Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.04.1991, Qupperneq 31

* fræðslumál
fyrir hjúkrunarfræðinga
„Diploma of Advanced Nursing
Studies“ og var það sambærilegt
B.S. prófi í hjúkrunarfræði. Annað
próf tók ég fyrir M.S. (Master of
Science) gráðu og var það nám
framhaldsnám. Fyrra prófi, þurfti
að ljúka með a.m.k. B plús ein-
kunn, sem samsvaraði góðum ár-
angri í B.S. prófi til að mega halda
áfram námi til M.S. prófs. Ekki var
leyfilegt að endurtaka próf fyrri
hluta náms míns. Fyrra námskeiðið
var sérstaklega skipulagt fyrir
hjúkrunarfræðinga, sem ekki
höfðu áður stundað háskólanám í
hjúkrunarfræði en höfðu með starfi
sínu og öðru námi sýnt fram á hæfi-
leika til að stunda slíkt nám. Námið
var að einhverju leyti eins og fyrir
nemendur í grunnnámi til B.S.
prófs og að öðru leyti sérstaklega
skipulagt fyrir þennan hóp. Upp-
haflega var byrjað á þessu námi ár-
ið 1974 og hefur því nýlega verið
hætt.
Hvernig datt þér í hug að leggja
land undir fót og fara í framhalds-
nám erlendis?
Mér datt aldrei sjálfri í hug að
fara í framhaldsnám erlendis fyrr
en tækifærið svo að segja kom upp í
hendurnar á mér. Mér bauðst að
fara til Bretlands í háskólanám í
hjúkrunarfræði eftir að ég hafði
starfað um eins árs skeið sem
stundakennari við námsbraut í
hjúkrunarfræði við H.I. I þá daga
var leitað að hjúkrunarfræðingum,
sem vildu fara í slíkt nám fyrst og
fremst til að þjóna að náminu loknu
nýstofnaðri námsbraut í hjúkrunar-
fræði, sem hafði engan háskóla-
menntaðan hjúkrunarfræðing til að
kenna hjúkrunargreinar fyrstu árin
og þurfti því að útvega erlenda
gestaprófessora í kennslu.
Var þetta erfið ákvörðun?
Þetta var spennandi tækifæri til
að þróa sig í hjúkrun, sem ég vildi
stunda sem ævistarf. Við það bætt-
ist sterk trú mín á að nýtilkomið
háskólanám í hjúkrunarfræði við
H.í. yrði framtíðarmenntun hjúkr-
unarfræðinga. Trúnni á gildi þessa
náms fylgdi sú ábyrgð að leggja sitt
af mörkum við þróun menntamála
hjúkrunarfræðinga. Til að geta gert
það varð ég að fara í háskólanám
þar sem ég hafði ekki nægilega und-
irstöðuþekkingu til að kenna og
þróa hjúkrunarfræði á háskólastigi
vegna hefðbundinnar hjúkrunar-,
ljósmæðra- og hjúkrunarkennara-
menntunar. Mig skorti meiri undir-
stöðuþekkingu í raun- og hugvís-
indum og einnig hæfileika til að
þróa hjúkrunarfræði á grundvelli
slíkrar þekkingar. Allt ofangreint
vó þyngra en persónulegu erfið-
leikarnir sem mæta manni þegar
farnar eru nýjar leiðir í lífinu. Erf-
iðleikarnir voru ekki litlir, þar sem
ég var nýflutt til íslands, nýgift og
nýbúin að taka fyrstu skrefin á
framandi tungumáli, sem íslenska
er, þegar ég ákvað að flytja á ný
erlendis. Auk þess hafði ég miklar
áhyggjur af námsbraut í hjúkrunar-
fræði, sem þurfti að komast í gegn-
um fjölmargra byrjunarörðugleika
fyrstu árin en var þó í traustum
höndum stjórnenda og hafði mjög
efnilega nemendur.
Hvernig stóð á því að þessi skóli
varð fyrir valinu?
Háskólinn í Manchester varð
fyrir valinu þar sem Alþjóðaheii-
brigðistofnunin veitti styrki til
náms við þann skóla fyrir hjúkrun-
arfræðinga er ekki höfðu lokið há-
skólanámi áður. Skólinn bauð upp
á aðfaranám til framhaldsnáms sem
tók eitt almanaksár og leiddi til
gráðu er kallast „Diploma of Ad-
vanced Nursing Studies“. Þessi
námsleið tengist að miklu leyti
námi til B.S. gráðu, þar sem við
lásum sömu vísindagreinar og nem-
ar í grunnnámi. Nokkur námskeið í
hjúkrunarfræði voru sérskipulögð
fyrir Diploma nema. Námsárangur
réði því hvort nemendur héldu síð-
an áfram námi til Mastersgráðu.
Mér skilst að aðfaranámið hafi
verið lagt niður nýlega enda hefur
framboðið á sérskipuiögðu B.S.
námi fyrir hjúkrunarfræðinga auk-
ist mikið við breska háskóla og
tækniháskóla (Polytechnics) á sl.
áratug. Mastersgráðu mátti öðlast
eftir tveimur leiðum: 1. Skipulagt
nám, er tekur almanaksár. Nem-
endur vinna að lokaverkefni í 3-4
mánuði. 2. Sjálfstætt nám, sem get-
ur tekið 2 ár eða meira og nemend-
ur vinna að rannsókn eingöngu.
Þeir velja sjálfir námsgreinina, sem
hentar þeirra verkefni, og vinna
jafnframt með námi. Gráðan getur
verið M.Phil eða M.Sc. Ég valdi
fyrri leiðina sem hentaði mínum
þörfum betur vegna væntanlegs
framtíðarstarfs sem kennari við
námsbraut í hjúkrunarfræði.
Hvernig tók fjölskyldan þessari
ákvörðun?
I mínu tilviki var eingöngu um
eiginmann að ræða sem studdi mig
heilshugar í þeirri ákvörðun að
stunda námið erlendis þó að það
væri erfitt fyrir hann, þar sem hann
varð eftir á íslandi. Það kom í ljós
seinna að viturlegt var að vera ein
úti og þurfa ekki að bera ábyrgð á
heimili þar sem námið var meira en
fullt starf og ég gat helgað mig því
heil og óskipt.
Að ákvörðun tekinni, hvernig fór
undirbúningur fram?
Undirbúningur var fólginn í því
að útvega vottorð um enskukunn-
áttu og að sækja um ensk hjúkrun-
arleyfi. Einnig þurfti ég að útvega
mér húsnæði. Fjárhagsleg afkoma
þurfti að vera tryggð en stærsti út-
gjaldaliðurinn var skólagjöldin sem
HJÚKRUN ‘/9l—67. árgangur 31