Skagfirðingabók - 01.01.2008, Blaðsíða 48

SKAGFIRÐINGABÓK
fór að ganga niður var sett á vaktir
við að berja ís af skipinu. Brúin gekk
fram yfir togspilin og voru þau
komin í kaf í þykkt íslag, alveg orðið
slétt frá brúargluggum niður á dekk,
öll stög eins og tunnubotnar að sver-
leika. Heitur sjór var notaður til að
hreinsa af brú og bátadekki. Þegar
hér var komið var skipinu snúið á
hægri ferð í áttina heim, við komnir
í hlýrri sjó og skipið hætt að ísa.
Daginn eftir var veðrið orðið mikið
betra, en þá bilaði rafmótor sem
knúði stýrisdælurnar. Enginn vara-
mótor var til í skipinu, en eftir
nokkurn tíma tókst að gera við.
Á meðan veðrið var sem verst kom
fyrir atvik sem ekki gleymist. Allir
sem ekki þurftu að sinna störfum
voru við matborðið um hádegisleytið
í matsal skipsins. Þá heyrðum við
hvin koma á undan broti. Við skorð-
uðum okkur af við borðin með því að
spyrna tánum í gólfið og settum hnén
undir borðplötuna. Þannig gátum við
fest okkur við borðið, og gripum
utanum það sem framan við okkur
var á matborðunum. Þetta tókst hjá
öllum nema einum Færeying sem var
lítill vexti og stuttur til hnjánna og
sat aftan við aftara matborðið. Hann
tókst á loft og sveif í boga fram að
innganginum í matsalinn, lenti þar
flatur á gólfinu. Svo kom stór graut-
arskál svífandi á eftir honum og
hvoldist yfir kallinn. Þetta var spaugi-
leg sjón að sjá. Við íslendingarnir
fórum að skellihlæja þó alvara væri á
ferðum. Færeyingarnir risu allir sem
einn á fætur með ógnandi svip til
okkar fyrir að hlæja að óförum landa
þeirra, en karl stóð upp, hristi af sér
Lífbáturinn bakborðstnegin hangir í davíðunum. Þetta er báturinn sem brotnaði og greinir
af í frásögninni.
44