Náttúrufræðingurinn - 2016, Blaðsíða 63

63
Tímarit Hins íslenska náttúrufræðifélags
meira en tvo sólarhringa í hvort skipti
meðan veðrið gekk yfir, og voru þeir
á meðan aðeins í talstöðvarsambandi
við umheiminn. Þessi veðrátta ásamt
verulegum bilunum á bifreiðum dró mjög
úr árangri rannsóknanna þetta sumar, en
leið angurs menn fengu þeim mun meiri
reynslu í að fást við hina óblíðu veðráttu á
norðausturör æfum Ís lands.“
Til frekari áréttingar framansögðu má koma
fram að í veðurbók með hendi undirritaðs
stendur skráð að dagana 10. og 11. júlí væri 20
sentimetra jafnfallinn snjór yfir öllu og fyrir kom
að úr komumælinn fennti í kaf.
Kristinn lauk brátt námi í jarðfræði frá Háskóla
Íslands og síðar doktorsprófi við háskólann
í Cambridge. Á námsárum erlendis kynntist
hann Sigríði Ágústsdóttur sem varð hans lífs-
föru nautur. Eftir að heim kom til Íslands starfaði
Kristinn meðal annars við Háskóla Íslands og hjá
Iðn tækni stofnun um hríð en starfs ævinni lauk
hann við Akureyrarsetur Náttúrufræðistofnunar
Ís lands.
Eftir að alllangt var liðið frá leiðangrinum
mikla tókum við, gamlir starfsfélagar, upp
þann sið um nokkurra ára skeið að skiptast á
heimboðum, belgdum okkur út af mat og drykk
og aldrei þraut sögu efni sem færð voru í stílinn
með tilheyrandi brettum og fettum, bakföllum og
hlátra sköllum.
Ekki má láta þess ógetið að leiðir okkar
Kristins lágu aftur saman innan vébanda Hins
ís lenska náttúrufræðifélags þar sem hann gegndi
ólaunuðum ábyrgðar- og trúnaðar störfum um
árabil. Samviskusemi hans, skyldurækni og
dugn aður á þeim vettvangi komu mér aldrei á
óvart. Ég þekkti hann.
Erfitt er að gera sér í hugarlund hlutskipti
eiginkonu, einkadóttur og barnungra af komenda
sem eiga um sárt að binda, og mikill er missir
aldraðrar móður sem lifir frumburð sinn – að
ógleymdum yngri bræðrum Kristins Albertssonar.
Sjálfur verð ég forsjóninni ævin lega þakk látur
fyrir ógleyman leg kynni af góðum dreng.
Helgi Guðmundsson
angrun uppi á reginöræfum. Nótt eina æxlaðist svo
til að við sátum einir eftir þá aðrir voru gengnir til
náða eftir all stífan mann fagnað. Ég mun hafa haft
orð á því hve hug vits sam legur brunaboðinn væri og
sá umbúnaður allur en þó með öllu óvíst hvort kæmi
að tilætluðum notum. Kristinn Albertsson reyndist
hér eins og fyrri daginn maður athafna fremur en
innan tómra orða, dró upp vasahníf og brá þeim kuta
á snærið sem óðara hrökk. Var eins og við manninn
mælt að brunaboðinn virkaði engu miður en ráð var
fyrir gert. Blikkfatan hlunkaðist ofan í sviðið og fólk
hrökk upp með andfælum þegar grjót og járnarusl
spýttist í allar áttir með gný og gauragangi. Í sama
mund glumdi um allt hús af ópum og óhljóðum og
fram ganga okkar Kristins mæltist misjafnlega fyrir.
Síðar fréttist að Gunnar nokkur Þor bergs son hefði
komið að máli við Guttorm og farið þess á leit að
hann sleppti okkur Kristni ekki aftur í túnið í Vé -
garði.
Þessi frásögn var aðeins örlítið sýnishorn og
verður látið duga.
Guttormur Sigbjarnarson greinir í skýrslu sinni
frá rannsóknum sumarsins:
„Unnið var að þeim allt sumarið, nema hvað
við fórum í 9 daga rannsóknarleiðangur upp
með vestan verðri Jökulsá á Fjöllum, allt að
vestustu upptökum hennar í Dyngjujökli. Við
höfðum aðal bæki stöðvar okkar í Grágæsadal
fram til 10. september, en þá yfirgáfum við
staðinn sökum snjóa. Dagana 7.–9. september
gerði þriggja daga iðulausa norðan stórhríð,
svo að ekkert var hægt að aðhafast, en þann
10. rofaði til, svo að við tókum saman allar
pjönkur okkar og ókum af stað í áttina að
Möðru dal. Ferðin þangað tók okkur nær 35
stunda akstur, en mestur hluti þess tíma fór í
að losa bílana úr snjó festum og troða slóðir yfir
skafla. Veðráttan þetta sumar reyndist okkur
afar óhagstæð til allra jarð fræðirannsókna.
Fjórum sinnum brustu á 2–3 daga norðan
stórhríðar. Samkvæmt dagbókum var jörð
alhvít í rúma 20 sólar hringa, og í mun lengri
tíma trufluðust rannsóknir af sköflum í
lægðum og giljum. Félagar mínir lentu tvisvar
í því þá um sumarið að vera á ferðinni í
bíl, þegar iðulaus stórhríð skall á, svo að
þeir neyddust til að hafast við í bílunum í