Morgunblaðið - 07.01.2016, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JANÚAR 2016
✝ Eyjólfur Dav-íðsson, Sléttu-
vegi 23, Reykjavík,
fæddist í Flatey á
Breiðafirði 28.
október 1924.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 29. desember
2015.
Foreldrar Eyj-
ólfs voru hjónin
Davíð Kristján
Einarsson, verslunarmaður í
Flatey á Breiðafirði, versl-
unarstjóri og síðar kaupmaður í
Ólafsvík, f. 19. desember 1882 á
Geirseyri við Patreksfjörð, d. í
Borgarnesi 22. apríl 1970, og
Sigríður Eyjólfsdóttir frá Sviðn-
um á Breiðafirði, f. 23. júní
1886, d. 27. ágúst 1943 í Ólafs-
vík. Systkini Eyjólfs eru: 1) Frið-
björg, gift Karli Hjálmarssyni,
bæði látin. 2) Kristín, gift Guð-
mundi Ólafssyni, bæði látin. 3)
Guðrún, gift Héðni Jónssyni,
bæði látin. 4) Sverrir, giftur
Hildi Valdimarsdóttur, bæði lát-
in.
Eyjólfur giftist 10. mars 1951
Bertu Guðrúnu Engilbertsdótt-
ur, húsmóður og skrif-
stofustjóra í Reykjavík, f. 25.
apríl 1926 í Vestmannaeyjum.
a) Eyjólfur Örn, f. 1975, kona
hans er Elma Rún Friðriks-
dóttir, f. 1975. Börn þeirra:
Skjöldur Orri, Guðrún Sigríður
og Egill Árni.
b) Helga Guðrún, f. 1980,
maður hennar er Bjarni Lúð-
víksson, f. 1978. Börn þeirra eru
Þórey og Snjólfur.
3) Sigríður, f. 24. ágúst 1955,
maður hennar er Ólafur Ó. Guð-
mundsson, f. 23. apríl 1959.
Börn þeirra:
a) Guðmundur Dagur, f. 1988,
í sambúð með Guðrúnu Emils-
dóttur.
b) Unnar Óli, f. 1989, í sambúð
með Ernu Dögg Hjaltadóttur.
c) Berta Guðrún, f. 1991.
Þegar Eyjólfur var á öðru ári
flutti fjölskylda hans frá Flatey
til Ólafsvíkur og sleit hann
barnsskónum þar. Hann var tvo
vetur í Héraðsskólanum í Reyk-
holti. Síðar fór hann í Iðnskól-
ann í Reykjavík og lærði klæð-
skeraiðn hjá G. Bjarnason og
Fjeldsted. Starfaði hann við iðn
sína til 1964, lengst af hjá
Klæðaverslun Andrésar Andr-
éssonar. Árin 1964-1972 vann
Eyjólfur hjá Olíufélaginu Skelj-
ungi. Hann var fulltrúi hjá
Skipaútgerð ríkisins frá 1972 og
starfaði þar uns hann fór á eft-
irlaun um sjötugt.
Útför Eyjólfs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 7. janúar
2016, klukkan 15.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 23. desember
2013. Foreldrar
Bertu voru hjónin
Engilbert Gíslason
málarameistari,
fæddur á Tang-
anum í Vestmanna-
eyjum 12. október
1877, d. 7. desem-
ber 1971, og Guð-
rún Sigurðardóttir
húsmóðir, fædd á Borg á Mýrum
í Austur-Skaftafellssýslu 18.
ágúst 1886, d. 7. maí 1965. Eng-
ilbert og Guðrún eignuðust sjö
börn, þrír elstu synir þeirra lét-
ust í bernsku. Berta var yngst
systkinanna.
Börn Eyjólfs og Bertu eru:
1) Héðinn, f. 10. júlí 1951,
kona hans er Guðrún H. Fjall-
dal, f. 16. desember 1952. Börn
þeirra eru:
a) Sigríður Dóra, f. 1982,
maður hennar er Jón Auðunn
Sigurbergsson, f. 1979. Börn
þeirra eru: Sigurberg og Guð-
rún.
b) Eyjólfur, f. 1985.
2) Guðrún Sigríður, f. 3. júlí
1954, maður hennar er Snjólfur
Ólafsson, f. 20. apríl 1954. Börn
þeirra eru:
Í dag kveðjum við pabba. Ná-
kvæmlega tveimur árum eftir að
við kvöddum mömmu á sama
stað, en þau höfðu verið gift í tæp
63 ár. Pabbi saknaði mömmu sárt
þessi tvö ár enda voru þau ávallt
sem eitt, einstaklega samrýmd
og samtaka.
Þau nutu þess að ferðast, fara í
leikhús, tónleika, í Laugardals-
laugina þar sem þau áttu sína
pottavini og að vera saman svona
yfirleitt.
Síðastliðið ár fór heilsu pabba
að hraka. Hann hætti að keyra bíl
og fyrir vikið var erfiðara fyrir
hann að sækja laugarnar sem og
að fara til messu í Dómkirkjunni
á sunnudögum, eitthvað sem var
hluti af lífi hans, svo ekki sé talað
um hafnarrúntinn. Hafnarrúnt-
urinn var nauðsynlegur hluti lífs-
ins til að fara yfir stöðu skipaflot-
ans í Reykjavíkurhöfn. Pabbi
hafði mjög sterk tengsl við hafið
og var það mikilvægur hluti í lífi
hans.
Hann var félagslyndur og fór
til skamms tíma daglega akandi í
hádegismat á Dalbrautina en síð-
asta ár í Selið á Sléttuveginum,
enda í göngufæri. Hann var frí-
múrari og gaf starfið með bræðr-
unum honum mikið.
Hann var ótrúlega minnugur á
fólk, atburði og dagsetningar svo
engu skeikaði þó svo að til um-
ræðu væru atburðir sem áttu sér
stað fyrir hátt í 90 árum! Og ætt-
fræði var hans stærsta áhugamál
og ástríða og var hann því sjaldn-
ast í vandræðum með að segja
deili á mönnum.
Mestu ánægjustundirnar síð-
ustu árin voru stundirnar með
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum en þau voru afar
hænd að honum enda hann bæði
hrifinn og stoltur af hópnum. Og
svo fórum við systkinin með hann
hafnarrúntinn oft og iðulega sl.
mánuði.
Á síðustu mánuðum skynjuð-
um við sterkt að pabbi væri tilbú-
inn að fara. Hann fór yfir farinn
veg, vildi vera viss um að afkom-
endurnir væru á góðum stað í til-
verunni og kvaddi sáttur við Guð
og menn eftir langt og gjöfult líf.
Að lokinni sjúkrahúsdvöl í nóv-
ember dvaldi pabbi á Vífilsstöð-
um þar til honum bauðst að búa á
Skjóli þar sem hann tók þátt í
jólamessu annan í jólum. Dvölin á
Skjóli varð aðeins ein vika og lok-
aði hann þar augunum í hinsta
sinn þann 29. desember. Kunnum
við starfsfólki Vífilsstaða og
Skjóls bestu þakkir fyrir góða
umönnun.
Héðinn, Guðrún og
Sigríður Eyjólfsbörn.
Það var komið að leiðarlokum
hjá Eyjólfi tengdaföður mínum
til þrjátíu ára á 24. afmælisdegi
Bertu, yngsta barnabarns hans
og silfurbrúðkaupsdegi okkar
Siggu. Endalokin komu ekki á
óvart þótt allt fram á 91. aldurs-
árið hafi hann reynt að forðast
kyrrstöðu og borið sig vel þrátt
fyrir vaxandi krankleika. Hann
skilur við sáttur eftir að hafa átt
gott líf eins og hann orðaði það
æðrulaus í banalegunni.
„Fyrst af öllu kemur sjálf-
stæðið,“ sagði Bjartur í Sumar-
húsum, „maður fer á mis við lífið
þangað til maður er orðinn sjálf-
stæður.“ Þessi orð lýsa líka Eyj-
ólfi sem ungur fór að heiman og
missti móður sína, Sigríði Eyj-
ólfsdóttur, eftir erfið veikindi 18
ára gamall. Hann þurfti að spjara
sig, brjótast til mennta og sjá fyr-
ir sér, reiða sig fyrst og fremst á
sjálfan sig þótt velgjörðarmanna
eins og Sigurjóns á Álafossi nyti
líka við.
Kristín móðuramma Eyjólfs,
systir Jóns Sveinssonar, Nonna,
sem örlögin sendu út í heim 12
ára gamlan, segir í bréfi til föður
Eyjólfs árið 1943, skömmu eftir
lát dóttur sinnar og móður hans,
að „Eyjólfur er viss að klára sig
vel“ eins og kom síðan á daginn.
Að vera öðrum óháður, standa
teinréttur og kvarta helst ekki
varð hluti af lyndiseinkunn Eyj-
ólfs. Sjálfstæðið gilti í lífinu og
pólitíkinni og ungur batt hann
trúss sitt við flokkinn sem þannig
kennir sig og hvarflaði aldrei að
honum að söðla um.
Það var svo vel við hæfi að síð-
asta leiksýning sem Eyjólfur
sótti var einmitt Sjálfstætt fólk
þar sem við sátum á fremsta
bekk og sjálfur Bjartur settist á
skör sviðsins og bauð honum í
nefið og Eyjólfur tókst allur á
loft. Þar mættust skáldsagnaper-
sónan og einstaklingur sem lifað
hefur þann veruleika á eigin
skinni sem sagan á rætur sínar í.
Það var oft gaman að ræða við
Eyjólf um hans helstu hugðarefni
svo sem ættfræði og ýmsan fróð-
leik sem hann gat miðlað af frá
langri ævi og óskeikult minni
hans geymdi fram á hinstu stund.
Skemmtilegar tilvitnanir og heilu
kvæðabálkarnir gátu runnið fyr-
irhafnarlaust upp úr honum ef
þannig lá á honum. Þessara
stunda verður nú saknað.
Ólafur Ó. Guðmundsson.
Það er skrítin tilfinning að afi
Eyjólfur sé allur. Frá því að ég
man eftir mér hefur hann verið
mikilvægur hluti fjölskyldunnar
og margoft reynst mér haukur í
horni.
Eitt fyrsta minningarbrot mitt
um afa er frá því að ég var um
fjögurra ára gamall. Ósjaldan
bauð afi mér í bíltúr þar sem
helstu kennileiti borgarinnar
voru barin augum og ég spurður
spjörunum úr. Tilgangur þessara
ferða var að upplýsa og búa mig
undir það að verða að manni. Í
augum afa var ekki hægt að
draga úr mikilvægi menntunar
og var það honum hjartans mál
að afkomendurnir gengju
menntaveginn. Í einni af þessum
bílferðum var ég orðinn svolítið
þreyttur á að svara sömu spurn-
ingunum og oft áður, s.s. eins og
„Hver gerði Andlit sólar?“ og
svaraði mjög ákveðinn: „Afi, þú
manst aldrei neitt.“
Þegar ég var sjö ára gamall
var ég spurður hvort ég hefði
áhuga á að læra á fiðlu. Þannig
var mál með vexti að afi var ákaf-
lega mikill sinfóníuaðdáandi og
átti sér draum um að einhver af-
komenda sinna myndi hljóta
frægð og frama sem fiðlusnilling-
ur.
Afi bauðst því til að kosta
hljóðfæranám ef fiðla yrði fyrir
valinu. Næstu 12 árin æfði ég hin
ýmsu tónlistarform, en smám
saman var ljóst að sinfóníusætið
yrði aldrei annað en fjarlægur
draumur.
Áætlun afa brást samt ekki
með öllu, því með þessu uppátæki
sínu var fræi sáð sem átti eftir að
gefa ríkulegan ávöxt. Þessi
reynsla opnaði augu mín fyrir
tónlistinni og mótaði mig þannig
að í dag legg ég mikla áherslu á
tónlistarlegt uppeldi hjá börnum
mínum. Þetta er því einhver
stærsta gjöfin sem afi gaf mér.
Tæplega tvítugur kynntist ég
konu minni og að því kom að við
ákváðum að trúlofa okkur. Ég
gerði mér fljótlega ferð á Rauða-
lækinn til að segja afa og ömmu
tíðindin og samglöddust þau mér
mjög. Nokkrum dögum síðar vor-
um við afi úti að keyra og var
hann óvenju hljóður, svolítið eins
og eitthvað mikið lægi honum á
hjarta.
Að lokum tók hann til máls og
spurði mig hvort einhver alvara
væri með þessari trúlofun. Ég
var ekki lengi að játa að svo væri
og sagðist afi þá ekki geta orða
bundist því honum fyndist ég full-
ungur og að eitt væri að eiga vin-
konu en annað að trúlofast og
klykkti út með að segja, að þegar
hann var á mínum aldri hefði
hann átt vinkonu í hverri sveit.
Á árum áður þegar barna-
barnabörn voru ekki komin til
sögunnar voru systurnar,
mamma og Sigga, saman á gaml-
árskvöld og einnig afi og amma. Í
einu slíku boði var matseðillinn
ekki af verri endanum og var boð-
ið upp á sniglamauksfyllta
sveppahatta. Þar sem afi var síð-
ur en svo þekktur fyrir að vera
með exótískan matarsmekk var
tekin sú ákvörðun að segja hon-
um ekkert frá því hvað væri í for-
rétt. Ég gat ekki staðist þá freist-
ingu að stríða honum aðeins og
spurði hvernig honum fyndust
sniglarnir. Með smjörtauminn
lekandi niður munnvikin svaraði
hann fljótur að bragði: „Sniglar?
Ég borða ekki snigla.“
Fleiri skemmtilegar sögur rifj-
ast upp við þessi skrif en þær
verða að bíða betri tíma. Eftir lif-
ir minning um góðan, skemmti-
legan og traustan mann sem mun
ylja mér um hjartarætur um
ókomin ár.
Eyjólfur Örn Snjólfsson.
Elsku afi Dúddi, sagan segir
að mamma og Gunna frænka hafi
látið okkur systkinin kalla þig
Dúdda, bara til þess að stríða
þér. Fram að því hafðir þú alltaf
verið kallaður afi Eyjólfur af
barnabörnunum. En nú yrðir þú
framvegis kallaður afi Dúddi.
Og mikið þótti mér vænt um
afa Dúdda. Sérstaklega í seinni
tíð þegar ég lærði að meta þig
betur. Þú gast nefnilega verið
svolítið skoðanafastur og fer-
kantaður. Þrátt fyrir að vera
mjög félagslyndur varstu
kannski ekki mjög mjúkur. Ég
man enn hvernig þú heilsaðir
okkur systkinunum með léttu
klappi á vangann þegar við vor-
um yngri á meðan amma faðmaði
okkur innilega að sér. En gamli
maðurinn mýktist með aldrinum.
Vangaklappið vék fyrir kossi á
kinn.
Ég veit þér þótti vænt um þeg-
ar við krakkarnir smelltum ein-
um á þig til baka þótt þú værir
kannski ekki að láta mikið uppi
um það.
Sumir myndu segja að þú hafir
verið svolítið þver en mér, sem
barnabarni þínu, fannst þú fyrst
og fremst skemmtilegur og gat
leyft mér að hlæja að gamaldags
viðhorfi þínu og íhaldssemi. Enda
tók ég því með þeim fyrirvara að
þú værir ávöxtur uppeldis á tím-
um sem eiga lítið skylt við tímann
sem við lifum á í dag. Þú varst
„sjálfgerður“ (e. self-made) mað-
ur og réttilega stoltur af því.
Ófáar voru sögurnar sem þú
sagðir okkur af þínum yngri ár-
um. Þú fluttir ungur úr sveitinni
á mölina og þurftir að sjá fyrir
þér sjálfur. Á daginn var unnið
hörðum höndum og á kvöldin var
farið á ball á Borginni en ekki
hvað?
Að hlusta á þessar sögur var
stundum eins og að horfa á bíó-
mynd. Hvílíkt líf sem þú lifðir og
hvað þá allt fólkið sem varð á vegi
þínum.
Ég minnist sérstaklega Bjössa
bomm enda var hann í uppáhaldi
fjölskyldunnar. Það leið varla það
matarboð í Furugerðinu að við
systkinin plötuðum þig ekki til að
segja sögur af honum. Ekki það
að þessi Bjössi hafi verið merki-
legur maður heldur var svo gam-
an að hlusta á þig segja frá. Svo
hlóstu innilegum hlátri og við hin
tókum undir.
Elsku afi, það er frá svo ótal
mörgu að segja að ég veit ekki
hvar ég ætti að byrja. Orðin sem
ég skrifa geta því ekki komið því
til skila hvað mér þótti vænt um
þig og hvað ég leit mikið upp til
þín.
Gullkornin voru óteljandi og
minningarnar fleiri. En ég á
myndina sem ég tók af okkur í
sumar og mér þykir svo ótrúlega
vænt um hana. Hún er nóg fyrir
mig. Ég hlakka til að segja börn-
unum mínum, ef einhver verða,
frá afa Dúdda af því að hann var í
sérflokki. Þannig er það bara.
Ég elska þig og sakna þín en
minning þín lifir. Þín
Berta.
Eyjólfur Davíðsson
✝ Kristín Ágústs-dóttir fæddist
á Hofstöðum í
Gufudalssveit 4.
júlí 1927. Hún lést
á LSH í Fossvogi
26. desember 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Ágúst Sig-
urbrandsson, f. 7.
ágúst 1898, d. 21.
nóvember 1966, og
Rebekka Þórð-
ardóttir, f. 28. desember 1900,
d. 29. mars 1989.
Systkini Kristínar eru: Krist-
inn, Jón Þórður, f. 1928, Ingv-
eldur Guðrún, f. 1930, Birna
Sigríður, f. 1931, Guðbjörg, f.
1933, Gunnar, f. 1936, og Fríða,
samfeðra, f. 1936.
Eiginmaður Kristínar var Jó-
hann Kristjánsson sjómaður, f.
4.10. 1922, d. 10.1. 1987. For-
eldrar hans voru Kristján Eg-
ilsson og Jóhanna Jakobsdóttir.
Fósturforeldrar hans í Flatey á
Breiðafirði voru Steinn Ágúst
Jónsson og Katrín Þórðardóttir.
Börn Kristínar og Jóhanns eru:
1) Vigdís, f. 14.8. 1948, maki
Stefán H. Benediktsson, f. 1946.
Börn Vigdísar eru: a) Katrín
Ingibjörg Barðadóttir, f. 15.7.
1966. Börn hennar eru Sandra
Kristín Jónasdóttir, f. 1988, og
Arnór Erling Jónasson, f. 1994.
b) Hilmar Þór Barðason, f. 20.7.
1968, maki Sæunn Valdís Guð-
mundardóttir.
Börn þeirra eru
Tinna Karen, f.
1997, Aron Freyr,
f. 1999, og Bergrún
Sól, f. 2005. c)
Helga Kristín
Björgólfsdóttir, f.
18.1. 1980, maki
Atli Már Einarsson.
Barn þeirra er
Davíð Logi Atla-
son, f. 2011. Dóttir
Helgu er Lilja Björg Ólafs-
dóttir, f. 2003. 2) Logi Sævar, f.
5.7. 1950, d. 2.12. 2015. Maki Jó-
hanna E. Vestmann, f. 1947.
Barn þeirra er Laufey Loga-
dóttir, f. 20.7. 1974. Börn henn-
ar eru Hafdís Lilja Hafsteins-
dóttir, f. 1994, Aníta
Franklínsdóttir, f. 1997, Logi
Breiðfjörð Franklínsson, f.
2000, og Jóhann Magni Egg-
ertsson, f. 2003.
Kristín ólst upp á Hofstöðum
í Gufudalssveit. Hún fór ung í
vist út í Flatey á Breiðafirði.
Þar kynntist hún Jóhanni. Árið
1962 flutti fjölskyldan búferlum
til Akraness. Þar starfaði Krist-
ín við ræstingar í Apóteki
Akraness. Árið 1979 fluttu þau
Jóhann til Reykjavíkur. Þar
starfaði Kristín við ræstingar í
Byggðastofnun.
Útför Kristínar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 7. janúar
2016, klukkan 13.
Stína langamma mín var sterk
og stolt kona. Hún bjó ein heima á
Seljaveginum alla tíð eftir að afi
lést árið 1987 og hélt heimilinu
flekklausu. Símann notaði hún
óspart til þess að eiga í samskipt-
um og var símastóllinn því vel not-
aður. Hún amma mín var föst á
sínum skoðunum, þrjósk, og vildi
ekki vera upp á aðra komin. En
hún var að jafnan hlý, glettin, og
þótti gaman að spjalla við hvern
þann sem varð á vegi hennar. Hún
hætti sjötug að vinna við þrif á
Byggðastofnun og þótti leiðinlegt
að þurfa að hætta.
Amma vildi alltaf eiga eitthvað
til í skápunum til að gefa gestum
og mundi hvað okkur þótti gott.
Þess vegna fékk ég alltaf kartöflu-
mús og piparsósu með lambalær-
inu hjá henni, þó að það hefði ekki
verið venjan. Hún bar allskyns
kræsingar fyrir okkur í gegnum
árin, heilu hlaðborðin af bakkelsi.
Hún steikti meðal annars eigin
kleinur sem var yndislegt að
borða heitar með smjöri. Eða eins
og mamma myndi minnast á - með
rækjusalati.
Hún elskaði náttúruna og vissi
ekkert skemmtilegra en að
ferðast um landið. Hvort sem það
var til sjávar eða sveita. Hún átti
heilan frumskóg af plöntum heima
sem hún sá alltaf vel um og hún
var alltaf í leit að nýjum afleggj-
urum. Hún hafði sérstakt dálæti á
sjónum, skipum og sjómönnum.
Jóhann afi var alla ævi sjómaður
og þótti henni vænt um það að
pabbi minn væri það líka. Hjartað
leitaði síðan sérstaklega í átt að
heimahögunum. Bæði að Hofstöð-
um í Gufudalssveit þar sem hún
sleit barnsskónum og að Flatey á
Breiðafirði þar sem hún kynntist
afa, stofnaði heimili og eignaðist
börn sín tvö, Vigdísi og Loga, uppi
á kvisti í Eyjólfshúsi. Síðar hafði
hún viðkomu á Akranesi, þar sem
börn hennar stofnuðu eigin heim-
ili, og síðast bjó hún á Seljavegi 33.
Amma vildi aldrei þurfa að fara
á hjúkrunarheimili og varð henni
að ósk sinni. Síðasta mánuðinn
dvaldi hún þó á öldrunardeild
LSH þar sem var séð vel um hana.
Á jóladag fór hún í hjartastopp en
var náð til baka. Þetta kallaði alla
fjölskylduna að rúmstokknum.
Við fengum þarna dýrmætan tíma
með henni síðasta einn og hálfan
sólarhringinn. Mjög fallegur og
friðsæll, en þó erfiður tími. Við
náðum öll stund til að kveðja hana
í einrúmi, að ráðleggingu Eysteins
prests. Jafnvel Hilmar, barnabarn
hennar sem komst til hennar frá
Danmörku í tæka tíð til að sjá
hana áður en hún kvaddi að kvöldi
annars í jólum.
Við mamma viljum þakka fyrir
allan þann tíma sem við fengum
með henni, hverja kleinu, hvern
koss og hvert knús. Síðustu brosin
munum við geyma með okkur alla
tíð.
Hvíl þú í friði og lifðu í sátt,
á himnanna sæti þar sem er kátt.
Gjöfull drottinn þig mun nú geyma,
hjá ástvinum og englum uns við hitt-
umst þar heima.
(SKJ)
Sandra Kristín Jónasdóttir.
Kristín
Ágústsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru
eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar