Morgunblaðið - 07.01.2016, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JANÚAR 2016
✝ Sigríður S. Eg-ilsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 15.
október 1927. Hún
lést á lungnadeild
Landspítalans 24.
desember 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Ragnheið-
ur Rannveig Stef-
anía Stefánsdóttir,
fædd í Varmadal á
Rangárvöllum 11.
febrúar 1897, látin 6. júlí 1949,
og Egill Ólafsson, fæddur í
Innri-Njarðvík 19. mars 1891,
látinn 26. janúar 1976.
Sigríður ólst upp í foreldra-
húsum við Laugaveg ásamt
bræðrum sínum, Guðmundi og
Hinn 15. október 1955 giftist
Sigríður Þórólfi V. Ólafssyni, f.
6.4. 1925, d. 23.3. 2015. For-
eldrar hans voru Magdalena M.
Benediktsdóttir, f. 13.5. 1891, d.
7.6. 1930, og Ólafur G. Ein-
arsson, f. 1.9. 1887, d. 16.6. 1974.
Stjúpmóðir Þórólfs var Guðrún
Halldórsdóttir, f. 14.7. 1908, d.
29.4. 1993. Börn Sigríðar og
Þórólfs eru Ólafur Gunnar,
Ragnheiður Rannveig Stefanía
og Margrét Auður. Sigurður
Ragnar ólst upp með börnum
þeirra. Fyrir átti Þórólfur son-
inn Davíð.
Sigríður og Þórólfur bjuggu
allan sinn búskap í Reykjavík,
þar af lengst á Laugarnesvegi, í
Ljósheimum og bjuggu þau sín
síðustu ár á Lindargötu. Sigríð-
ur vann hin ýmsu verkakvenna-
störf í Reykjavík samhliða hús-
móðurstörfum.
Útför Sigríðar fer fram frá
Áskirkju í dag, 7. janúar 2016,
og hefst athöfnin klukkan 15.
Ólafi. Einnig ólust
upp með þeim
systkinum Val-
gerður og Sigurður
Ragnar. Ólafur og
Valgerður eru lát-
in.
Sigríður byrjaði
sem ung stúlka að
bera út blöð í
Reykjavík og vann
einnig við hin ýmsu
afgreiðslustörf þar
til hún fór um tvítugt á hús-
mæðraskóla til Sorö í Dan-
mörku. Þegar skólagöngunni
lauk kom Sigríður aftur til Ís-
lands til að hugsa um heimilið
og móður sína sem lést skömmu
síðar.
Elsku mamma mín, það var
erfitt að horfa á eftir þér kveðja
þennan heim, en huggunin er að
eftir standa minningar um ynd-
islega mömmu, sterka og stór-
brotna konu sem lifir ávallt með
okkur áfram. En nú eruð þið
pabbi sameinuð á ný og þið haldið
áfram að fylgja okkur eins og þið
gerðuð ávallt.
Elska þig, mamma mín.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín
Margrét.
Ég er einn af þeim sem eiga
sér ekki margar minningar úr
bernsku. Einhvern veginn hefur
tíminn unnið á þeim flestum. En
af þeim fáu sem ég hef tengjast
margar henni „ömmu í Ljós“ eins
og við systkinin kölluðum hana
ávallt vegna þess að í okkar
bernsku bjuggu þau afi, ásamt
Ragnheiði, Óla og Möggu í Ljós-
heimum. Og jafnvel þó að hún
væri löngu flutt úr Ljósheimum
þá héldum við okkur við nafnið.
Kannski var það einmitt svolítið
viðeigandi að kenna hana við ljós.
Þannig eru þær minningar sem
ég á um hana eins og hún sjálf,
bjartar, skýrar og koma manni til
að brosa. Hnyttin tilsvörin sem
mörg hver eru nánast orðin orða-
tiltæki innan fjölskyldunnar.
Einlægur áhugi á mönnum og
málefnum. Botnlaus hafsjór af
fróðleik um fólk, staði og atburði
sem hefði getað fyllt margar
bækur sem einhver hefði átt að
skrifa. Aldrei kom maður að tóm-
um kofunum í samtölum við
ömmu og alltaf var hún með allt á
hreinu um fólkið sitt og málefni
líðandi stundar. Hún var stór sál.
Sál sem á einhvern hátt var að-
eins stærri en gengur og gerist
og öðlast þannig ákveðinn sess í
hugum samferðafólks síns.
Elsku amma, þú gekkst lang-
an veg og snertir svo marga á
leiðinni. Og þó að vegurinn sé á
enda þá er minningin skýr og
heldur áfram að lýsa leið og ylja
okkur hinum sem eftir erum.
Sigurður Ólafur Sigurðsson.
Elsku amma Sigga. Nú hefur
þú kvatt okkur í hinsta sinn. Það
eru ótal minningar sem koma
upp í hugann þessa síðustu daga.
Æskuminningarnar úr Ljós-
heimunum eru sterkar og marg-
ar. Kleinubakstur, ótal stundir
við eldhúsborðið og svo auðvitað
kvöldkaffið. Ég hef ennþá þann
ósið í dag að fá mér kvöldkaffi og
mér þykir bara smá vænt um
það. Á síðari árum áttir þú það til
að benda mér á það kurteislega,
eða svo gott sem, að ég væri nú
búinn að bæta aðeins á mig. Mér
þótti bara vænt um það líka því
ég man hvað þú hugsaðir vel um
mig og sást til þess að ég færi nú
vel nærður að sofa.
Þú og afi Goddi kennduð mér
margt og hafið alltaf leikið stórt
hlutverk í mínu lífi. Þegar ég
dvaldist erlendis við nám fékk ég
reglulega sendingar frá ykkur
sem var eins og lífsbjörg í þeim
róðri. Það ríkti ávallt mikil til-
hlökkun og spenna hjá strákun-
um sem bjuggu með mér þegar
pakki barst frá ykkur. Í pökkun-
um voru dagblöð, bakkelsi, ís-
lenskt nammi og fleira, og manni
fannst um stund að maður væri
staddur heima á Íslandi sem var
svo sannarlega kærkomið.
Það verður erfitt að venjast
því að hafa þig ekki lengur hérna
hjá okkur en ég trúi því að þú
sért núna á betri stað með afa
Godda þér við hlið. Ég mun
sakna þín og halda fast í minning-
arnar sem þú gafst mér. Ég veit
að þú munt vaka yfir okkur eins
og þú hefur alltaf gert.
Stefán Örn Arnarson.
Elsku amma Sigga.
Núna er komið að kveðjustund
okkar í bili. Ég finn fyrir miklum
söknuði að kveðja þig. Við vorum
miklar vinkonur og gátum eytt
löngum stundum að tala um ætt-
fræði.
Margar minningar koma yfir
mig þegar ég hugsa til þín. Ein
minning sem er mér mjög kær er
bíltúrarnir okkar.
Reykjavík var okkar leiksvið.
Amma Sigga fór í hlutverk sögu-
mannsins og ég í hlutverk áhorf-
andans. Þar næst var haldið á vit
ævintýranna. Þar sem Reykjavík
nútímans fékk birtingarmynd
fortíðar. Þar voru ættingjar og
hús fortíðar tíðar persónur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum)
Hvíldu í friði, elsku amma mín,
þegar minn tími kemur tekur þú
á móti mér og við höldum á vit
ævintýranna.
Þín nafna,
Sigríður Stefanía.
Elsku amma Nenni, nú kveð
ég þig í hinsta sinn. Mér þykir
mjög erfitt að átta mig á því að þú
sért farin því þú varst alltaf til
staðar, hvort sem það var fyrir
mig eða okkur öll. Þú varst alltaf
aðeins eitt símtal í burtu, það var
alltaf hægt að koma og tala við
þig um hvað sem er. Ég gleymi
aldrei orðunum sem þú sagðir við
mig einu sinni þegar ég sat einn
daginn hjá ykkur afa: „Ég held
ég fari aldrei héðan. Það þarf ein-
hver að fylgjast með þessu liði.“
Ég áttaði mig strax á því að
þetta væri algjör sannleikur því
þú fylgdist alltaf með og hafðir
okkur alltaf efst í huga. Þú verð-
ur ávallt með mér hvert sem ég
fer. Þú og afi eruð fallegustu
manneskjur sem ég hef átt kost á
að þekkja og ég kveð ykkur með
miklum söknuði en veit að þið er-
uð loksins sameinuð í eilífðinni. Í
lífsins ókomnu tíð mun ég varð-
veita minningarnar sem ég á um
ykkur og munu þær gleðja mig
og styrkja.
Ég elska þig, amma mín, ég
bið að heilsa honum afa.
Þórólfur Ólafsson.
Í dag kveðjum við Siggu
ömmu eða ömmu í Ljós, eins og
við systkinin kölluðum hana. Hún
lést á aðfangadag og fékk því að
eyða jólunum með afa. Amma var
engri lík, hún vissi allt og þekkti
alla. Maður kom aldrei að tómum
kofunum hjá ömmu, hún þekkti
forfeður okkar betur en allir aðr-
ir og hún hafði alltaf frá mörgu
skemmtilegu að segja.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu og Godda afa sem nú hafa
sameinast á ný eftir aðeins níu
mánaða aðskilnað en hann lést
fyrr á árinu. Það var oft mikið
spjallað á Lindargötunni þar sem
þau bjuggu síðustu árin en áður
bjuggu þau í Ljósheimum og á
Laugarnesvegi.
Amma hugsaði svo vel um alla
og spurði alltaf frétta af afkom-
endum sínum og hún fylgdist vel
með því hvað aðrir voru að gera.
Þegar maður kynntist nýju fólki
gat maður alltaf leitað til ömmu
til að fá nánari upplýsingar um
forfeður þeirra og iðulega vissi
hún meira um ættir fólks en það
sjálft. Amma þekkti nefnilega
alla í bænum eða vissi allavega
hverra manna þeir væru.
Hún sagði oft sögur af því þeg-
ar hún var lítil og hvernig lífið var
á þeim tíma sem hún var að alast
upp sem ung stúlka í Reykjavík
þar sem fólk lifði ekki við alls-
nægtir nútímans. Það var oft erf-
itt líf hjá þeirri kynslóð sem núna
er smám saman að yfirgefa þetta
jarðlíf.
Og nú eru amma og Goddi afi
bæði farin og minningarnar einar
eftir. Þeirra verður sárt saknað.
Guð geymi þau.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Eygló Ragnheiður
Sigurðardóttir.
Mig langar til að minnast
elsku ömmu minnar í örfáum orð-
um. Amma yfirgaf þennan heim
nóttina fyrir aðfangadag til að
halda jólin með Godda afa sem
lést fyrir aðeins níu mánuðum.
Við systkinin kölluðum hana allt-
af ömmu í Ljós því hún bjó lengst
af í Ljósheimunum með afa
Godda. Amma í Ljós var einstak-
lega hjartahlý og góð kona. Hún
var mjög sterkur karakter, sér-
lega skemmtileg og bjó yfir mikl-
um frásagnarhæfileika.
Amma var líka ljósið í lífi okk-
ar allt frá því ég man eftir mér.
Hún var alltaf til staðar þegar á
þurfti að halda. Hún passaði mig
þegar ég var lítil meðan mamma
og pabbi voru að vinna, þá
bjuggu amma og afi Goddi í
Laugarnesinu. Þá kallaði amma
mín mig oft Guggamamma. Þetta
nafn loddi við mig fram á fullorð-
insár og mér þótti mjög vænt um
það og amma sagði oft söguna af
afa Agli og mér, þegar ég var að
reyna að biðja um köku og sagði
alltaf þegar ég kom „köku
amma“ og að það hafi verið svo
gaman að gefa mér að borða því
ég elskaði mat og sérstaklega
kökur.
Ég á líka margar góðar minn-
ingar úr Ljósheimunum frá ung-
lingsárunum þegar við Magga
frænka vorum með táningaveik-
ina. Ég var kannski ekki alltaf sú
vinsælasta hjá ömmu þá, þegar
ég var að draga Möggu frænku
með mér á Hallærisplanið og
kenna henni að reykja. En amma
fyrirgaf mér þetta nú allt saman
með tímanum enda einstaklega
góðhjörtuð kona og vildi öllum
vel, sérstaklega fólkinu sínu. Ég
man svo vel eftir því frá þessum
tíma hvað við Magga höfðum
gaman af því að ég kallaði ömmu
ömmu og hún mömmu, þar sem
Magga var skólaárinu yngri en
ég fannst vinum okkar þetta
frekar skrítið en okkur fannst
þetta bara mjög fyndið og höfð-
um gaman af.
Amma var ofsalega trygglynd
og fylgdist vel með fólkinu sínu.
Eftir að ég fluttist með fjöl-
skylduna mína til Danmerkur var
það fastur liður að fara til ömmu
og Godda í hverri Íslandsferð. Ég
veit að ömmu þótti mjög vænt um
það og krökkunum fannst alltaf
svo gaman að fara til ömmu og
Godda afa því þau voru svo fynd-
in, sögðu þau. Þau voru bæði
mjög orðheppin og göntuðust
góðlátlega hvort við annað eins
og þeim einum var lagið. Amma
rakti garnirnar úr krökkunum
eins og hún gerði líka við mig
þegar ég var krakki, hún vildi
vita hvað þau voru að læra og allt
um þeirra hagi í Danmörku.
Þannig var amma, hún vildi vita
allt um sitt fólk og hvernig við
höfðum það.
Þegar ég flutti fyrst til Dan-
merkur fyrir rúmum 18 árum,
hvíslaði amma að mér þegar ég
kvaddi hana: „Þóra mín, ég ætla
bara að biðja þig um að lofa mér
því að ef ég hrekk upp af á meðan
þú ert úti að þá ferð þú ekki að
eyða peningum í að koma hingað
til að fylgja mér til grafar.“ Ég
hló bara að henni og lofaði engu.
Nú er ég komin til að fylgja
ömmu síðustu sporin og ég held
hún fyrirgefi mér það alveg.
Hvíl þú í friði, elsku amma
mín.
Þóra Sigríður S.
Blomsterberg.
Um 11 ára sat ég í eldhúsinu
hjá ömmu og hvíldi mig eftir eina
danssyrpuna okkar, hún átti
sennilega ekki að dansa með sitt
veika hné en það hefði seint
stoppað hana. Við spjölluðum
saman og talið barst að dauðan-
um. Þá segir amma: „Þórhildur
ég vil engar helv... pönnuköku-
sögur þegar þú ferð að skrifa um
mig.“ Já, hún amma mín kunni að
orða hlutina og fór sjaldan fínt í
þá. Jæja, amma mín, nú er tíminn
kominn og skal ég reyna að forð-
ast eins og heitan eldinn að minn-
ast einu orði á pönnukökur. Ég
held þó að áhyggjur af hefð-
bundnum minningargreinum hafi
verið óþarfar því skrif um slíka
konu geta aldrei orðið hefðbund-
in. Ég vona að ég geti tileinkað
mér einhverja af hennar kostum
því hjartalagið var einstakt, eng-
in manneskja er jafn orðheppin,
fyndin og skemmtileg. Annan
eins friðarsinna er erfitt að finna,
reynt var að hafa alla góða og
koma vel fram, aðgát skal höfð í
nærveru sálar en þó er í góðu lagi
að grínast og gera þá helst einna
mest grín að sjálfri sér.
En þó ekki megi minnast á
pönnukökur þá má kannski
minnast á hvað ég var heppin að
fá að hafa ömmu svona lengi, að
lenda hjá ömmu sem nennti að
tala við mig, spila, dansa, kenna
mér, sýna mér, ferðast með mér,
flakka og vera með mér. Hugur-
inn reikar og erfitt er að koma
einhverju á blað, því minningarn-
ar eru of margar til að telja upp
og allar eru góðar svo erfitt er að
gera upp á milli. Stundirnar okk-
ar í Ljósheimunum eru ómetan-
legar og þakklætið fyrir þær
mikið. Þar hafði mikið að segja
hjartahlýja amma og húmorinn
sem laðaði alla til sín enda var
sjaldan autt sæti í eldhúsinu. Í
minningunni var alltaf fullt hús,
amma í kápunni því „hér bíða all-
ir eftir mat og ég hef engan tíma
til að fara úr“. Við hefðum getað
beðið en minningin um ömmu að
elda í kápunni er skemmtileg. Þó
nóg væri að gera hjá ömmu mun-
aði hana ekki um að fá sér göngu-
túr niður í Glæsibæ til að kíkja á
fólkið, setjast með mér og spila,
lesa margar bækur fyrir háttinn
og baka smákökur fyrir alla.
Baksturinn var oft skrautlegur
og eitt sinn þegar við systkinin
vorum að ganga frá henni með
rifrildi sagðist hún henda deiginu
út um gluggann ef við hættum
ekki.
Það þarf vart að taka fram að
systkinin breyttust samstundis í
engla rétt áður en allir sprungu
úr hlátri yfir því að amma hefði
ætlað að henda deiginu út um
gluggann.
Þegar ég hélt í höndina á
ömmu er hún kvaddi þennan
heim rifjaðist upp það sem hún
sagði þegar hún kvaddi afa svo
fallega fyrir stuttu „margs er að
minnast og margt er að þakka
fyrir“. Þetta er sannarlega við-
eigandi í dag, minningarnar eru
margar og fallegar og ég þakka
fyrir hverja einustu. Það hafa án
efa verið fagnaðarfundir þegar
Sigga E. hitti aftur alla þá sem
hún var farin að sakna og eitt er
ég viss um, þá hefur verið „bingó
og ball attaní“.
Góða ferð, fagra sál. Þú varst
ekki mikið fyrir lofræður svo ég
stoppa hér og segi eins og þú
sagðir oft þegar þér fannst nóg
komið, sagan er búin! Okkar saga
verður ekki lengri að sinni en ég
veit að þú bíður mín þegar þar að
kemur.
Þín
Þórhildur Ýr.
Þegar helgi jólanna var fagnað
kvaddi kær systir mín eftir erfið
veikindi.
Það var margt sem tengdi okk-
ur systkinin sterkum tryggða-
böndum á langri lífsleið okkar.
Við áttum sama afmælisdag, að-
eins eitt ár skildi fæðingardaga
okkar að. Við áttum sameiginleg
áhugamál í lestri góðra bóka,
ættfræði og sögu ættingja okkar
sem hafa safnast til feðra sinna
en lítið var vitað um.
Sigga systir var einstaklega
minnug á liðna atburði og áttum
við góðar stundir síðustu árin þar
sem við rifjuðum upp sagnir og
atburði langt aftur í ættir. Sigga
var viljug og áhugasöm að lið-
sinna mér þegar ég leitaði til
hennar með aðstoð er varðaði
móður- og föðurætt okkar sem
nú hefur skilað sér í bækur sem
vonandi lifa, afkomendum okkar
til fróðleiks og ánægju.
Uppvaxtarárin mótuðu okkur
systkinin og við lærðum, ásamt
eldri bróður okkar, Ólafi, að meta
mikilvægi þess að fara vel með.
Umfram allt að meta og sýna
náungakærleik til okkar minnsta
bróður. Á heimili okkar voru
verkin látin tala. Á árunum fyrir
seinni heimsstyrjöldina stóð
heimili foreldra okkar við Lauga-
veginn. Á þessum tíma var
Reykjavík að breytast úr bæ í
borg, malbik ekki komið svo
austarlega í bæinn og bílaumferð
lítil. Við krakkarnir gátum því
lagt Laugaveginn undir fótbolta-
völl og kýlubolta. Hópurinn var
þéttur, ef þrengdi að hjá fjöl-
skyldum sem við höfðum sam-
neyti við. Ósjaldan lagði móðir
okkar lið til að tryggja að börnin
fengju a.m.k. nóg að borða.
Sigga systir lærði snemma til
húsverka og matseldar, þó ung
væri.
Mamma var henni góð fyrir-
mynd sem fór vel með því oft
kreppti að á þessum árum þegar
viðvarandi atvinnuleysi var til
staðar um árabil á Íslandi. Þá
voru sjófuglarnir sem faðir okkar
skaut oft eina lífsbjörgin þegar
þrengdi að með mat. Nokkuð var
um að launamenn sameinuðust
um bátskænu og reru út á sund
til að ná sér í fisk til matar.
Nokkrir nágranna okkar voru að-
fluttir bændur og sjómenn eins
og faðir okkar. Bændur komu sér
upp skúrum þar sem þeir gátu
haft nokkrar kindur, hesta og
jafnvel kýr ef stærð skúranna
leyfði. Þetta tímabil sögunnar
muna nú fáir í dag.
Foreldrar okkar systkinanna
söfnuðu ekki í hlöður fremur en
fuglar himinsins eins og sagt er í
„Stóru bókinni“. En víst er að
þau skildu eftir sig gildi til okkar
systkina sem hvorki mölur né ryð
fær grandað. Gildi góðleikans,
náungakærleikans sem er fólginn
í því að rétta sínum minnsta
bróður hjálparhönd, er sú inn-
ræting sem móðir okkar kenndi
okkur og Sigga systir mín tileink-
aði sér í ríkum mæli allt sitt líf.
Sigga systir giftist Þórólfi
Ólafssyni ung að árum og saman
áttu þau Ólaf, Ragnheiði og Mar-
gréti, allt mannkostafólk. Þá var
Sigurður R. Blomsterberg, kjör-
sonur foreldra okkar, mikið á
heimili þeirra og hefur reynst
fjölskyldunni vel. Sigga systir
var stolt af afkomendum sínum
og deildi gleði með börnum og
barnabörnum sem veittu henni
lífsfyllingu. Við hjónin og börn
okkar þökkum áratuga kynni og
sendum börnum og allri fjöl-
skyldunni hlýjar samúðarkveðj-
ur. Megi minning Siggu lifa um
ókomna tíð.
Hervör og
Guðmundur K. Egilsson.
Elsku föðursystir mín kvaddi á
aðfangadegi jóla, eða eins og
Blær bróðursonur minn sagði þá
mér til hughreystingar: „Hún
valdi sér fallegan dag til að
kveðja.“
Ég man hvað var gaman þegar
Sigga hringdi á kvöldin og spurði
um mitt fólk og sagði mér frá
sínu fólki. Hún vildi fylgjast vel
með.
Samtöl byrjuðu venjulega:
„Hvernig hafið þið það þarna í
rotað og rænt (les Rvík 101)?“
Svo komu ógleymanlegar setn-
ingar eins og: „Jæja góða mín,
var gaman hjá ykkur? Það hefur
aldeilis verið fjör í kringum fón-
inn!“ Eða þá: „Fóruð þið eitthvað
á eftir – ja, ég ætla nú bara ekk-
ert að segja, bara bingó og ball’-
attaní“ var eitt af hennar uppá-
halds, og mitt líka.
Áhugamál systkinanna, pabba
og Siggu, var fólk, skipti þá engu
hvort það var ungt eða gamalt.
Og þeirra viðkvæði var, ef þeir
sem í kring voru gátu ekki svarað
eða fyllt í eyður eins og hverra
manna eða hvaðan einhver væri:
„Þið vitið aldrei neitt enda spyrj-
ið þið aldrei neinn að neinu!“
Í mörg ár kom ég með smá
jólaglaðning til Godda og Siggu.
Þau tóku vel á móti mér og mín-
um.
Þetta árið heimsótti ég þig á
spítalann og jólaglaðningurinn
var notalegt spjall og koss á enn-
ið þitt. Þú leist vel út og horfðir
út í tómið um stund. Hvað ertu að
hugsa Sigga mín? „Bara eitthvað
fallegt og gott.“
Staður Siggu frænku í hjarta
mínu er stór, þar er mikill kær-
leikur og alltaf fullur hlýju.
Þú hafðir svo margt að gefa
Sigríður Stefanía
Egilsdóttir