Fréttatíminn - 12.02.2016, Blaðsíða 34

Ég heiti Sigríður Pétursdóttir og bý
í London. Hér ver ég dögunum við
skriftir, persónur sem hafa dansað
í höfðinu á mér árum saman fá nú
loksins líf á prenti og gætu jafnvel
endað á hvíta tjaldinu í fyllingu
tímans. Ég er verktaki hjá RÚV
og veit fátt skemmtilegra en færa
Íslendingum menningarfréttir
héðan. Helst vildi ég bara vera
hér, sitja á bekk á Primrose Hill
löngum stundum og fara hvergi.
Ég er kolfallin fyrir þessari
fjölbreyttu borg sem iðar af lit-
ríku mannlífi. Garðarnir eru mitt
uppáhald, 60% London eru græn
svæði, þar hleður maður sig af
orku og fær hugmyndir á göngu.
Það eina sem ég sakna að heiman
eru vinir og fjölskylda, en ég er
virkilega fegin að vera laus við
umferðarómenningu, hálku og
umhleypinga. Mér dettur ekki
í hug neitt sem ég vildi breyta,
ef ég þyrfti að ferðast langa leið
til vinnu á morgnana væri það
kannski þreytandi. Ég losna við
það sem er erfiðast við stór-
borgina, ferðir í troðinni lest á
annatíma og að borga himinháar
upphæðir fyrir barnagæslu.
Íslendingar gætu lært margt af
Bretum. Kurteisi og tillitssemi er
það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann en þó er annað sem brennur á
mér vegna umræðu um starfslaun
listamanna. Bretar bera mikla
virðingu fyrir öllum sem leggja
sitt af mörkum til menningar og
lista. Það er engin tilviljun að hér
blómstrar menningin og að héðan
koma fremstu listamenn veraldar
á mörgum sviðum. Geysilegu
fjármagni er varið í að ýta undir
sköpun, menntun og þróun á sviði
lista. Þeir vita sem er að fram-
lagið kemur margfalt til baka, er
atvinnuskapandi innanlands og
skapar miklar útflutningstekjur.
Fyrst og fremst auðga þó listaverk
andann og fyrir það eru núverandi
landar mínir svo afskaplega þakk-
látir sínu listafólki. Mér brá dálítið
við það þegar ég flutti hingað fyrst
hvað ég fékk ótrúlega falleg við-
brögð frá fólki þegar ég sagði þeim
frá við hvað ég starfaði. Því miður
var ég ekki vön að heyra talað af
jafn mikilli virðingu og væntum-
þykju um menningarumfjöllun
heima, nema af litlum hópi fólks.
Ef ég gæti óskað einhvers í
þessu samhengi, væri það helst
að Íslendingar litu meira út fyrir
landsteinana, lærðu af öðrum og
væru víðsýnni. Þá er ég ekki ein-
ungis að tala um menningu heldur
heimsmálin almennt. Stundum
er nánast súrrealískt að sjá hvað
ýmislegt smávægilegt fær mikla
athygli og pláss í fjölmiðlum heima
meðan stórfréttir fá enga eða litla
umfjöllun. Íslendingar standa
reglulega á öndinni út af einhverj-
um heimatilbúnum skandal, sem
allir eru svo búnir að gleyma viku
síðar. Orkunni væri satt best að
segja betur varið í annað.
Tengslin við fólkið mitt heima
rækta ég með hjálp Facebook
og Skype. Þegar ég bjó í Svíþjóð
fyrir margt löngu var það ekki til
og breytingin er geysileg. Maður
finnur varla fyrir því að búa ekki á
Íslandi ef maður hefur tækifæri til
að skreppa annað slagið þangað.
Það er samt ekki hægt að faðma
fjölskyldu og vini gegnum Skype
og ekki finnur maður dásamlegan
ilminn af litlum börnum. Tæknin
bjargar því kannski ekki alveg öllu
en ég er afar þakklát fyrir hana.
Íslendingar standa
reglulega á öndinni
út af einhverjum
heimatilbúnum
skandal, sem
allir eru svo búnir að
gleyma viku síðar.
Póstkort
England
Sam
Forskeytið „sam“ er svo mikilvægt. Orð eins og sam-
band, sam-staða, sam-ráð, sam-söngur, sam-hæfing,
sam-fagna, sam-ræður, sam-lagast, sam-hljóða og
sam-vinna eiga öll forskeytinu „sam“ jákvæðni sína og
samhljóm að þakka. Jafnvel sam-ræði getur stuðlað að
einhverju fallegu. Sennilega er sam-særi eitt fárra
„sam“ orða sem er erfitt að ljá jákvæða merkingu.
Forskeytið var mikilvægt þegar allt „hrundi“. Þá
sátum við öll sam-an í súpunni. Þegar umræðan
um siðrof stóð sem hæst fórum við í fjallgöngur
með sam-eiginlegum vinum og mundum eftir því
að við værum nú einu sinni ein sam-einuð þjóð.
Sam-staðan var okkar. „Ég-ið“ dalaði í sálum
okkar og „við-ið“ vann á. Við stóðum saman.
Nú er sem „ég-ið“ sé að vinna á aftur, á
kostnað „sam“ og „við-sins“. Enda gengur
þessi tilvist okkar öll í bylgjum og ekkert
óeðlilegt við það. Það er hins vegar tíðni
og taktur þessara sveiflna hér á Íslandi
sem veldur mér hugarangri. Af hverju
sveiflumst við svona ört? Það er nátt-
úrlega fámennið, hugsa ég þar sem ég
sit á Landsbókasafninu saman með
öðrum. En það er auðvitað flóknara
orsakasamband. Þrívítt og fjöldi orsaka-
þráða sem leika hlutverk. Svo sem þráður
vanmáttarins. Þessarar þjóðar forni fjandi.
Hann liggur sem þögull ormur undir þjóðinni og virð-
ist stöðugt telja henni trú um að hún sé ekki nóg. Ekki
nógu góð. Þurfi viðurkenningu að utan til að vera viss.
Ormurinn á sér m.a. birtingarmynd í þótta og
minnimáttarkennd sem litar sjálfstraust okkar. Við
sem fórum frá öðrum löndum og komum hingað.
Stóðum saman í óeiningu okkar. Misstum valdið til
þeirra norsku og dönsku. Áttum sam-eiginlega óvini.
Náðum valdinu aftur að lokum. Tókum upp þjón-
ustukerfi að utan og búum við það. En rofið og
hrunið eggjaði okkur til endurskoðunar á
grunnstoðum sam-félags okkar. En ormur-
inn? Hver á að endurskoða hann, nú þegar
„ég-ið“ sem nærir hann virðist vera byrjað að
vaxa aftur?
„Við“ – hver erum við? Það er ekki til „við-
símar“ (we-phone). Aðeins „I-phone“ (ég-
símar). Réttur einstaklingsins er á uppleið
í öru sveiflunni okkar. Sam-ábyrgð hans,
já, hún er eitthvað sem virðist of oft vera
í öðru sæti, eiga undir högg að sækja. Ég
hef rétt. Ég hef rétt í þessu sam-félagi.
Ég má, ég vil, mig langar, mér finnst og
ég held. En í raun veit ég ekki neitt. Get
ekki verið viss um neitt og er háður sam-
inu okkar. Takk fyrir okkur.
Megi Íslands vættir vanda
viðmót sitt til okkar handa.
Guð, ég bið að geyma, ei granda
gæfuinntak sam-an-band-a. (hu).
Utan hringsins
Héðinn Unnsteinsson
Maður faðmar ekki
fjölskylduna á Skype
Hrífst af því hvað Bretar bera mikla virðingu fyrir listafólki.
34 | fréttatíminn | Helgin 12. febrúar–14. febrúar 2016
Maður finnur varla fyrir því að búa ekki á Íslandi ef maður hefur
tækifæri til að skreppa annað slagið þangað.
„Skemmtileg
og fyndin …“
HEE / Barnablað Fréttablaðsins
✶✶✶✶✶
www.forlagid.is | Bókabúð Forlagsins | Fiskislóð 39
„Bókin minnir eiginlega frekar
á borðspil en bók ... býður
einnig upp á skemmtilegan
og gagnvirkan upplestur.“
HÞÓ / Fréttablaðið
Yfir 50
ólíkir
endar!
KOMIN
Í KILJU