óskars Þórarinsson-
ar. Sem bormaður var útgang-
urinn á mér ekki alltaf sem
beztur, enda starfið frekar
óþrifalegt.
Eitthvað hef ég verið óupp-
litsdjarfur við þennan tengda-
föður minn, svona í fyrstu, alla
vega beindi hann þeirri spurn-
ingu, sem þessi grein hefst á,
til dóttur sinnar eftir að hafa
séð mig í fyrsta sinn.
Þannig hófust kynni okkar
Ásmundar, eða Ása Tóta eins
og hann var oftast kallaður.
Hann og Unnur tóku þessum
tengdasyni sínum vel og höfum
við oft hlegið að þessum fyrstu
kynnum.
Ásmundur var þéttur á velli
og hafði skemmtilega frásagn-
argáfu. Sérstaklega hafði hann
gaman af að segja frá árum sín-
um í lögreglunni á Siglufirði og
á Keflavíkurflugvelli.
Eftir að ég hóf störf hjá lög-
reglunni í Keflavík átti ég ekki
roð í sögur hans frá síldarár-
unum á Siglufirði og fyrstu ár-
um í sögu Keflavíkurflugvallar,
Hamilton verktakafyrirtækisins
og síðar ameríska hersins.
Ási Tóta lærði snemma að
aka bifreið. Hann fór ungur að
æfa sig á bifreið föður síns.
Reyndar mjög ungur. Þetta var
tveggja og hálfs tonna vörubíll.
Sögur af þeim ökuferðum munu
lifa lengi í hugum barna hans
og barnabarna. Enda gerði Ás-
mundur akstur að sínu ævi-
starfi og var leigubílstjóri
lengst af, bæði á Suðurnesjum
og í Reykjavík.
Einnig var hann í félagi með
Halli Guðmundssyni og Þórði
Magnússyni um akstur fatlaðra
skólabarna milli Suðurnesja og
Reykjavíkursvæðisins. Auk
þess var hann ökukennari á
Suðurnesjum um árabil.
Ásmundur var mikill spila-
maður og eftirsóttur bridsspil-
ari og vann til margra verð-
launa á því sviði. Ási Tóta var
vinsæll og traustur.
Um það ber ferill hans fag-
urt vitni. Hann var alla tíð
bindindismaður á áfengi og tób-
ak.
Þau Unnur og Ási voru okk-
ur Ásu mjög hjálpleg allan okk-
ar búskap. Samgangur var mik-
ill á milli okkar og ástúð,
börnunum þótti alltaf gott að
koma til afa og ömmu.
Það var djúp sorg þegar Ása
Bjarney dó árið 2005 og fjöl-
skyldunni mikill harmur.
Styrkur sá er Unnur og Ási
sýndu þá, og hafa alla tíð sýnt,
var öllum hjálpræði og stuðn-
ingur þótt þau hafi átt um sárt
að binda við missi dóttur sinn-
ar.
Þá er gott að eiga vissu um
að vel hafi verið tekið á móti
fyrir handan þegar Ásmundur
kvaddi þennan heim. Ég þakka
Ásmundi Óskari Þórarinssyni
fyrir tímann sem ég fékk að
vera honum samtíða.
Elsku Unni, tengdamömmu
og ömmu og allri fjölskyldunni
vottum við okkar virðingu og
dýpstu samúð.
Einar Gunnarsson
og fjölskylda.
Ásmundur Óskar
Þórarinsson