Morgunblaðið - 07.01.2016, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JANÚAR 2016
✝ Málmfríðurfæddist á Arn-
arvatni í Mývatns-
sveit 30. mars 1927.
Hún lést þann 28.
desember 2015 á
Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Jónsson, f. 25. ágúst
1878, d. 24. febrúar
1949, kennari,
skáld og bóndi Arnarvatni, og
Sólveig Hólmfríður Pétursdóttir,
f. 17. desember 1889, d. 1. febr-
úar 1974, húsfreyja og kvenrétt-
indakona. Alsystkini: Þóra Sig-
urðardóttir, f. 1920, d. 2001, hús-
freyja Arnarvatni. Arnheiður
Sigurðardóttir, f. 1921, d. 2001,
íslenskufræðingur í Reykjavík.
Jón Sigurðsson, f. 1923, d. 2014,
verkstjóri á Húsavík. Eysteinn
Arnar Sigurðsson, f. 1931, d.
2004, bóndi Arnarvatni. Hálf-
systkini samfeðra: Freydís Sig-
urðardóttir, f. 1903, d. 1990, hús-
freyja Álftagerði í Mývatnssveit.
Ragna Sigurðardóttir, f. 1906, d.
1999, húsfreyja Egilsstöðum í
Flóa. Heiður Sigurðardóttir, f.
1909, d. 1987, húsfreyja Húsavík.
Arnljótur Sigurðsson, f. 1912, d.
2001, bóndi Arnarvatni. Huld
Börn Hólmfríðar: a) Haraldur
Helgi, b) Óli Hjálmar, c) Hinrik.
Hjörleifur á sjö börn. Barnabörn
og barnabarnabörn þeirra eru
26. 6) Sigríður, f. 1964, gift
Gunnari Skúlasyni. Börn þeirra:
a) Hróbjartur, b) Guðrún Eva, c)
Helga María. Barnabörn þeirra
eru sex og eitt barnabarnabarn.
Fyrir átti Haraldur soninn
Jón, f. 1941, sem kvæntur er
Guðrúnu Ólafsdóttur. Afkom-
endur þeirra eru 29 talsins.
Málmfríður lauk prófi frá
Kvennaskólanum í Reykjavík
1947. Hún var húsmóðir á Jaðri í
Reykjadal 1948-1992, ráðskona
á sumrum hjá Vegagerð ríkisins
1968-1985, aðstoðarráðskona við
Kristnesspítala á vetrum 1981-
1985, í heilsársstarfi frá 1985-
1987. Hún starfaði um tíma sem
kennari við Barnaskóla Reyk-
dæla og Gagnfræðaskólann á
Laugum. Hún var bókavörður
við Amtsbókasafnið á Akureyri
frá 1992 og þar til hún lét af
störfum vegna aldurs.
Málmfríður var kjörin á Al-
þingi fyrir Samtök um kvenna-
lista 1987 og sat á þingi til 1991.
Kjörtímabilið á undan hafði hún
sest á þing sem varaþingmaður.
Hún var formaður þingflokks
Samtaka um kvennalista 1990-
1991 og sat í Vestnorræna þing-
mannaráðinu 1989-1991.
Útför Málmfríðar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag, 7.
janúar 2016, kl. 10.30. Jarðsett
verður í Einarsstaðakirkjugarði
í Reykjadal að athöfn lokinni.
Sigurðardóttir, f.
1913, d. 2002, hús-
freyja Húsavík.
Sverrir Sigurðsson,
f. 1916, d. 1996,
húsasmíðameistari
Akureyri.
Málmfríður gift-
ist hinn 24. júlí 1948
Haraldi Jónssyni
frá Einarsstöðum í
Reykjadal, f. 5. jan-
úar 1912, d. 11. apr-
íl 1976, bónda á Jaðri í Reykja-
dal. Börn þeirra eru:
1) Þóra, f. 1948. 2) Sigurður
Örn, f. 1951, kvæntur Guðrúnu
Jónu Svavarsdóttur. Börn
þeirra: a) Ása Birna, b) Svavar
Hafþór, c) Jón Þór, d) Málm-
fríður. Barnabörnin eru níu og
eitt barnabarnabarn. 3) Jón Ein-
ar, f. 1953, kvæntur Sigurveigu
Björnsdóttur. Börn þeirra: a)
Hrefna Salvör, f. 1988, d. 1989,
b) Haraldur Ölvir, c) Birna Ey-
vör. 4) Helgi, f. 1956, kvæntur
Kristínu Óladóttur. Börn þeirra:
a) Anna Dóra, b) Jón Óli, c) Helgi
Garðar. Barnabörnin eru fimm.
5) Margrét, f. 1958, gift Jósep
Rúnari Sigtryggssyni. Þeirra
dætur eru: a) Ásta Björg, b) Rak-
el Fríða. 6) Hólmfríður Sólveig,
f. 1962, gift Hjörleifi Gíslasyni.
Við mér blasa æsku minnar
ævintýralönd,
óravíður fjallahringur rís við
sjónarrönd.
Átthaganna von og trú í brjósti bærist
heit
og björtust finnst mér sólin vera hér í
Mývatnssveit.
(Hákon Aðalsteinsson)
Þegar ég fyrst heyrði þessar
ljóðlínur varð mér hugsað til
mömmu. Æsku hennar ævin-
týralönd voru í Mývatnssveit þar
sem hún fæddist og ólst upp á
menningarheimilinu Arnarvatni.
Síðar vógu myndir af Bláfjalli –
hennar uppáhaldsfjalli – á móti
söknuðinum eftir óravíðum
fjallahringnum. Taugin til átt-
haganna var sterk og heit til
hinstu stundar. Í hennar huga
var sólin ávallt björtust í Mý-
vatnssveit og var hugurinn
gjarnan umvafinn ljóma minn-
inga alls þess besta sem íslensk
sveitamenning bauð upp á.
Hún var frá fyrstu tíð mjög
móttækileg og opin fyrir allri
fræðslu. Snemma varð hún læs
og upp frá því bókelsk með af-
brigðum, mundi allt sem hún las
og gegnum tíðina las hún allt
sem hún komst yfir, var víðlesin.
Hún hafði unun af og var vel fróð
um nánast alla tónlist, söng í kór
og hlustaði á tónlist í útvarpi og
oft talaði hún um hve tilkoma út-
varpsins hefði haft mikil og góð
áhrif, einkum fyrir þá sem þráðu
að fræðast, eins og hún. Hún
naut þess að fræða okkur og öll
nutum við aðstoðar hennar við
heimalærdóminn. Hún kunni góð
skil á íslenskum bókmenntum,
allri sögu og flestu í okkar skóla-
námi. Við og fleiri gengum að
þekkingu hennar vísri ef á þurfti
að halda. Hún las hin norrænu
tungumálin og bjargaði sér á
þeim, auk ensku og þýsku. Það
var ómetanlegt að hafa aðgang
að slíkri aðstoð og hún var jafn-
vel að matbúa eða sauma á okk-
ur um leið. Framan af saumaði
hún flest á okkur öll í fótstignu
Singer-vélinni og var listakona
við saumaskap. Vélin var í eld-
húsinu þar sem hún eldaði, bak-
aði og tók á móti gestum. Á Jaðri
var stjórnlaus gestagangur í bú-
skapartíð foreldra minna og
vinnudagur mömmu langur og
strangur. Oft gekk hún í útiverk
auk húsfreyjuhlutverksins. Næt-
urgestir voru algengir og við
vöknuðum ekki endilega að
morgni þar sem við höfðum sofn-
að kvöldið áður, það þurfti að
hagræða svo allir kæmust fyrir.
Síðustu árin hefur mamma
mín smám saman verið að hverfa
mér. Ég kynntist nýjum og áður
óþekktum hliðum á henni. Í raun
og veru kvaddi ég fyrir all-
nokkru þá mömmu sem ól mig
upp og það var líklega sárara en
kveðjustundin nú. Ég er þess
fullviss að ferð hennar yfir á ei-
lífðarengið er lausn fyrir hana,
þar sem ég veit að tekið var á
móti henni af þeim sem hún
hafði svo lengi saknað; honum
pabba sem fór frá okkur mjög
skyndilega fyrir tæpum fjörutíu
árum. Hún saknaði hans og eftir
því sem árin liðu varð söknuður-
inn meiri. Hún hafði hins vegar
ekki orð á því, hún var ekki
margmál um eigin hagi og kvart-
aði sjaldan eða aldrei. Lífið var
henni gott og gæfuríkt en einnig
fékk hún flóknari verkefni í
fangið eins og gengur. Hún
mætti þeim af hinu mesta æðru-
leysi, vann sín verk af samvisku-
semi og gerði það besta sem hún
gat úr hverri stöðu sem upp
kom. Ég er stolt af því að hafa
átt þessa atorkusömu, hæfileika-
ríku, fluggreindu og góðviljuðu
konu að móður.
Hólmfríður Sólveig
Haraldsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Ég á svo góðar og skemmti-
legar minningar um ömmu mína.
Hún passaði alltaf upp á að við
töluðum rétt mál og hikaði ekki
við að leiðrétta okkur sem var
mjög gott því þetta síaðist hægt
og rólega inn í höfuðið á okkur
systrum. Hún var mjög fróð
kona og sagði okkur alltaf svo
skemmtilegar sögur frá því í
gamla daga, alls kyns fróðleiks-
mola. Það var alltaf stutt í húm-
orinn hjá henni. Hún reytti af
sér brandarana. Hún hjálpaði
mér oft við að læra þegar hún
var hjá okkur og ef hún var ekki
hjá okkur þá hringdi ég bara í
hana. Alltaf hafði hún amma góð
svör fyrir mig.
Hún var mikið fyrir að spila á
spil þegar hún var hjá okkur.
Það var til hjá okkur lítill spila-
stokkur sem var sérstaklega fyr-
ir hana því hún spilaði bara á lítil
spil.
Hún kenndi mér mörg lög og
vísur sem við sungum oft saman.
Hún hugsaði alltaf svo vel um
mig, kenndi mér og hló með mér.
Hún var dásamleg og svo góð-
hjörtuð. Mér fannst hún alveg
hreint frábær amma og það eru
svo mikil forréttindi að hafa
fengið að kynnast henni ömmu
minni. Hún var fyrirmyndin mín.
Amma mín var svo góð og fín.
Svona vil ég minnast þín.
Þú varst eins og lóan sem syngur
dirrindí …
Núna væri gott að geta hringt
í ömmu, þá gæti hún klárað
þetta með mér …
Rakel Fríða Jósepsdóttir.
Þann 28. desember kvaddi
hún elskuleg amma Malla heim-
inn. Ég mun sakna hennar sárt
alla mína tíð.
Hún var mjög vitur kona og
mikill lestrarhestur og það væri
örugglega hægt að gera heilt
bókasafn úr öllum þeim bókum
sem hún las. Ég minnist þess
alltaf að ef mig langaði að fræð-
ast um eitthvað eða fá hjálp við
námið gat ég alltaf hringt í hana
og spurt hana og hún var alltaf
með svör við öllu. Það var alltaf
gaman að heyra sögurnar henn-
ar um það sem hún hafði upp-
lifað sem var sko ekki lítið. Hún
barðist fyrir kvenréttindum, sat
á Alþingi fyrir Kvennalistann,
upplifði kreppuna fyrir mörgum
árum. Ég man að þegar kreppan
kom núna þá fussaði hún og
sagði „þetta er engin kreppa“.
Ég man þegar ég var lítil og
pabbi var að vinna úti á landi, þá
fórum við mæðgur og gistum
heilt sumar hjá ömmu Möllu á
Akureyri. Ég minnist þess sum-
ars með hlýhug í hjarta og allra
annarra stunda sem ég fékk með
henni. Það var engin amma eins
og amma Malla.
Ásta Björg Jósepsdóttir.
Málmfríður Sigurðardóttir
var ein greindasta og áhugaverð-
asta kona sem ég hef nokkru
sinni kynnst. Það sem meira var,
hún var alltaf hlý og traust vin-
kona og svo ljómandi skemmti-
leg.
Fyrstu kynni okkar voru á
vorþingi Kvennalistans á Sel-
fossi, rétt eftir kosningarnar
1983. Það var kátt á hjalla og
vakað lengi á gistiheimili á ár-
bakkanum. Við Málmfríður upp-
götvuðum þarna sameiginlegan
áhuga okkar á íslenskum ljóðum
og þuldum þau ófá hvor fyrir
aðra, hún þó snöggtum fleiri en
ég.
Gripum orðið hvor af annarri
eins og við gerðum ávallt síðar,
vissum stundum ekki hvenær
önnur hætti að tala og hin tók
við. Alltaf þegar ég heyri Þjóð-
vísu eftir Tómas Guðmundsson
kemur þetta indæla kvöld upp í
hugann. Eitthvað var líka sungið
og stemningin bætti upp mis-
mikla hæfileika á því sviði. Eftir
þetta þekktumst við.
Það var þó ekki fyrr en haust-
ið 1989 þegar Kvennalistakonur
lögðu land undir fót, eins og ár-
visst var, að við urðum sam-
ferðakonur og segja má að þeirri
vegferð ljúki ekki meðan minn-
ingin lifir. Þá var ég nýsest á al-
þingi, en Málmfríður hafði verið
á þingi í tvö ár. Við fengum það
hlutverk að heimsækja sveitar-
stjórnir, vinnustaði og stofnanir
á Norðausturlandi og lögðum af
stað frá Egilsstöðum til Vopna-
fjarðar á bílaleigubíl sem ég ók.
Málmfríður rifjaði það oft upp að
þennan fyrsta dag í ferðinni stál-
um við konu.
Vinkona hennar slóst óvænt í
för með okkur og hana skildum
við síðan eftir á Vopnafirði, þar
sem hún varð að bjarga sér til
baka. Okkur Kvennalistakonum
voru allar leiðir færar á þessum
tíma. Við vorum í kjördæmi
Málmfríðar og alls staðar var
okkur tekið með kostum og
kynjum. Hún var stjarna á sinn
hátt og fullkomlega án þess að
gera sér grein fyrir því. Við fór-
um á þremur dögum frá Egils-
stöðum til Vopnafjarðar, Bakka-
fjarðar, á Þórshöfn, Kópasker og
Húsavík. Auk þess dreif hún mig
í snögga ferð í Ásbyrgi, sem
henni þótti undurfallegt (og mér
líka) og við komum líka við
heima hjá henni á Jaðri.
Ferðin endaði á fundi á Akur-
eyri og síðasta spölinn hvatti hún
mig til að gefa ærlega í svo við
yrðum ekki allt of seinar, en eitt-
hvað var klárinn latur svo við
vorum ekki alveg stundvísar.
Hún var alltaf ung, en þó með
reynslu og visku allra áranna
sinna. Aldurslaus á sinn hátt.
Seinni árin, eftir að Málmfríð-
ur fluttist aftur norður, höfum
við alltaf reynt að ná saman,
bæði þegar hún hefur verið fyrir
sunnan, en þó einkum þegar ég
átti erindi norður. Í einni af þeim
ferðum, í janúar 2010, kvaddi
hún mig hlæjandi eftir langt síð-
degisspjall á Hótel KEA með því
að segja: „Þú þarft ekkert að
koma í jarðarförina mína, þetta
var miklu meira virði.“ Síðan
höfum við ýmislegt brallað sam-
an og komi ekkert uppá núna í
vetrartíðinni, kemst ég nú samt.
Fjölskyldu Málmfríðar sendi
ég innilegar samúðarkveðjur og
Möggu sérstaklega þakklæti fyr-
ir að leyfa mér að fylgjast með
líðan móður sinnar í blíðu og
stríðu.
Anna Björnsson.
Málmfríður Sigurðardóttir
hefur lokið langri og viðburða-
ríkri ævigöngu sinni. Þar hverf-
ur af sjónarsviði merk samferða-
kona sem lifði og hrærðist í
mestu breytingum sem yfir sam-
félagið hafa gengið. Hún vann
alla tíð hörðum höndum og tók
svo sannarlega þátt í uppbygg-
ingu þjóðfélagsins. Hún fór ung
til Reykjavíkur og braust áfram
við að afla sér einhverrar mennt-
unar og reynslu. Hún byggði ný-
býlið Jaðar með manni sínum,
kom upp stórum barnahópi,
vann sem ráðskona í vegagerð
og á Kristnesi, varð alþingiskona
og að síðustu bókavörður á
Amtsbókasafninu.
Fyrst og fremst var Malla ein-
stök kona, fluggreind með
óbrigðult minni, víðlesin og
skemmtileg. Hún varð aldrei
gömul í anda og tilsvörum.
Kynni okkar spanna allt frá því
ég kom í Jaðar í helgarfrí frá
Laugum með Þóru elstu dóttur
Möllu þar til við kvöddumst inni-
lega eftir gott spjall tveimur
dögum fyrir jól. Hún var minn
helsti álitsgjafi og fyrirmynd í
mörgum málum og mörg eru
orðin símtölin og samverustund-
irnar, ekki síst á vegum Vinstri-
hreyfingarinnar græns fram-
boðs. Lífshlaup Möllu er
sannarlega þáttur í baráttusögu
íslenskra kvenna fyrir kven-
frelsi, náttúruvernd, jafnrétti og
velferð. Ástvinum Möllu sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Með virðingu og þökk,
Kristín Sigfúsdóttir.
Málmfríður Sigurðardóttir
var merk atgerviskona. Lengst-
an hluta ævinnar vann hún erf-
iðisvinnu langan vinnudag, sem
húsmóðir á barnmörgu heimili
og auk þess matráðskona á
sumrin og síðar í fullu starfi. Þá
sinnti hún kennslu á vetrum í
grunnskóla Reykdæla og að af-
lokinni þingmennsku var hún
bókavörður við Amtsbókasafnið
á Akureyri. Eins og þessi upp-
talning sýnir var Málmfríður,
eða Malla eins og félagar og vin-
ir kölluðu hana dags daglega,
jafnframt önnum dagsins andans
manneskja og hámenntuð í bestu
merkingu þess orðs. Að henni
stóðu sterkir stofnar. Faðir
hennar skáldið og bóndinn Sig-
urður á Arnarvatni og í móð-
urættina alþingismenn og ráð-
herrar frá Gautlöndum. Enda
var ekki komið að tómum kof-
unum hjá Möllu þegar kveðskap
og bókmenntir eða þjóðlegan
fróðleik bar á góma. Við fé-
lagarnir Halldór Blöndal og und-
irritaður þurftum iðulega að játa
okkur sigraða fyrir henni þegar
slík viðfangsefni voru til umræðu
á flakki okkar um Norðurlands-
kjördæmi eystra hér forðum tíð.
Málmfríður var þó fyrst og
síðast réttsýn manneskja og
heilsteyptur persónuleiki. Hún
var líka tilbúin til að leggja sitt
af mörkum í þágu þeirra bar-
áttumála og gilda sem hún hafði
leitt til öndvegis lífsskoðana
sinna. Kvenfrelsismálin voru
henni hjartfólgin eins og stjórn-
málaferill hennar ber með sér,
en það voru hagsmunir vinnandi
alþýðu ekki síður sem og um-
hverfismál, hagsmunir byggð-
anna og menningar- og mennta-
mál.
Ég fór fyrst að vita deili á
Málmfríði Sigurðardóttur sem
nemandi við Laugaskóla uppúr
1970, þar sem Helgi sonur henn-
ar var mér samtíða. Ég heyrði
samferðamenn tala um hana af
virðingu sem ekki minnkaði þeg-
ar ég kynntist öndvegismannin-
um Eysteini á Arnarvatni, bróð-
ur hennar. Það var í spjalli okkar
Stefáns Jónssonar og Eysteins
sem sú hugmynd kom upp að
leita eftir því við Möllu að taka
sæti á framboðslista Alþýðu-
bandalagsins við kosningarnar
1979. Þeir félagar tóku báðir vel
í hugmyndina og var látið á
reyna. Er skemmst frá því að
segja að Málmfríður sló til og
skipaði 8. sæti listans. Þar með
hófust kynni okkar fyrir alvöru
og hefur aldrei borið skugga á
síðan.
Frá og með 1979 var Málm-
fríður á framboðslistum í öllum
alþingiskosningum í Norður-
landskjördæmi eystra og síðan
Norðausturkjördæmi sem fram
hafa farið.
Hún leiddi framboð samtaka
um kvennalista í þrígang, 1983,
1987 og 1991. Á kjörtímabilinu
1983-1987 var hún landskjörinn
varaþingmaður og tók tvisvar
sæti á Alþingi en átti þar svo fast
sæti á árunum 1987-1991. 1995
var Málmfríður í heiðurssæti
framboðslista samtaka um
kvennalista en 1999 skipaði hún
heiðurssætið á fyrsta framboðs-
lista okkar Vinstri grænna og
það gerði hún í öllum kosningum
eftir það. Við Vinstri græn
kveðjum því virtan félaga og vin
og fyrir hönd okkar allra þakka
ég henni af hjarta fyrir sam-
fylgdina.
Lífsreynd og vitur lagði hún
sitt af mörkum til starfsins og
baráttunnar eftir því sem heilsa
og kraftar leyfðu fram til hins
síðasta. Börnum Málmfríðar og
öðrum aðstandendum votta ég
samúð og kveð hana við leiðarlok
með djúpri virðingu og eftirsjá.
Steingrímur J. Sigfússon.
Þegar Kvennalistinn kom til
sögunnar 1983 slóst Málmfríður
í hópinn, lífsreynd kona, ekkja,
sjö barna móðir, sívinnandi,
hafði rekið eigið heimili á Jaðri,
en líka starfað sem ráðskona hjá
Vegagerðinni á sumrum og á
Kristnesi, einnig kennt í grunn-
skóla. Málmfríður var lands-
þekkt eftir frábæra frammistöðu
í spurningakeppni í útvarpi þar
sem vel kom í ljós hversu fróð
hún var og víðlesin, húsmóðirin
úr Reykjadal. Þar var hún ótví-
ræður sigurvegari og lagði hvern
spakan karlinn á fætur öðrum.
Hún átti rætur sem lágu djúpt í
íslenskri menningu, var afar
fróðleiksfús, bókhneigð og skyn-
söm. Málmfríður kunni ógrynni
af ljóðum, vísum og öðru efni ut-
anbókar og hafði á takteinum. Á
heimili hennar gegndi ríkisút-
varpið lykilhlutverki við miðlun
menningar og þess sem helst bar
á góma. Hún var ákafur hlust-
andi og drakk í sig menningu,
tónlist, fróðleik og fréttir. Hún
var sílesandi, hafði í raun tileink-
að sér hraðlestur að eigin frum-
kvæði, og á haustin var farið í
Lestrarfélagið í sveitinni, bóka-
kassar sóttir og vetrarkvöldin
notuð til að lesa. Þannig tileink-
aði Málmfríður sér skáldskap og
ýmsan fróðleik, á íslensku og er-
lendum málum. Faðir hennar
var bæði bóndi og skáld, afi
hennar var þingmaður og ráð-
herra og fleiri karlar í móður- og
föðurfjölskyldu hennar höfðu
verið alþingismenn. Ekki er víst
að hún hafi séð sjálfa sig í því
hlutverki, svo hógvær og lítillát
sem hún var, og fyrirmyndir fá-
ar, en lífsbaráttan, réttlætistil-
finningin og löngun hennar til að
leggja þeim lið er vildu rétta hlut
kvenna knúði hana til þátttöku.
Málmfríður var 60 ára þegar hún
var kosin á þing 1987 og hún var
ákaflega mikilvæg Kvennalistan-
um, jók við breidd hans og skír-
skotun, með rætur í íslenskri
mold og menningu langt aftur í
aldir jafnframt því að vera 20.
aldar kona með fjölbreytta lífs-
reynslu. Hún var alin upp við og
henni voru töm vinnubrögð sem
hafa dugað á Íslandi um aldarað-
ir, kunni að vinna ull í fat og
mjólk í mat. Hún var í þingflokki
Kvennalistans frá 1987-1991 með
sér talsvert yngri konum, sem
var henni e.t.v. ekki alltaf auð-
velt, en hún gegndi margvísleg-
um mikilvægum hlutverkum á
þingi, átti t.d. sæti í fjárlaga-
nefnd.
Málmfríður var hlýleg og vel-
viljuð, ljómandi skemmtileg,
ræðin og yfirleitt glaðleg.
Kvennalistakonur lögðu mikla
áherslu á að fara um landið, hitta
fólk og hlusta á það sem helst
brann á því, ekki síst konum.
Slíkar ferðir með Málmfríði voru
lærdómsríkar og gefandi. Hún
þekkti vel til staðhátta, jafnvel á
svæðum sem hún hafði ekki farið
um áður, og hafði brennandi
áhuga á lífi og kjörum fólks. Hún
var gædd þeim eiginleika að geta
sett sig í spor annarra, sem er
lykilatriði fyrir alla sem starfa í
stjórnmálum. Við sem vorum
með henni í þingflokki Kvenna-
listans erum þakklátar fyrir að
hafa átt samleið með Málmfríði í
kvennabaráttunni og vitum að
við mælum fyrir munn fjöl-
margra kvenna sem störfuðu
með okkur að hún auðgaði svo
sannarlega umræðuna og lagði
mikilvæg lóð á vogarskálar kven-
frelsis í landinu.
Þingflokkur Kvennalistans
1987-1991,
Anna Ólafsdóttir Björnsson,
Danfríður Skarphéð-
insdóttir, Guðrún Agnars-
dóttir, Kristín Einarsdóttir,
Kristín Halldórsdóttir og
Þórhildur Þorleifsdóttir.
Málmfríður
Sigurðardóttir