Dagblaðið Vísir - DV - 29.10.2015, Síða 59

Helgarblað 29. október–2. nóvember 2015 Sport 51
Keppnismanneskja Þegar Ragna meiddist ákvað hún að hugsa vel um sig, andlega og líkamlega, og koma sterkari inn á völlinn en
andstæðingar hennar. Það gekk eftir og hún fór á Ólympíuleikana 2008.
sín fyrstu skref inni á vellinum gekk
Íslendingum afar vel og áttu afreks-
menn í badminton. Hún hafði fyr-
ir vikið sterkar íslenskar fyrirmynd-
ir til að líta upp til og má nefna að
þau Árni Þór Hallgrímsson, Broddi
Kristjánsson og Elsa Nielsen kepptu
þá um allan heim og meðal annars
á Ólympíuleikunum. „Ég var frekar
ung þegar ég var að sýna að ég
hefði mikla hæfileika og gat fylgst
með þeim og séð fyrir mér að það
væri framtíð í sportinu. Þegar ég
var sextán ára komst ég svo í úrslit
á Íslandsmótinu á móti Elsu í fyrsta
sinn. Þetta var þess vegna gott um-
hverfi fyrir mig til að alast upp í. Ég
gat alltaf keppt við þá sem voru eldri
en ég og þegar þau fóru að heltast úr
lestinni þá hafði ég strákana til að
keppa við,“ segir Ragna. „Ég spilaði
alltaf mjög mikið við stráka og ólst
í rauninni upp við að spila við þá.
Fyrir vikið hafði það talsverð áhrif á
minn leikstíl. Hann varð „strákaleg-
ur“ – mjög sóknarlegt spil – og er-
lendir þjálfarar höfðu oft orð á því
við mig.“
Heimakær
Ragna kaus að æfa hér heima enda
voru aðstæður hér á landi kjörnar
fyrir hana, TBR studdi vel við bakið
á henni og hún gat því búið og æft
heima. Það var henni mikilvægt,
enda afar heimakær. „Þjálfararnir
mínir, Jónas Huang, sem er fædd-
ur í Kína – Mekka badmintonsins,
og Árni Þór, eru alveg frábærir. Að-
stæðurnar sem ég hafði hér voru
fyrir vikið mjög góðar,“ segir Ragna
sem ferðaðist þó mjög víða á ferlin-
um, yfirleitt tvisvar í mánuði. Hún
fór í æfingabúðir erlendis og keppti
reglulega. „Mig langaði ekki að flytja
eitthvert út þess eins að æfa, ég
vildi hafa eitthvað annað með bad-
mintoninu og geta hitt fjölskyldu
mína þegar mér hentaði. Ég er mjög
heimakær og er fegin að ég tók þá
ákvörðun að fara ekki ein út til að
æfa. Stuðningurinn hér var svo mik-
ill og mikilvægur,“ segir hún og því
fer enda fjarri að hún hafi verið föst
hér heima. Hún fór mjög víða, bæði
í keppnis- og æfingaferðir, klifraði
upp heimslistann og vakti verð-
skuldaða athygli.
Ferðalög og einmanaleiki
„Ég fór mjög oft út. Ég var til dæmis
í Evrópuhópi sem hittist mjög reglu-
lega og æfði saman. Ég keppti svo í
öllum heimsálfum, fékk að fara til
staða sem ég hefði annars aldrei far-
ið til. Svo var það auðvitað þannig
að þegar að ég kom á þessa staði
var ég fyrst og fremst að einbeita
mér að keppninni. Ef mér gekk vel
þá gat ég auðvitað ekkert skoðað þá
en ef ég datt út snemma gat ég fengið
að skoða mig um. Þessum ferðalög-
um fylgdi mikil gleði, að fá þessi tæki-
færi,“ segir hún.
Ferðalögin gátu þó orðið ein-
manaleg, sérstaklega í fyrstu, þegar
hún var mjög ung og fór á öll mót
einsömul.
„Þegar ég stefndi að Ólympíuleik-
unum árið 2004 ferðaðist ég ein í tvö
ár og fór út um allt. Mér fannst það
mjög erfitt, enda var þetta stundum
þannig að ég talaði ekki við neinn
í tvo sólarhringa – ekki orð! Þetta
voru löng ferðalög, ég fór meðal
annars til Ástralíu og Nýja-Sjálands.
Ég sagði við Badmintonsamband
Íslands og TBR að ég gæti ekki gert
þetta ein aftur, þegar stefnan var
tekin á leikana 2008. Þetta var bara
allt of erfitt,“ segir hún.
Það var einnig í hennar höndum
að panta flug, sjá um gistingu, nær-
ingu og að halda utan um æfingar,
mót og æfingadót fyrir öll ferðalög-
in. „Ég eyddi mörgum klukkutím-
um á dag í að leita mér að sem ódýr-
ustu flugi, hótelum, ferðum til og frá
hótelum og íþróttavöllum. Þá ákvað
TBR að senda þjálfarann minn með
mér,“ segir hún og næstu árin voru
þau í raun óaðskiljanleg. „Hann fór
alltaf með mér og setti eiginlega
sitt líf á bið til að vera með mér að
keppa í útlöndum og æfa tvisvar á
dag þess á milli. Við vorum nánast
eins og hjón – alltaf saman. Ég var
mjög heppin að TBR var tilbúið til
að koma til móts við mig á þennan
hátt,“ segir hún. „Það var svo mikil-
vægt að hafa einhvern til að tala við,
fara yfir stöðuna og geta reitt sig á
einhvern. Ég sá ennþá um skipulag-
ið, gekk frá flugi og öllum bókunum,
en ég var ekki lengur ein,“ segir hún.
Sigraði krossbandið
Fyrsta tilraun Rögnu við Ólympíuleik-
ana var árið 2004, en þegar það gekk
ekki upp setti hún strax stefnuna á
leikana í Peking árið 2008.
Allt hafði gengið vel þar til kom
að sjálfu Ólympíuárinu, árinu sem
ákvarðar hvort badmintonspilarar fá
að taka þátt.
Föstudaginn 13. apríl 2007 sleit
Ragna krossband í hnénu á móti í
Hollandi þar sem hún var ein á ferð.
„Ég var í hörkuleik við stelpu sem var
á svipuðum stað og ég á heimslist-
anum. Aðstæðurnar voru ekki góð-
ar, ég rann til og sleit krossbandið. Ég
heyrði þegar það slitnaði. Í mörg ár á
eftir heyrði ég þetta hljóð – þegar það
slitnaði – á kvöldin þegar ég var að
fara að sofa, og ég þurfti að fá hjálp
hjá íþróttasálfræðingi til að komast
yfir það,“ segir hún.
Hún gekk á milli lækna sem
sögðu allir að hún myndi ekki fara á
Ólympíuleikana. „Ég trúði því ekki.
Ég hugsaði með mér að mér væri
ætlað að fara á þessa leika. Ég hafði
misst af leikunum 2004 og allt sem
ég gerði miðaðist við að ég færi til
Peking. Ég gekk á milli lækna sem
voru allir svartsýnir – skiljanlega –
þetta voru þannig meiðsli. En svo
sagði einn þeirra mér að 30 prósent
þeirra sem væru með slitið kross-
band gætu haldið áfram án þess
að fara í aðgerð. Ég ákvað að taka
slaginn og treysta honum, enda sjálf
tilbúin til þess að leggja mjög mikla
vinnu á mig til að komast þangað,“
segir hún.
Við tóku miklar æfingar þar sem
hún styrkti alla litlu vöðvana í hnénu
og lærði að spila „með“ meiðslun-
um en ekki á „móti“ þeim. Hún hélt
sér inni á topp fimmtíu á heims-
listanum og topp 16 í Evrópu þetta
ár með því að æfa vel; bæði líkama
og sál. „Ég ákvað að æfa hugarfar-
ið betur en allir aðrir og vera sterk-
ari andlega en andstæðingar mínir
á vellinum,“ segir hún. Sem hún og
gerði. Hún keppti meðal annars á
heimsmeistaramóti og í Ástralíu þar
sem hún náði öðru sæti á gríðar-
sterku móti þar sem hún vann með-
al annars þá sem hún var að keppa
við þegar hún sleit krossbandið.
Þetta gerðist allt á innan við þremur
mánuðum eftir meiðslin.
„Þegar litið er til baka má segja
að þetta ár hafi verið það næstbesta
árangurslega séð á mínum ferli. Mér
gekk mjög vel og ég fann það á mér
að mér væri ætlað að fara á þessa
leika,“ segir hún. Það var því stór
stund þegar hún steig loksins inn
á leikvanginn í Peking og fékk að
upplifa leikana í fyrsta sinn, eitthvað
sem hún hafði stefnt að í fjöldamörg
ár. Pressan var mikil og hún var mjög
stressuð. Allt í kringum leikana var
íburðarmikið og hún hafði aldrei
keppt fyrir framan eins marga
áhorfendur. Hlutirnir gengu ekki
sem skyldi og hún meiddist. En hún
var reynslunni ríkari eftir þá og setti
sér strax það markmið að komast á
Ólympíuleikana árið 2012, í London.
„Ég fór svo í aðgerðina fljótlega eftir
leikana 2008,“ segir hún.
Annað tækifæri
Ólympíuleikarnir 2012 voru allt
önnur upplifun. Ragna hafði staðið í
þessum sporum áður og núna gekk
allt eins og best var á kosið. Hún
vann frækilegan sigur í sínum fyrsta
leik. Hún tapaði öðrum leik sínum
gegn sterkum andstæðingi og til-
kynnti öllum það að óvörum í sjón-
varpsfréttunum um kvöldið að þetta
hefði verið hennar síðasti leikur.
„Ég vildi hætta á toppnum. Ég
var búin að ákveða að hætta eftir
Ólympíuleikana þó að það væri ekki
opinbert. Ég hafði æft í 21 ár, þar
af 11 sem atvinnumaður og hafði
þjösnast algjörlega á líkama og sál.
Mér fannst ég vera á toppnum á
mínum ferli og ég var tilbúin til þess
að hætta. Þetta áttu alltaf að verða
tvennir Ólympíuleikar og ég var
ekki tilbúin til þess að skuldbinda
mig fram að næstu leikum í Rio. Ég
veit ekki hvort ég hefði haldið það út
líkamlega heldur. Svo var ég búin að
kynnast stráknum sem ég vissi að ég
vildi alltaf vera með, mig langaði að
fara að stofna fjölskyldu,“ segir hún.
„Ef einhverjum hefði tekist að
sannfæra mig um að spila í fjögur ár
í viðbót hefði það ekki verið gert af
jafn mikilli gleði og ánægju eins og
öll hin árin. Ég var búin að fá mig
fullsadda,“ segir hún. Ragna fór í
kjölfarið tveggja mánaða frí erlend-
is þar sem hún og maðurinn hennar
tóku sér góðan tíma til þess að taka
ákvörðun um framtíðina.
Margir höfðu sterkar skoðan-
ir á þessu og var hún meðal annars
tekin fyrir í áramótaskaupinu. „Mér
dauðbrá þegar brandari um mig
birtist á skjánum í áramótaskaup-
inu. Það var það síðasta sem ég
hélt að myndi gerast,“ segir hún og
skellihlær. „Fólk áttaði sig kannski
bara ekki á því að ég hafði verið að
spila mjög lengi og var orðin 29 ára.
Það eru örugglega mjög margir sem
ekki skilja hvers vegna ég hætti, en
þetta var hárréttur tími fyrir mig.“
Öðruvísi líf
Lífið breyttist mikið eftir þessa
ákvörðun. Ragna á von á öðru barni
sínu í janúar, er í fullri vinnu, fær föst
laun og lífið er í öðrum skorðum.
„Nú er maður kominn í þann pakka
– allt öðruvísi líf,“ segir hún. „Ég er
mjög ánægð með að hafa upplifað
þessi þrjátíu ár og gert það sem mig
langaði til og farið svo í þetta hlut-
verk,“ segir hún. Hún hefur þó ekki
sagt skilið við badmintonið endan-
lega þó að hún spili fyrst og fremst
golf þessa dagana og sýni þar mikla
hæfileika.
Lengi sá hún sjálf um hóp hjá
TBR fyrir unga og efnilega badmin-
tonspilara sem höfðu tekið ákvörðun
um að snerta ekki áfengi né önnur
vímuefni. Hópurinn hittist reglulega,
æfði eða gerði eitthvað skemmtilegt
saman. Hann er enn starfræktur og
Ragna segir að það sé mikilvægt að
viðhalda svona hópi og hvetja ung-
menni til að velja það sjálf að halda
sig frá vímuefnum. Hún gerði það
sjálf og telur það hafa veitt sér mik-
ið forskot. Það ferst henni líka vel úr
hendi að styðja við ungt afreksfólk
og miðla þekkingu sinni til þeirra,
bæði í starfi sínu hjá ÍSÍ en einnig
persónulega, enda þekkir hún vel til
þess hvað þarf til að ná árangri.
Leitin að næstu Rögnu Ingólfs-
dóttur í badminton stendur þó enn
yfir. „Það hefur verið frekar mikið
kynslóðabil á eftir mér. Ég veit að
með minni innkomu í badminton
fjölgaði stelpum sem æfa, en það er
samt eins og það hafi myndast stórt
bil. Næsta góða badmintonkonan –
ég veit ekki alveg hvar hún er en ég
bíð eftir henni,“ segir hún. n
Lagði allt í sölurnar
Allt annað fékk að lúta í
lægra haldi fyrir badmint-
oninu. Mynd Sigtryggur Ari
„Ég var alveg
tilbúin til
þess að leggja til
hliðar allt annað
fyrir badmintonið