Skagfirðingabók - 01.01.2008, Qupperneq 158

SKAGFIRÐINGABÓK
Jarðfallið i ðAalmey. Ljósm.: Hjalti Pálsson.
ekki hvort það er nokkurs virði að
halda til haga því fáa sem nú geymist
í huga þess manns, sem er sá eini sem
kannski man eitthvað af því. Það ætti
engum að verða til ama og aðeins mín
fyrirhöfn. Eg hef enga aðstöðu til að
dæma hvað er rétt eða ekki. Fara hér
á eftir fáeinir molar.
Einu sinni barst talið að huldufólki.
Amma sagði að mamma sín hefði ver-
ið mjög sannfærð um tilveru þess. Því
til sönnunar sagði hún þessa sögu frá
Málmey: Einn seinnipart dags fór
allt fullorðna fólkið niður í Jarðfall,
eins og venjulegt var þegar lenda
þurfti við erfiðar aðstæður eða eitt-
hvað annað. Þá var margmennt í
eynni og krakkar margir. Þeir voru
skildir eftir einir heima og bað Her-
dís, húsmóðirin, þau að vera þæg og
góð og hafa ekki mikil læti. Þau lof-
uðu því og voru hæg og góð við smá-
leiki. Dagur leið að kvöldi og þegar
dimmt var orðið voru þau öll í bað-
stofunni. Þar var eina ljósið. Svo fór
að færast spenna í leikinn. Þau fóru að
hafa hátt og fljúgast á og urðu mikil
læti. Þegar minnst varir snarast Her-
dís húsmóðir inn í baðstofuna afar
reið og sagði rétt að flengja þau öll.
Fór hún um alla baðstofuna og var
svo illileg að enginn hafði séð hana
svona fyrr. Datt allt í dúnalogn. Allir
krakkarnir voru dauðhræddir. Snarað-
ist hún þá út aftur og gerði ekki
meira. Tíminn leið og allir voru mjög
hræddir að hún kæmi inn aftur og
þorði enginn að hreyfa sig. Loks
komu allir í einu heim og Herdís
hældi krökkunum fyrir hvað þau
hefðu verið stillt. „Já, en þú komst
áðan mamma.“ „Áðan? Hvaða vit-
leysa.“ „Jú, þú fórst hér inn um allt,
þú varst svo reið og ljót í framan, við
154