Fréttatíminn - 12.02.2016, Blaðsíða 26

Æðruleysið og krafturinn
hjá þessu unga fólki er í
raun magnað. Caroline
Courriouix er frönsk og
Finnbogi Rútur Finnboga-
son íslenskur, þau eru bæði
innan við þrítugt og tala um
borgarastyrjaldir, arabíska
vorið, hryðjuverkaárásir
sem þau hafa upplifað á
eigin skinni af ótrúlegri
hugarró.
Freyr Eyjólfsson
ritstjorn@frettatiminn.is
Þau búa saman í lítilli íbúð í Mont-
martre hverfinu, hann lærir heim-
speki og alþjóðafræði við Há-
skólann í Sorbonne á meðan hún
vinnur í listageiranum í París. Ör-
lögin leiddu þau saman í Damaskus
í Sýrlandi þar sem Finnbogi var við
nám í arabísku, en hún var á ferða-
lagi. Finnbogi þurfti svo að flýja
land vegna borgarastyrjaldarinnar.
Fór aftur heim til sín í París þar sem
þau tóku aftur upp þráðinn og eru
búin að vera saman síðan.
Hvað dró þig til Damaskus?
„Ég kom þangað fyrst 2006 með
fjölskyldu minni, við ætluðum til
Líbanon en þá skall á stríð í suður-
hluta landsins og við breyttum
ferðaáformum okkar og fórum
til Sýrlands í staðinn og eyddum
tveimur vikum þar. Ég varð algjör-
lega heillaður af Damaskus og
þegar ég byrjaði mitt háskólanám
í Reykjavík ákvað ég mjög fljót-
lega að drífa mig til Damaskus að
læra arabísku. Ég var í Damaskus í
eitt og hálft ár, kom haustið 2009
en færði mig síðan yfir til Jórdaníu
um það leyti sem deildinni minni
í háskólanum var lokað. Þetta var
allt að gerst í byrjun 2011; arabíska
vorið, Egyptaland féll, svo Líbýa.
Síðan byrjuðu átökin í Sýrlandi,
yfirvöld lokuðu landamærunum og
ég komst ekki aftur í skólann.“
„Mér fannst aldrei líklegt að
arabíska vorið myndi ná til Sýr-
lands, fannst það í raun fráleitt. Mér
fannst Sýrland ekki stríða við sömu
vandamál og nágrannalöndin. Ég
skynjaði mjög sterkt hve allt var á
fleygiferð, allt virtist opið, frjálst,
viðskiptin stöðugt að aukast sem
og ferðamennskan, hótelin urðu
stærri og dýrari, úrvalið varð meira
í mat og drykk. Þegar landið var
opnað á sínum tíma fór mikil og
jákvæð dýnamík í gang. Millistéttin
óx hratt, það var friður í Damaskus
og mikil og skemmtileg stemning í
borginni.“
„Mér fannst Damaskus alveg ótrú-
lega falleg,“ segir Caroline. „Mikil
gæska hjá öllu mannfólkinu. Allir
svo hjartahlýir og góðir við mann.
Og þarna urðum við ástfangin.“
Við lifðum af
Í síðustu viku komst Caroline loksins
úr gifsi og hjólastól; stóð upprétt í
fyrsta sinn í þrjá mánuði. Hún segir
það ótrúlega tilfinningu að geta
gengið aftur. Eftir að hafa verið særð
á báðum fótleggjum og legið tvær
vikur á sjúkrahúsi, dvalið þrjá mán-
uði í foreldrahúsum, fimmtíu daga
samfleytt í sama rúminu, nánast
ósjálfbjarga er hún loksins orðin
frjáls. „Mér finnst ég hafa lifnað við.
Ég er upprisin! Komin aftur heim
til mín í íbúðina í París. Þetta lítur
satt að segja mjög vel út, ég á eftir að
ná mér að fullu, vonandi, verð með
svona 5% örorku sem á ekki eftir að
hamla mér mikið. Sem betur fer er
ég ekki ballettdansari eða skíða-
kona!“
En hvað gerðist þetta föstudags-
kvöld þrettánda nóvember?
„Við vorum nýkomin úr ferðalagi
frá Íran. Komum kvöldið áður.
Ég lá í götunni,
særð og hrædd. Fann
fyrir gríðarmiklum
verkjum; tvær byssu-
kúlur. Merde! Þetta
er þá að gerast, hugs-
aði ég. Svo hringdi
ég í Finnboga.
Caroline Courriouix
26 | fréttatíminn | Helgin 12. febrúar–14. febrúar 2016
Ísbúi hefur verið framleiddur frá árinu 1989 en fyrirmyndin
var hinn vinsæli Danbo-ostur frá Danmörku, bragðmikill
ostur með flauelsmjúka áferð og margslungið bragð sem
er í senn grösugt og kjötkennt með ávaxtasætu í endann.
Ísbúi parast jafn vel með sætu og söltu meðlæti og er
virkilega skemmtilegur eftir matinn.
ÍSBÚI
HERRALEGUR
www.odalsostar.is
Við erum gæfurík
Caroline Courriouix er ein þeirra sem lifði af skotárásirnar í París, föstudaginn 13. nóvember
síðastliðinn. Í þessari viku steig hún í fyrsta skipti upp úr hjólastól, sem hún hefur verið bundin
við í þrjá mánuði. Hún er unnusta Finnboga Rúts Finnbogasonar og saman búa þau í París.
„Fyrstu byssukúlurnar þeyttu okkur niður og það hefur sjálfsagt orðið okkur til lífs, að við féllum niður svona snemma.
Alls staðar í kringum okkur lést fólk. Við vorum ótrúlega heppnar. Við lifðum af,“ segir Caroline.
Myndir | Oddlaug Árnadóttir