Skagfirðingabók - 01.01.2008, Side 165

HÚN AMMA MÍN ÞAÐ SAGÐI MÉR
Lónkotsmöl með sýn norður á Hrolleifshöfða. Horfin eru nú öll ummerki sjóbúða eða ann-
arra mannvirkja á Mölinni. Ljósm.: Hjalti Pálsson.
beitu á bakinu. „Kristinn getur verið
glettinn. Hann lét mig hafa beitu
sem ég valdi sjálfur í búðinni um
kvöldið. Eg mátti ekki láta neinn sjá
hana fyrr en heima. Þegar ég kom út
fyrir ána gat ég ekki stillt mig um að
fá mér bita, tók upp hnífinn minn og
skar mér einn vænan af henni. En það
veit guð að ég varð sár. Þetta var þá
reykt hrosslunga til beitu. En um
morguninn var komin heil vætt af há-
karli að dyrunum frá Kristni."
Ekki var slegið slöku við í hákarla-
legunum þó þetta henti. Farið var í
legur þegar færi gafst fram að sumar-
málum. Þá fór hákarlinn að leita á
djúpið og of langt að fylgja honum
eftir á litlum, opnum fleytum.
Hrognkelsaveiði var þá stunduð eftir
aðstæðum. Þrjár vikur af sumri tók
svo Drangeyjarvertíðin við. Hún var
stunduð af sérstakri alúð og mikið
leitað eftir að fá að vera með. Gnótt
af feitu fuglakjöti og nýjum eggjum
var óviðjafnanlega góður fengur á
heimilum þar sem allur kjötmatur frá
haustinu var fyrir löngu búinn og lít-
ið annað en saltaður og hertur fiskur
og hákarl, ef til vill eitthvað af súr-
meti, dag eftir dag og viku eftir viku.
Ekki voru búðarvörurnar.
Drangeyjarvertíð gat verið í fimm
vikur en þó hætt dálítið eftir aðstæð-
um. Strax og fiskur fór að ganga var
þeim veiðum sinnt fremur en öðru.
Saltfiskur og lýsi var aðal innleggs-
varan til vörukaupa. Kristinn geymdi
saltbirgðir fyrir verslun Classens á
Sauðárkróki og keypti fisk af sjó-
mönnum og verkaði fyrir Classens
11 Skagftrðingabók
161